Ανοιχτές Υποθέσεις

8

Μαικ

Γέλασα πίνοντας από την μπύρα μου
<<Αυτό ξανά πες το...>>γύρισα και κοίταξα τα προσωπα γύρω μας
<<Περιμένουμε και άλλους;>>ρώτησα αλλάζοντας θέμα
<<Όχι,δεν νομίζω... Ρώτα την Τζούλη...>>απάντησε ο Άλεξ στρέφοντας την προσοχή του στις μπριζόλες γυρνώντας τες πάνω στη σχάρα πριν πιάσει το μπουκάλι του
<<Η υπόθεση πάει σκατα...>>
<<Το ξέρω>>πέρασα ξεφυσωντας το χέρι αναμεσα στα μαλλιά μου
<<Κανένας μάρτυρας, καμία κάμερα που να έπιασε κάτι,η οικογένεια να επιμένει ότι δεν είχε εχθρούς και η γυναικα του να ορκίζεται στην εντιμότητα... Καθαροί λογαριασμοί,συνομιλίες...>>κούνησε το κεφάλι του<<Κάτι δεν βλέπουμε...Τι θα είχε να κερδίσει κάποιος από τον θάνατο του; Ποιός βγαίνει κερδισμένος;>>
<<Η οικογένεια του;>>
<<Όχι>>είπε κουνώντας το κεφάλι<<Δεν υπάρχει περιουσία να κληρονομήσει,τα οικονομικά του δεν ήταν και στην καλύτερη κατάσταση>>
<<Πάλι για δουλειά μιλάτε;Εη χαλαρώστε>>εμφανίστηκε δίπλα μας ο Φροστ
<<Εύκολο για σένα!Δεν είμαστε εμείς αυτοί που απολαμβάνουμε διακοπές>>σήκωσε τα χέρια στον αέρα γελώντας
<<Μπορώ να βοηθήσω;>>
<<Όχι φίλε >>του έσφιξε αδερφικα τον ωμο ο Άλεξ<<Εσύ απόλαυσε τις διακοπές σου,το 'χουμε εμείς αυτό!>>

Απομακρύνθηκα περπατώντας στην αυλή.Ηταν αρκετά ευρύχωρη και θα μπορούσε να φιλοξενήσει ανετα πολύ κόσμο.Η σημερινή συνάντηση ήταν πρωτοβουλία της Τζούλης.Η τελευταία φορά που ειμασταν όλοι έτσι μαζί ήταν ο γάμος τους!Είχε αρχίσει να δημιουργείται ένας όμορφος δεσμος μεταξύ μας παρά το λίγο καιρό που γνωριζόμασταν ολοι μεταξύ μας..
Στο κέντρο υπήρχε ένα τεράστιο τραπέζι όπου είχαν τοποθετήσει ήδη σαλάτες ,ντιπς και διάφορα πλατό τα οποία είχαμε ηδη αρχίσει να τσιμπάμε μέχρι να ετοιμαστούν και τα υπόλοιπα.Ο αδερφός μου είχε μόλις πλησίασει και τους άλλους.Απο τα ηχεία έφτανε απαλή μουσική χωρίς να καλύπτει τις φωνές μας...
Μπήκα στο εσωτερικό του σπιτιού το μπουκάλι μου στο ψηλό τραπέζι του καθιστικου Το σαλόνι ήταν άδειο και πνιχτες συνομιλίες έρχονταν μέσα από την κουζινα.Περπατησα προς το μπάνιο βρίσκοντας την Μπλερ απ'έξω.Η ρόδα της είχε κολλήσει σε μια μικρή εσοχή δυσκολευοντας την να μετακινήσει το καρότσι της
<<Θέλεις βοήθεια;>>γύρισε σηκώνοντας το βλέμμα της στο πρόσωπο μου.Τα γαλαζοπράσινα μάτια της έπεσαν πάνω μου πριν τα περιστρέψει με απόγνωση
<<Ηλίθιο καρότσι, κόλλησε πάλι...>>
<<Κανένα προβλήμα>>έπιασα τις λαβες από το καρότσι γέρνοντας το πίσω καταφέρνοντας να το ανεβάσω
<<Ευχαριστώ>>
<<Η ευχαρίστηση δική μου>>υποκλίθηκα εισπράττοντας ένα ζεστό χαμόγελο.Την άφησα μόνη της προχωρώντας τώρα προς την κουζίνα.Βρήκα την μητέρα της να ετοιμάζει πράγματα πάνω απο τον πάγκο.Διπλα της στεκοταν η Τζούλη και είχαν και οι δύο γυρισμένη την πλάτη τους.Το βλέμμα μου μετακινήθηκε στο χώρο πέφτοντας στο δίπλανο τραπέζι, σταματώντας πάνω της.Τα μαλλιά της ήταν πιασμένα σε έναν απαλό κότσο και κάθε φορά που γελούσε ξεφευγαν μερικές τούφες πλαισιονοντας όμορφα το πρόσωπο της.Τις εσπρωξε μακριά με την αναστροφή της παλάμης της ψιθυριζοντας κάτι στο αυτί της Κέιτ οταν έπεσε το βλέμμα της πάνω μου.
Ξεροβηξα μετάκινοντας αμηχανα το βάρος του σώματος κοιτώντας τώρα αλλού
<<Κ.Λορετα κοντευετε;Οι μπριζόλες είναι έτοιμες έξω και φοβάμαι πως αν τις αφήσουμε περισσότερο με τον Άλεξ θα φάμε κάρβουνο >>γελασε σηκώνοντας το χέρι της στον αέρα
<<Σε λίγο,σε λιγο είναι σχεδόν όλα ετοιμα....Σαν μικρά παιδιά>>πρόσθεσε μιλώντας τωρα στην κόρη της
<<Αυτό ξαναπές το!>>συμφώνησε εκεινη γελώντας