Ik wil niet dat je gaat

Het afscheid

Jeroen nam de muziek vluchtig door. Het was een vrij ingewikkelde partij. Typisch Niels. Uitslover. Jeroen durfde te wedden dat Niels het niet volledig zelf kon spelen, ten minste, niet op piano, maar dat hij vertrouwde op de muzikale talenten van Jeroen. Jeroen glimlachte. Hij was benieuwd of hij het in een keer zou kunnen. Uitdaging. Hij keek omhoog naar Niels. "Ik speel hem graag een keer door zonder zang, oké?"
"Hee, het is jouw feestje", antwoordde Niels.
Jeroen knikte en begon met spelen. De partij mocht dan ingewikkeld zijn, de muziek klonk prachtig. Op een drietal struikelpunten na, kwam Jeroen er goed doorheen. Aan het eind kreeg hij applaus van Niels. "Ik wist wel dat je het zou kunnen", glunderde hij trots. Trots dat zijn vriend direct kon spelen wat hij zelf lastig vond. Het straalde van zijn gezicht af. Ook dat zou iets zijn dat Jeroen ontzettend zou gaan missen. Hoe trots ze op de prestaties van de ander konden zijn.

"Dan nu met tekst." Jeroen voelde Niels' handen weer op zijn schouders landen. "Ik ben er klaar voor." "Ik ook."
Jeroen telde af en begon met het intro. Niet veel later viel Niels in.

Je kent elkaar al snel zo'n 20 jaar
En daar mag van mij nog zeker 20 jaar bij
Vrienden komen, vrienden gaan
Maar jij blijft altijd naast mij staan
Altijd zijn we samen, vrienden tot de laatste snik
Onafscheidelijk, dat zijn wij, mijn Jeroen en ik

Samen op de kleinkunst, samen in de klas
Samen naar concert, voorstelling of terras
Met z'n tweeën op tournee door het ganse land
Samen in de auto, op weg naar zon, zee of strand
Altijd met zijn tweeën, vrienden tot de laatste snik
Een duo, dat zijn wij, mijn Jeroen en ik

Als ik het niet meer zie zitten, staat hij voor me klaar
En als de een niet meer kan lopen, dan dragen we elkaar
Als ik eens moet huilen, is hij het waar ik troost zoek
En als de een ontzettend blij is, dan is de ander dat oek
Altijd klaarstaan voor elkaar, vrienden tot de laatste snik
Echte vrienden, dat zijn wij, mijn Jeroen en ik

Hoe is het zo gegroeid, we kunnen niet meer zonder
Als we elkaar te lang niet zien, gaan we daaraan ten onder
Hoe is de band zo stevig dat ik altijd naar je toe trek
En altijd naar je terug kom, al was ik nog zo lang wek
Altijd liefde voor elkaar, vrienden tot de laatste snik
Soulmates dat zijn wij, mijn Jeroen en ik

Jeroen speelde het outtro terwijl hij vocht tegen de tranen die uit zijn ogen dreigden te rollen. Toen hij zich omdraaide schrok hij bijna van het betraande gezicht van Niels. Die had het halve nummer gezongen terwijl de tranen al over zijn wangen liepen. Ergens had Jeroen het breken van Niels' stem wel gehoord, maar hij had zich zo gefocust op het goede spelen en naar de tekst luisteren, dat hij het nauwelijks had geregistreerd. Nu wist Jeroen niet hoe snel hij van de kruk af moest komen, om Niels in zijn armen te sluiten. "Jij bent zo lief", fluisterde hij in Niels' oor, waarna de tranen ook uit zijn ogen vloeiden.

Niels omklemde Jeroens bovenlichaam in een soort ijzeren greep. Zijn neus en mond rustten bijna agressief tegen Jeroens schouder. "Ik wist gewoon niet hoe ik anders aan je duidelijk moet maken..." Niels stem klonk iets hoger en lichtelijk gesmoord in Jeroens trui. "... hoe ontzettend ongelofelijk veel ik van je hou." Na deze woorden kwam een nieuwe golf tranen.
Jeroen liet een van zijn handen in Niels' krullen verdwijnen en aaide er ritmisch doorheen. "Sjjjjj, lieverd, sjjj. Ik hou zo ongelofelijk veel van jou."

Nog een tijd lang hielden ze de omhelzing vol, ook toen de tranen opgedroogd waren. Totdat Jeroen het melodietje van het lied begon te neuriën en Niels niet veel later in de tweede stem inviel. Langzaamaan lieten ze elkaar losser, terwijl ze meebewogen op het ritme van de muziek. Eenmaal ver genoeg uit elkaar geweken, keken twee paar ogen met alle liefde van de wereld daarin elkaar aan. Niels' hand vond die van Jeroen en hield deze stevig tussen hen in. De blikken over en weer spraken boekdelen. Dit was een moment alleen voor hen twee, om op te slaan in het geheugen en nooit meer te vergeten.