Wreck The Game (COMPLETED)

Chapter 45

Tanginang buhay 'to.

Napa-sandal siya.

"I can't believe this. I can't believe I was so naive... I should've known... Or maybe I had known for a long time but I just refused to acknowledge it... Fuck."

Hinawakan ko lang ang kamay niya.

Ano ang sasabihin ko? Na okay lang? Na hindi niya alam? Na lahat ng pera na ineenjoy niya... galing sa buhay ng ibang tao?

"What do I do, Jersey?" tanong niya sa akin na para bang hindi niya talaga alam. "They're family... but—"

Hindi agad ako sumagot... kasi hindi ko rin alam. Nalilito ako. Nasusuka ako. Nandidiri ako sa mga tao na parang laruan lang ang turing sa buhay ng iba.

"Pumunta muna tayo doon... tapos ay kausapin natin si Steve," sagot ko na para bang alam ko ang mga kailangan kong gawin kahit sa totoo lang ay gusto ko na lang magtago sa apartment ko.

"Then what?"

"Hindi ko alam."

At pareho kaming natahimik.

* * *

Halos hindi maipinta ang mukha ni Nikolai dahil naabutan namin na nandoon iyong mga magulang ni Darius. Kitang-kita iyong guilt sa mukha ni Nikolai... na para bang siya mismo iyong kumalabit ng gatilyo.

"May... balita ba kung bakit nangyari 'to?"

"Hindi ko alam," sagot ni Steve habang nanginginig ang kamay na hawak iyong sigarilyo. "Daming hawak na kaso ni Darius. Isa 'don iyong nagpa-tumba."

Tumba.

Akala mo bote lang.

Akala mo hindi buhay ng tao.

"Tangina, Je, ano ba 'tong trabaho natin. Parang anumang oras e kakatok si Kamatayan sa 'yo," sabi niya habang nanginginig pa rin ang kamay at humihithit ng sigarilyo. "Di na siguro talaga ako magpapamilya. Iniisip ko pa lang na may maiiwan akong asawa at anak e mas lalo akong naiistress."

Naupo lang kami doon.

Tahimik.

Natatakot.

Kasi ito talaga iyong katotohanan... na kapag pinaglaban mo iyong tama, malaki ang pagkakataon na buhay mo ang kapalit. Alam mo naman... pero iba pa rin kapag nangyari na talaga... lalo na kapag sa kakilala mo.

Nang bumalik sila Ching ay iniwan ko sila dahil hindi ko rin maatim na makinig sa pinag-uusapan nila kung paano umiiyak nang walang tigil iyong mga magulang ni Darius. Tangina. Kaka-bayad lang sa condo nung tao. Ni hindi pa nga nakakapagbakasyon kagaya nung sinabi niya na plano niya. Ni hindi pa nakaka-move on sa ex niya.

Tapos... wala.

Patay na.

Tangina talaga.

Nakita ko si Nikolai na naka-tayo sa likuran ng punerarya. Naka-sandal siya sa pader doon. Kita ko rin iyong panginginig ng kamay niya habang naninigarilyo. Dahan-dahan akong lumapit sa kanya.

"Gusto mo bang umuwi na?"

Tumingin siya sa akin. "Move in with me—or I move in with you. I don't care where—I just really need to know that you're still alive."

"Nikolai—"

"Jersey, I want to be idealistic and think that there's still a slight chance that my discussion with my mom had nothing to do with this... but I can't take that risk. Not with you. I don't want to know what I'll do if ever something happens to you."