Sevmek En Güzeli

2. Bölüm

Herkese merhaba. İyi okumalar...

<><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><><>

Asaf dış kapıyı açarak benim geçmeme izin veriyor. Yan yana yürüyoruz. İkimizde sessiziz, konuşmuyoruz, daha yeni tanışmamızdan ve konuşacak bir şeyimizin olmamasından kaynaklanıyordu bu sessizliğimiz. Bu durum beni çok geriyordu. Ben insanlarla rahat rahat konuşmaya alışkındım. Tanımadığım ya da yeni tanıştığım biriyle yalnız kalmayı hiç istemiyorum ama Tunahan eniştem sağolsun. Asaf' la aramızda ki bu sessizlik beni hem heyecanlandırıyor hem de geriyordu. Aynı durum Asaf' ta da var gibi. Heyecanlandığını sanmıyorum ama o da daha yeni tanıştığı bir kızla yalnız kaldığı için gergin duruyor.

Sokağın başına geldiğimiz de Asaf sessizliğini bozuyor.

-Arabayla mı gidelim yoksa yürüyerek mi? Diye sordu Ali Asaf.

Hava çok güzeldi arabaya tıkılıp kalmak istemiyordum ama Asaf' ın arabası da buradaydı. Eğer yürüyerek gitsek tekrar buraya kadar gelmek zorun da kalacaktı. Bu düşündüklerimi de ona söyledim.

-Benim için sıkıntı değil hem biraz daraldım ben de yürümek bana da iyi gelir dedi. Tamam diyerek yürümeye devam ettik. Bir arabanın yanına geldiğimizde Asaf beni durdurdu.

-Ne oldu?

-Arabadan alacağım bir şey var onu alıyım dedi.

Sonra da bir ceket aldı. Yolumuza yine devam ettik. Aramızda uzun bir sessizlik oldu. Artık bu sessizliğimiz beni sıkmıştı ben de öle konuşmak için

-Kusura bakma seni de gece gece yoruyorum diyorum.

Ali Asaf' ı şu kısa süre içerisinde tanıdığım kadarıyla çok beyefendi ve nazik birisiydi aynı zamanda eniştem gibi bir kız gece gece dışarıda bulunamaz diyecek kadar maço birisine de benziyor. Bu tarz konuşmalar hiç hoşuma gitmiyordu ama kafa yapılarını da bu saatten sonra değiştirmek çok zordu.

-Kusura bakılacak bir şey yok hem gece gece etraf tehlikeli tek başına gidersen içim rahat etmez diyor.

Dediğim gibi Asaf beyimiz de beni yanıltmıyor. Ama bu düşünceleri beni çok rahatsız ediyor. Kendileri gece gündüz her yere gidiyorlar da kadınlar neden gidemiyor onu anlamıyorum. Bu tarz konular ne zaman açılsa illa ki bir tartışma oluyor. Asaf' la böyle bir tartışmaya girmek isteyeceğim son şey bu yüzden uzatmıyorum. Ama şu son dediği içim rahat etmez dediği kısımda ister istemez mutlu oldum.

-Teşekkür ederim diyorum ben de.

-Çalıştığın okul nerde Gökçe? Diye soruyor.

-Beşiktaş da bir okulda çalışıyorum cevabını veriyorum.

-Beşiktaş buraya çok uzak değil mi her gün gidip gelirken zorlanmıyor musun? Diye soruyor kaşları hafif çatılmıştı.

-Evet, buraya baya uzak zorlanıyorum ama yapacak bir şey yok. Çalıştığım okul orda gitmek zorundayım yani yoksa o kadar yol çekilecek gibi değil diyorum.

-Bu durumdan bu kadar şikâyetçiysen neden okuluna yakın bir eve taşınmıyorsun?

Keşke her şey o kadar kolay olabilseydi diyorum içimden.

-Ben istiyorum aslında ama babam sıcak bakmıyor. Ben de bu zamana kadar yoğunluktan çok üzerinde duramadım ama artık bu konuyu babamla ciddi şekilde da konuşacağım. Çünkü bu uzun yolculuklara ne kadar alışmış olsam da beni çok yoruyor diyorum bir solukta.