Loah ~ A True Love 💖

Hoofdstuk 34: De grote finale

Pov Noah:
Ik vocht me, letterlijk, door de zestiende, achtste, kwart- en halve finales. Het was me gelukt! Ik was bij de laatste 2. Het was nu tussen mij en Manuel Hernandez, een letterlijke Spaanse furie. Ik wist een ding. Dit zou geen gemakkelijke worden. Hernandez heeft een reputatie van knock-out na knock-out na knock-out en heeft al meerdere titels te pakken. Maar niks zou me tegenhouden. Ik zou mijn vrouw en dochter trots maken. En toen was de dag daar. De grote finale. Ze kondigen Hernandez aan. Het gejuich voor hem was vrij intimiderend, maar niet te vergelijken met alle Belgen die voor mij de longen uit hun lijf schreeuwden. En Louise en Emilie-Bo, die op werd gehouden door Louise zodat ze de match goed zou kunnen zien, riepen nog het luidst van al. Ook mijn pa, Dante en Bo waren voor de finale overgekomen. De rest van de matchen volgden ze via facetime, maar dit moment wouden ze voor geen goud missen. En toen begon het. Ik en Manuel tikten de handschoenen tegen elkaar. Het moment suprême was aangebroken. Al snel merkte ik dat Manuel op zijn plaats stond in de finale. Maar al snel merkte ik dat hij aggressief was. Agressie is geen goeie drijfveer. Hij beging meerdere overtredingen, hij sloeg me in de nek en onder de gordel. Ja, die deed pijn, voor als je het wil weten. Na die overtredingen werd de match stilgelegd. Manuel kreeg een waarschuwing. Nog 1 overtreding en hij zal gediskwalificeerd worden, ook een 2de plaats zou dan niet meer voor hem zijn. Ik was afgemat tot op het bot. Hanne kwam bij me staan. Ja, als die de kans zou hebben, nam ze Hernandez bij zijn nek en gooide ze hem door de hele zaal. Gelukkig sprak hij geen Nederlands. Pa gaf nog een tactiek door. Maar ik was op. Maar doen kwam Emilie-Bo, die zelfstandig, maar met wat moeite op de ring kroop. "Ik geloof in je, papa", zei ze. Meerdere mensen in de zaal hadden dat gehoord. Er viel een stilte, maar enkele seconden later werd er geapplaudisseerd. Ook Louise kwam naar me toe en gaf me een kus. "Ik ook, kampioen", zei ze. Zij waren de reden dat ik dit deed. Ik zou hun trots maken. Ik ademde diep in en de laatste ronde begon. We waren duidelijk gewaagd aan elkaar. En toen werd de gong geluidt. Ik en Manuel gingen elk aan een kant van de scheidsrechter staan, beide afgemat tot op het bot. "En de winnaar is..."