Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ağustosun yakıcı sıcağına kaldırdığım başımı biraz oyaladıktan sonra aşağı indirdim ve üzerimdeki siyah pelerinin başlığını geriye doğru ittim.
İleriye attığım birkaç adımın sonunda ulaştığım kapıyı yavaşça açıp, parşömen, mürekkep, kitap kokularının burnuma doluşuna şahit oldum.
Gülümsedim.
Kapıyı arkamdan kapattıktan sonra solumda duran düğmeye basıp ışıkları açtım.
İşte yeni kitapevim.
Sarmal şeklini almış, korkuluklarına yapay sarmaşıklar dolanmış tarihi merdivenlere baktım.Kitapevim iki katlıydı evet.
Hayatımı tamamen gerimde bırakıp yeni bir sayfaya adım atmıştım. Kurallar, kısıtlamalar, zorunluluklar, boş sebeplere harcanan çabalar veya hayatımı altüst eden bir aşk yoktu artık...
Mutlu olacağıma inanıyordum.Olmalıydım.
Olmak zorundaydım.
Büyüyü tamamen bırakmıştım.Sadece normal bir insan olmayı amaçlıyordum. Başarılı mıydım?
Evet öyleydim fakat artık bir önemi yoktu benim için.
Avucumda sıkıca tuttuğum kurşunu masamın üzerine attıktan sonra derin bir nefes aldım ve eteğimi savurup pencerenin önüne oturdum.
Hava güzel ve sakindi. Bir o kadar da sıcak.
Ağustos ayı...
Elimi gezirdiğim tozlu kitaplara odaklanmaya çalıştım fakat bu zordu. Gözlerimin önünü saran kırmızı bir çift göz ve siyah saçlarının arasında yerini almış o beyaz tutam tüm dikkatimi dağıtıyordu.
Neler olmuştu bize böyle?
Ruhum ve kalbim birlik olmuş affetmem için savaş veriyordu içimde. Peki ya beynimin açtığı o savaş ne olacaktı?
Olmaz diyordu.
Olmaz. Affı olmaz.
Seni bir çırpıda terk eden kişi affedilemez sesleri yükseliyordu beynimin açtığı savaşın arasından.
Sonra kalbime verdim kulaklarımı.
Sebebi vardı. Seni hâlâ önemsiyor.
Önemsiyor muydu gerçekten?
Ben kalbim ve beynime kulak verirken neden onlar beni dinlemiyordu.
Neden Guinevere'i dinlemiyordunuz?
Aşkın alaycılığına kapılmış, sonunda da sularında boğulmuştum.Geriye bir cesedim kalmıştı.O da buradaydı işte. Kaybolup, daha doğrusu kaçıp gitmişti.
