Ανοιχτές Υποθέσεις

7

Διαβάζω τα σχόλια σας και σκάω στα γέλια 😂Μα σε κανέναν δεν αρέσει ο Ντέιβιντ τελικά;😅
Για κάποιο λόγο το προηγούμενο κεφάλαιο βγαίνει συνέχεια από την δημοσίευση και γίνεται κρυφό😩το έχω ξαναδημοσιευσεις τόσες φορές...Δεν ξέρω αν γίνεται μόνο στο κινητό μου ή το βλέπετε και εσείς 🙄
Ελπίζω το κεφάλαιο αυτό να φαίνεται αμέσως επόμενο και να μην μπερδευτεί η σειρά στα κεφάλαια...

Κέλλη

Πετάχτηκα από το κρεβάτι αφήνοντας μια κραυγή.Το στήθος μου ανεβοκατεβαινε σαν τρελό παίρνοντας κάθε ανάσα με δυσκολία
Σκούπισα το μέτωπο μου νιώθοντας το ιδρωμενο.Προσπαθησα να ελέγξω την αναπνοή μου φερνοντας τα χέρια στο πρόσωπο πνίγοντας ταυτόχρονα τα δάκρυα που ήταν έτοιμα να εμφανιστούν Κοίταξα το ρολόι δίπλα μου.Σε τέσσερις ώρες έπρεπε να ετοιμαστώ για την δουλειά...
Σηκώθηκα από το κρεβάτι κατεβαίνοντας ξυπόλητη τις σκάλες φτάνοντας στην κουζίνα.Πηρα ένα ποτήρι από το ντουλάπι γεμίζοντας το με κρύο νερό από την βρύση και το ηπια λαίμαργα νιώθοντας το φούντωμα στο σώμα μου ήδη να υποχωρεί.Το ξαναγεμίσα και κάθισα στον πάγκο της κουζίνας.Ειχα αρχίσει να συνηθίζω τον χώρο.Το σπίτι ήταν του αδερφού μου, πριν μετακομίσει στο νέο διαμέρισμα με την Τζούλη και το μικρό Νικόλα.Οταν γύρισα από την Αγγλία μου παραχώρησε τα κλειδιά επιτρεπωντας μου να μείνω όσο ήθελα καθώς το σπίτι θα ήταν άδειο.Σκοπευαν να το πουλήσουν αλλά δεν είχαν ξεκινήσει ακόμα τις διαδικασίες.Εκλεισα τα μάτια απολαμβανοντας την σιωπή της νύχτας.Η αναπνοή μου έφτανε και πάλι κανονική στα αυτιά μου...
Επιασα το τηλέφωνο καταλήγοντας ασυναίσθητα στις επαφές και σταματησα στο όνομα του πριν βγω το ίδιο απότομα σπρώχνοντας την συσκευή μακριά.Είχε περάσει πολύς καιρός από την τελευταία φορά που ένιωσα το συναίσθημα να τον ακούσω.Ετριψα κουρασμένη τα μάτια και σηκώθηκα από το σκαμπό περπατώντας στο σαλόνι πριν βουλιαξω στον αναπαυτικό καναπέ.Τυλιξα την ρόμπα γύρω μου φέρνοντας τα γόνατα κοντά στο στήθος μου.
Το μυαλό μου έτρεξε στην ημέρα εκείνη...

Άνοιξα τα μάτια νιώθοντας το φως να με τυφλώνει.Τα ξαναρκλεισα ανοίγοντας τα πιο αργά δίνοντας χρόνο στα μάτια μου να προσαρμοστούν στο φως του δωματίου.
Προσπάθησα να κουνηθώ άφηνοντας στη προσπάθεια ένα βογκητο νιώθοντας έναν οξύ πόνο στα πλευρά.
<<Κελ>>έφτασε στα αυτιά μου η φωνή του αδερφού μου
<<Άλεξ;..Που...Που είμαι;..>>ψελλισα σίγανα νιώθοντας τον λαιμό μου στεγνό
<<Είσαι ασφαλης, είσαι στο νοσοκομείο.Θεε μου, ξύπνησες επιτέλους>>ένιωσα την παλάμη του ζεστή στο μάγουλο μου<<Περίμενε,θα φωνάξω την νοσοκόμα>>είπε και βγηκε τρέχοντας από το δωμάτιο.Προσπάθησα να ανασηκωθω αλλά ο έντονος πόνος με άφησε με κομμένη ανάσα αναγκάζοντας με να πέσω πίσω στα μαξιλάρια.
Άρχισα να θυμάμαι...
Μόλις είχα επιστρέψει από το ταξίδι από το εξωχικο του παππού.Ειχα βγει από το αεροδρόμιο και ήμουν στο πάρκινγκ ετοιμη να μπω στο αμάξι όταν με αιφνιδίασε πλησιαζονταε με από πισω.Ενιωσα ένα βρεγμένο πανί στο στόμα και στη μύτη μου και πανικοβλητη άρχισα να ρίχνω κλοτσιες στον αέρα τινάζοντας τα χέρια μου στα τυφλά καταφέρνοντας του μια γερή αγκώνια χαμηλά στην κοιλιά.Ζαλισμενη αρχισα να τρέχω με όση δύναμη είχα πεφτωντας σε έναν ψηλό άντρα.Με κράτησε στα χέρια του λίγο πριν βρεθώ στο πάτωμα από την σύγκρουση
<<Βοήθεια,κάποιος με κυνηγάει,παρακαλω, βοηθήστε με>>παρακάλεσα νιώθοντας όλο μου το σώμα να τρέμει από το σοκ
<<Μην ανησυχείτε,όλα θα πάνε καλά>> η γροθιά του ήρθε δυνατη στο πλευρό μου αναγκάζοντας με να διπλωθω στα δύο από τον πόνο...