Better Than Heaven

Rozdział 20

— Oczywiście, do zobaczenia. — odparł szatyn, unosząc kącik ust. Następnie odsunął telefon od ucha i po wciśnięciu czerwonego przycisku, schował go do przedniej kieszeni spodni.

To była ostatnia rzecz, którą zrobiliśmy w sprawie imprezy urodzinowej Maddison. Od rana zajmowaliśmy się porządkowaniem baru przy basenie, dekorowaniem ogrodu i zakupami. Na dwóch stołach ogrodowych były ułożone przekąski, napoje gazowane i alkohol. Gdzieniegdzie znajdowały się też balony i światełka. Maddison chciała to urządzić na wzór jakiejś basenowej imprezy z Pinteresta.

Collin właśnie przed chwilą rozmawiał z DJ'em, który miał być za kilkanaście minut. Chciał się upewnić, że wszystko jest dobrze ustalone. Ja tylko przewróciłam oczami na jego nadwrażliwość i zajęłam miejsce na jednym z leżaków. Maddie jeszcze się szykowała w moim pokoju, a ja wraz z Collin'em, Emmą i Oliverem byliśmy już na ogrodzie. Słońce zaszło już kilkanaście lub kilkadziesiąt minut temu, więc przestrzeń oświetlana była tylko przez rozwieszone lampki i światło dobiegające z wnętrza mojego domu. W ściankach basenu również były włączone lampy, a na jego powierzchni pływało kilka dmuchanych piłek i materaców.

Ostatnio wyszłam z Collien'em i Emmą do galerii i kupiliśmy tam właśnie prezent dla blondynki. Z racji, że były to jej ostatnie urodziny spędzone z nami nie wiedzieliśmy co kupić. Nic nie wydawało się dość dobre i wystarczające. Zdecydowaliśmy się na srebrną bransoletkę z zawieszką w kształcie róży. Jak byliśmy dziećmi to dostała od nas taką, ale z czerwonej żyłki i koralika w kształcie róży. Było to bardzo sentymentalne, a jak ją zgubiła, gdy wywróciła się na rowerze, płakała i przepraszała nas przez kilka dni. Obiecaliśmy jej, że zrobimy jej kiedyś nową, ale z czasem nam to jakoś umknęło. Od tego czasu minęło mniej więcej dziesięć lat.

Po chwili blondynka wyszła na zewnątrz a nasza trójka podeszła do niej z prezentem zapakowanym w czarny kartonik. Dziewczyna westchnęła i wykrzywiła wargi.

— Teraz te urodziny sprawiają, że czuje się coraz bardziej staro. — jęknęła, a zaraz po tym jej wzrok powędrował do pudełeczka, które trzymał Collin.

— Jeszcze raz wszystkiego najlepszego, Mads. — mruknęłam, gdy szatyn wręczył dziewczynie prezent. Maddie uniosła brwi i spuściła wzrok na rzecz trzymaną w rękach.

— Nie zapomnij o nas na tej swojej Florydzie. — zaśmiała się Emma, ale wcale nie była rozbawiona. Pomrugałam kilka razy, żeby pozbyć się łez gromadzących się pod moimi powiekami. Przecież narazie mieliśmy nie myśleć o przyszłości. O tym, że ona nas opuści. Nie chciałam dopuszczać tego do siebie, bo nie wiedziałam, czy sobie z tym poradzę.

— Nie musieliście. — blondynka uniosła na nas wzrok. — Boże, to wszystko sprawia wrażenie jakiejś pożegnalnej imprezy, pożegnalnego prezentu. — jej oczy rozszerzyły się, gdy kręciła na boki głową. Zagryzła wargę i przymknęła powieki. — Wiecie, że was kocham? — zapytała i otworzyła szklące się oczy. Roztworzyła ramiona, a my od razu przylgnęliśmy do jej szczupłej sylwetki.

— Dobrze, że mamy wodoodporny makijaż. — zauważyła Emma.

Po chwili odsunęliśmy się, a dziewczyna znów spojrzała na czarne pudełeczko. Otworzyła pokrywkę, a jej oczy zabłyszczały, gdy wzrokiem skanowała srebrną bransoletkę.

— To jest, jak... — szepnęła i uniosła na nas spojrzenie. — Dziękuję. — wydusiła, a ja odwróciłam wzrok bo trudno było mi powstrzymywać łzy. Miała racje mówiąc, że wszystko wyglada jak nas ostatni raz.

— Zapnę ci ją. — mruknął Collin i podszedł do dziewczyny. Chwycił jej dłoń i wyjął z pudełka bransoletkę, by po chwili owinąć ją wokół jej nadgarstka. Również zauważyłam jego blady uśmiech, gdy próbował udawać, że przyszłość nigdy nie nadejdzie. Chyba wszyscy tak czasem robiliśmy, racja?