Love to Death | Ongniel

5.AY

"Bahçemdeki çiçeklerin sahibi..."

"Sanırım artık bakabilirsin." Seongwu elindeki fırçayı kenara bırakırken koltuğunda çırılçıplak uzanan Daniel heyecanla doğruldu. Kenardaki havluyu beline doladığı sırada Seongwu onun karşı konulamaz vücuduna ve aklını alıp götüren erkekliğine son kez hayran bir bakış attı. 

Daniel hızlı adımlarla soluğu Seongwu'nun yanında almıştı. Esmer adamın oturduğu sandalyenin arkasına geçip önündeki tuvale baktı. Seongwu o sessizlik anında Daniel'in çıplak göğsünden yayılan sıcaklığı ensesinde hissetti. Arkasında duran adamın yüzünü göremediği için ne tepki verdiğini bilemiyordu. Sessizlik bir süre daha tenine iğneler saplarken dayanamayıp kafasını geriye çevirip yukarı kaldırdı. Daniel'in çenesinin altından kulaklarına kadar genişleyen gülümsemesini görebilmişti. Gözlerinin içini görse tablosunun yansımasını orda görse Seongwu bir kez daha var olmadık diyarlarda kaybolurdu.

"Cennete miyim?" Daniel'in sorusu şu an olduğu yer için değildi. Seongwu'nun yanında dünyada olmadığı kesindi ama onun resmettiği tabloda gerçekten cennette gibi duruyordu. Daniel'in çırılçıplak bedeni tuvalin tam ortasında bulunurken o güzel beden rengarenk çiçeklerden oluşan bir zemin üzerinde yatıyordu. Birkaç pembe bahar çiçeği parmaklarının arasından kayıp yerdeki bebek mavisi çiçeklerin üstüne düşüyordu. Sarı saçlarının arasında saklanan ürkek iki yeşil yaprak beyaz nergislerden oluşan tacının altında kalmıştı. Vücudunun diğer kısımlarında bir tane bile kusur veya çiçek yokken ayaklarından biri tamamen çiçekler arasında kaybolmuş birkaç parmağı onların ardında belli belirsiz gözüküyordu. Çiçeklerin bittiği yerden itibaren başlayan mavi ile morun karışımı gökyüzünde çok uzaklarda bir sarı ışık sızarak Daniel'in göğsüne düşüyordu. Arkadaki pamuk şekeri andıran bulutların gerçekçiliği Daniel'in tabloya dokunmak istemesine sebep olmuştu. Sanki dokunsa açık lila ile mavi arasında kayıp giden bulutlar bir anda dağılacaktı. "Beni cennete mi resmettin?" 

"Cennete inanıyorsan cennet de diyebilirsin, sadece öldükten sonra ruhunun böyle güzel bir yerde olacağını düşündüm. Beğendin mi?" 

"Beğenmek mi? Tanrım, bayıldım." Daniel hayran bakışlarını tablodan zar zor ayırıp Seongwu'nun üzerine çevirdi.  "Ve inan bana hyung cennet var ikimiz de öldüğümüzde çırılçıplak çiçeklerin üzerine böyle uzanacağız." Bakışları Seongwu'nun gözlerinden boya izlerinin olduğu parmaklara indi. Bu harika tablonun bu ince parmaklardan akan renklerle oluştuğuna hayret ediyordu. Günlerdir tek yaptığı orda yatıp bir şeyler konuşmak iken Seongwu içindeki cennete boyamıştı Daniel'i. 

"Maalesef Niel, öyle bir yer varsa bile beni kabul etmezler." 

"Neden? Bir inancın olmadığı için mi?" 

"Tanrı beni sevmediği için. Ona zamanında çok inandım Daniel. On beş yaşında bir çocukken tenime batan iğnelerin altında çığlıklar atarken ona her şeyden çok inandım. Beni böyle yaratmasının bir sınav olduğunu söylediler. Neden sadece ben sınanıyorum diye sormadım. Benliğimi kaybettirecek hormon iğneleri ve hapları beni delirtirken dualar ediyordum. On yedi yaşında her şeyden vazgeçtiğimde ölmek isterken bile Tanrı'ya inanıyordum. Canımı almama izin verseydi ona inancımı kaybetmezdim." Seongwu kirli parmaklarını önlüğüne sildiği sırada her şeyini açtığı adama bir ayrı kapı daha aralıyordu. Daniel'in bir odaya daha girip bu harabe ruhu daha fazla  tanımasına izin veriyordu.

"Ama sana yaşaman için defalarca şans verdi." Daniel sanki ordaymış gibi karşı çıktığında Seongwu kıkırdadı. Bir Tanrı varsa planlarını bu toy çocuk bilebilir miydi ki böyle kendinden emin konuşuyordu?

"Buna şans demezdim." Seongwu boya bulaşmaması için kullandığı kolluğu indirdiğinde ortaya çıkan lavanta dövmesinin altındaki hafif kabarık izi okşadı. Üstü örtülmüş olsa bile orda olduğunu biliyordu. Seongwu'nun zarif parmaklarının okşadığı lavantayı izlerken bir telaş kapladı Daniel'in içini. Küçük olanın gözleri hızlıca tabloya döndü, renk cümbüşünün arasında bir şey arıyordu.