Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Arabadan atlayarak indikten sonra başımdaki şapkayı geriye doğru ittim ve koşarak kapıya yöneldim.
Yağmur şiddetli bir şekilde yağıyordu.Yağmurda ıslanmayı dert etmiyordum doğrusu.
Kapıyı açtıktan sonra derin bir nefes alıp duruşumu düzelttim ve yavaş adımlarla içeri girdim.
"Merhaba." dedi önceden babamla konuşan orta yaşlı bir kadın.
"Merhaba."
"Birisini mi arıyorsunuz?" dedi beni incelerken.
Gözlerimi geride kalan büyük merdivene çevirdim.Evet birini arıyordum fakat adı neydi? Onu nasıl bulacaktım? Odasına gitmeliydim fakat karşımdaki kadına ne cevap verecektim?
"Ben...Keman çalan bir çocuğu arıyorum." dedim utangaç bir edayla.
"Keman çalan mı?" dedi şaşkınca.
Başımla onayladım.
"Granger'ı arıyor olabilirsin fakat onunla iletişime geçen kimseyi görmemiştim."dedi düşünerek.
"Granger... "
"Onu arıyorsan eğer buradan uzakta bir ağacın altında olmalı.Her gün oraya gidiyor."dedi öfkeyle.
"O ağaç nerede? "
"Sana gösterebilirim."Benimle birlikte kapıya yöneldikten sonra bahçeye çıktı ve eliyle ilerimizde duran bir tepeyi işaret etti.
"Şurada.Çok yağmur yağıyor gidebilecek misin? "
Tepeye baktım.Gidebilirdim.
"Evet.Teşekkürler."
Hızlı adımlarla yanından ayrıldıktan sonra başıma pelerinimin şapkasını geçirdim.
Yağmura aldanmıyordum.İstediği kadar yağabilirdi.Önemli olan verdiğim sözü yerine getirmekti.
Uzun bir süre geçmişti o günün üzerinden.Zorluklarla buraya gelebilmiştim.
Eve devamlı gelmeyi gerek gören misafirlere ilk defa minnet duyuyordum.Elbette yalvarmalarımı dikkate alan şoförümüze de.
Çamurlanan yolda yürümek zordu.Eteğimi sıkıca ellerimin arasına aldıktan sonra biraz daha hızlandım.
Az kalmıştı.
Kış mevsimindeydik.Havalar soğumuştu bile.
Yeşillikler neredeyse solmuş,bir çiçek bile kalmamıştı dalında.Ağaçlardaki tüm yapraklar dökülmüştü.
