Cesur: Seni fena hâlde merak etmeye başladım.
Cesur: Adını söylesene.
Maral: Adımı ne yapacaksın?
Maral: Bir daha değil konuşmak, yan yana bile gelmeyeceğim seninle.
Cesur: O kadar emin olma, güzelim.
Hikâyem Adana 18. Noter tarafından onaylıdır. H...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Fotolara düşmeden geçmeyin 🙃💜
🐣
Cesur'dan...
"Murathan!" dedim kolunu dürterek. Adam da tık yok, horul horul uyumaya devam ediyordu. "Lan Muro!" deyip sarstım.
"Noluyor amına koyayım?" dedi gözlerini güçlükle açarkan. Uyku kırmızı çizgisiydi arkadaşın. Hoş benim de öyleydi ama şu an uyumaktan çok daha önemli bir işim vardı.
Sırıtarak, "Ben Maral'a gidiyorum," dedim.
"Siktir git, ne yapayım oğlum?" deyip diğer tarafa döndü.
Nefesimi bıkkınca üfledim. "Lan evin anahtarı nerede hıyar! Eve nasıl döneceğim?"
"Ayakkabı dolabının içindeki kutuda," dedi mırıldanarak.
Sırtına iki kez sertçe vurdum. "Eyvallah kardeşim!"
"Sırtıma sıçtın şerefsiz! Nereye gidiyorsan git!"
Onun bağışıyla gülerek odadan çıktım. Anahtarı aldığım gibi evden ayrıldım.
Maral'ın evinin önünde durduğumda pencerelerini gözledim. Işıklar kapalıydı. Saat gecenin üçü olduğundan herkes uyuyor olmalıydı.
Cebimden telefonumu çıkarıp Whatsapp'a girdim.
"Umarım telefonunu şarj etmişsindir civciv." diye geçirdim içimden.
Siz: Güzelim, uyuyor musun? (03.01)
Beklemeye başladım. Umarım görürdü. İki dakika sonra çevrimiçi oldu.
