Speel met vuur!

deel 3

Ze keek in de plastic tas en trok haar oude jas eruit. Met twijfel keek ze ernaar, of ze de nieuwe jas aan zou houden of dat ze hem in deze tas zou bewaren tot ze haar geld terug had. Met een grote zucht pakte de drie pakjes lucifers beet. Stopten beiden pakjes in haar broekzak, voor het geval ze, ze kwijt zou raken. Daarna opende ze een van de drie de pakjes en keek ernaar. Ook dat laatste pakje stopte ze weg. Het waren grote lange zwavelstokjes. De Stokjes die lang mee zouden gaan. Ze keek er eens goed naar en stak er eentje aan, door hem langs het doosje te halen. De rode zwavelkop van het stokje werd meteen de kleur geel en een vlam kwam tevoorschijn. Ze hield de vlam dicht bij haar hand en merkte dat het vuur haar hand niet verschroeide. 'Nee, nee, dit meen je niet,' riep ze iets te luid. 'Wat zouden ze wel in de middeleeuwen gedacht hebben van mij als ik daar was geweest met deze stokjes,' lachte ze.

De deur ging open en een andere student kwam de gang binnengelopen. 'Morgan?'

'Morgan ben je daar?,' een vriendin maar gelijk haar huisgenoot kwam de gang ingelopen. Ze zag de keukendeur op een kier open staan maar ook de slaapkamer van Morgan. Ze veegde haar zweet van haar voorhoofd van het rennen, en keek af en toe om zich heen. 'Ze hoorde toch een stem,' dacht ze. Ze zou wel in haar slaapkamer zijn wist ze. Met zweethanden trok ze de deur open van haar studiegenoot. Ze keek in de slaapkamer maar zag niemand zitten.

Op de grond lag een plastictas met een oude jas erin. 'Ik dacht dat ik haar had gehoord,'

De studente liep terug en sloot de deur achter zich. Tot ze plots de deur weer opengooide. Ze keek snel in de plastictas en zag een bonnetje liggen van de beroemde winkel die ze herkende. Morgan, was echt naar die winkel gegaan, ze had beloofd dat deze week niet te doen, en deze maand haar huur te gaan betalen. Ze keek nog eens de slaapkamer rond. Het bed lag er onbeslapen uit en verder lagen overal papieren en toetsen van haar examentijd.

'Morgan, als je me hoort... Waarom ben je bij die winkel geweest, we moeten vandaag de huur betalen, Ik kan dat niet alleen.' Riep ze luidkeels. Er klonk geen reactie terug alleen een kille stille studentenflat stem galmde terug. Waar was Morgan nou toch. Op dat moment ging de deurbel. Een brede tengere man stond voor de deur. 'Ai, daar was de huurbaas al,'

"OPGEPAST" klonk er snel. Morgan opende haar ogen en dook meteen weg toen een paard en wagen haar voorbij reed en haar op een haar naast miste. 'Kijk, de volgende keer uit dame,' riep de man op de kar nog voor, hij, haar voorbijraasde. Een ander meisje had gezien hoe Morgan het ongeluk net overleefde en rende op haar af. Morgan opende haar ogen en zag niet dat ze in haar slaapkamer bevond maar midden op de weg van, ja waar was ze? 'Gaat het wel,' klonk er naast haar. Een klein meisje tikt op haar knie. En Morgan keek naast zich. 'Ja, ja,' zei Morgan snel en ze keek het meisje verbaast aan. 'Evi, is de naam,' zei ze zacht.

Het meisje naast zich had wit/blond bloempotkapsel met twee vlechtjes en blauwe ogen. Ze glimlachte zacht en pakte de hand van Morgan beet. 'Je mag wel met mij mee hoor,' klonk er kinderlijk. Morgan nog niets beseft waar ze was knikte traag naar het meisje. 'Eh, ja, goed dan.' Zei ze snel terug. "Nee, was ze nou in de veertiende en vijftiende eeuw beland?"

Morgan stond voorzichtig op en voelde aan haar broek en jaszak. De lucifers zaten er nog in. 'Oh, gelukkig ik heb ze nog,' zei Morgan hardop. 'Wat heb je nog,' vroeg het meisje. Morgan moest het geheim houden anders was ze het kwijt en wat had ze te verliezen?

Het meisje haalde haar schouders op en trok Morgan met zich mee. 'Daar woon ik, en de jongen die daar zit is mijn broer,' Het meisje wees met haar linkerhand naar een schutting waar een jonge op een bankje zat. De knul zat in het zonnetje op een graanstengel te kauwen en had het paard en wagen langs zien rijden en een luide schreeuw gehoord. Hij had zijn schouders opgehaald. 'Weer, iemand die niet op zat te letten,' De knul zag hoe zijn kleine zusje een jonge dame aan haar hand had meegenomen en spuugde per ongeluk de graan-stengel uit zijn mond. 'Jeetje, hoe, hoe,' hij stamelde en kwam niet uit zijn woorden. De zon scheen wat feller en de blond-bruine haren schitterde in het licht. Hij wist niet wat hij moest zeggen en bleef met open mond zijn zus en het meisje aangapen. 'Lach Jonathan lach,' zei hij tegen zichzelf.

'Jonathan... kijk!' zei Evi en ze liet het meisje zien. Morgan keek plots een jongen aan van vermoedelijk haar leeftijd. Hij had hetzelfde haar net als zijn zus maar dan zonder vlechtjes. Hij knipperde met zijn bruine ogen naar haar en glimlachte wat zachtjes. 'Wie ben jij,' vroeg hij. Evi was vergeten haar naam te vragen en schaamde zich snel voor haar broer. 'Ik ben Morgan, maar...' ze stopte in haar tekst en zocht naar zinnen om zich te verwoorden. 'Waar ben ik?,' was het eerste wat ze zei. Jonathan maakte een brede lach en wees om zich heen.

'Overal waar je kunt zien is dat we hier zijn,' zei hij vals en pakte weer een graanstengel.

Morgan was in paniek en keek snel naar het meisje wat nog haar hand vasthield. 'Sorry, ik welke tijd ben ik dan,' vroeg ze aan het kleine meisje. Evi keek haar aan. 'Onze moeder zegt dat we in de middeleeuwen leven,' Morgan begon nu te merken dat haar luciferstokjes het echt deden. Waarom, waarom heb ik ook het woord Middeleeuwen genoemd, dacht ze bij zichzelf.

Het kleine meisje, trok, harder aan de arm van Morgan en nam haar mee. 'Mijn oudste broer weet wel wat er is gebeurd,' zei ze optimistisch. Jonathan begon zich een beetje vervelend te doen en keek zijn kleine zus aan. 'Evi, waarom trek je zomaar een wildvreemd meisje met je mee, je kent haar niet eens en je weet niet eens wat ze van je wilt,' begon hij achter elkaar te roepen. Zijn ogen werden groot en vlammen kwamen nog net niet uit zijn oren. Evi schrok van de stem en het gedrag van haar broer en begon langzaam te snikken. Morgan had het in de gaten en ging snel op een bankje zitten wat er tegen het huis aanstond en trok Evi op schoot.