KİRPİ GİBİ

22.BÖLÜM: Büyü

Selaam. :) Kerem'in zor günlerden geçtiğini diğer bölümlerde görmüştük. Bu bölümde de artık toparlanması, ayağa kalkması gerektiğini göreceğiz. Tabii ki güzeli ile birlikte. 🥀

Bu bölümle birlikte biraz hızlanalım, yaşayıp göreceğimiz çok olay var. Umarım beğenerek okursunuz. Yorumları bekliyorum. 💫

Keyifli okumalaaaar. ✨

Bölüm şarkısı: Emre Aydın&Gülden Mutlu - Soğuk Odalar

#foreverhanker #realhanker !!

Kerem

"Kereem, gel hadi kahvelerimiz
hazır." annemin sesiyle çantamın fermuarını çektim.

Buradaki fazla kıyafetlerimi topladım, birkaç çizim eşyamla birlikte.

Annemle bugün evde sadece ikimiz varız. Nurgül, Ufuk izinli. Babamsa o günden sonra ayak basamamış bir daha zaten.. Geldiğimde annem müthiş bir kahvaltı masası hazırlamıştı. Kahvaltı ederken bolca sohbet ettik. Bana her 'oğlum' deyişi, her deyişinde içimdeki kelebeklerin dört kol kanat çırpması müthiş bir duyguydu..

Defalarca kez söz verdi. Babamın yapmış olduğu şeyler, Koray'ın böyle bir şekilde ortaya çıkmış olması hayatımızda olumsuz yönde hiçbir şey değiştirmeyecekmiş. Aksine ikimizin arasındaki bağ daha da çok güçlenecekmiş, buna deli gibi inanmak istiyorum.

Fermuarı çektiğim çantayı omzuma atıp salona çıktım. Annem bahçe kısmındaki çardakta oturuyordu, yanına yürüdüm. Yürürken gözüm anlık havuza kayınca hatıralar canlandı tabii. Zeynep..

İlk öpüştüğümüz, canını acıttığım, kolunun morarmasına sebep olduğum, doğum günümde aşkımı haykırdığım ve karşılığını aldığım..

Omzumdaki çantayı yere bırakıp annemin karşısına oturdum.

"Türk kahvesi yaptım kendime. Sen istemezsin diye de sana sütlü kahve yaptım."

"Olsun onu da içerdim."

"Hadi iç bakalım afiyet olsun."

"Ellerine sağlık."

"Az önce telefon geldi, babandan.." yutkunma ihtiyacı hissettim, elimdeki kahveyi titremeye başlayan ellerimle daha sıkı tuttum.

"Ne diyor?"

"Teslim olacakmış. Tek bir şartı var.."

"Ne?"

"Sen.. Görüş günlerimde hiç kimse gelmese dahi Kerem'in gelmesini istiyorum dedi."

"Niye?"

"Çünkü en büyük yıkımı sana.."

"Dur dur, ben devam edeyim. Beni ne kadar çok sevdiğini şimdi anladı çünkü! Anne, bugüne kadar neredeydi? O insanlar bu acıları çekerken aklı neredeydi?" annem sadece buruk bir şekilde gülümsedi, hiçbir şey söylemedi.. "Sana karşı hiçbir öfkem ve kırgınlığım yok anne. Yalvarırım üzerine alınmaman gereken şeyleri ciddiye alma."

"Ne hale geldik diye düşünüyorum.."

"Toparlanacağız. Okay?" dediğimde gülümsedi, bu kez sahici. "Güzel."

"Kerem.. Beni yalnız bırakma oğlum."

"O ne demek ya? Ben zaten hep yanında olacağımı söylüyorum anne."