ငါ့ဦးေႏွာက္ကိုေရႊခ်ထားသင့္ၿပီ...ဂြတ္ပဲ

Start from the beginning
                                    

" အ႐ူးေလး...မင္းကိုယ္နဲ႔ယုဟိုင္တြဲေနတာ မႀကိဳက္ဘူးဆို ႐ွင္း႐ွင္းေျပာတာမဟုတ္ဘူး ကိုယ္ကမင္းေျပာတာၾကားခ်င္တာ "

( Saung / extra မွာေဟာက္ရန္ေျပာခဲ့တယ္ေလ ' လင္းယဲ့ သဝန္တိုသလိုႏႈတ္ခမ္းစူထြက္ေနတာေလးကို သေဘာက်တယ္ ' လို့ေလ။ သူကပါးစပ္ကေျပာေစခ်င္တာပါ။ဟူး နင္တို႔ေတာ့ )

လင္းယဲ့ အိပ္ေနတာကိုအခ်ိန္အေတာ္ၾကာ ၾကည့္ေနမိၿပီးမွ ေစာင္တစ္ထည္ယူၿပီး အေပၚကျခံဳေပးလိုက္တယ္။ မအိပ္ခ်င္ေသးတာမို႔ ခံုေပၚမွာထိုင္ကာ ဖုန္းၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ ႐ုတ္တရက္လင္းယဲ့ နေဘးကဖုန္းလင္းလာၿပီး တုန္ခါသံက်ယ္ေလာင္စြာထြက္လာတယ္။ ေဟာက္ရန္ လင္းယဲ့ဖုန္းကိုယူၿပီး ဖုန္းဆက္တာကိုလက္ခံလိုက္တယ္။ သူကစိတ္အရမ္းပ်က္ေနတယ္။ ညႀကီးဘယ္သူဖုန္းဆက္တာလဲ....

" ဟလို အကိုလင္းယဲ့လား "

" မင္းကဘယ္သူလဲ " ေဟာက္ရန္ ေအးစက္စက္အသံနဲ႔ေမးေတာ့ တစ္ဖက္ကအသံတိတ္သြားၿပီးမွ

" ကြၽန္ေတာ္က အကိုလင္းယဲ့ ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းလ်ွိေဟာ့ပါဗ် ဒါနဲ႔အကိုကဘယ္သူလဲဗ် "

" မင္းသိစရာမလိုဘူး "

ခပ္ျပတ္ျပတ္ေျပာၿပီးေနာက္ ဖုန္းကိုခ်ျပစ္လိုက္တယ္။ ထို႔ေနာက္ဖုန္းထဲက အခ်က္အလက္ေတြကိုလိုက္စစ္ေဆးေနမိတယ္။ တစ္ညလံုးအိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ဘူး။ အေတြးေတြက ေတာင္စဥ္ေရမရ ေလွ်ာက္ေရာက္ေနခဲ့တယ္။

"ဝါုး...ဘယ္ႏွနာရီျဖစ္ၿပီလဲ "

လင္းယဲ့ ႏိုးတာနဲ႔ဖုန္းကိုဖြင့္ကာ နာရီၾကည့္လိုက္တယ္။ ၆နာရီဘဲ့ရိွေသးတယ္။ အလုပ္အခ်ိန္လည္းမွီေသးတယ္။ အေဖတို႔ကေနဒါကို ျပန္မွာသြားႏႈတ္ဆက္ဖို႔လဲေလာက္ေသးသည္။

"ႏိုးၿပီလား...မင္းပစၥည္းေတြျပန္သိမ္းေတာ့ အေဖတို႔ကိုႏႈတ္ဆက္ရင္း တစ္ခါတည္းျပန္ယူသြားရမယ္ "

မေန႔ကပံုရိပ္ေတြကို ျပန္ေတြးေနရင္းနဲ႔ ေဟာက္ရန္ကိုေငးၾကည့္ေနမိတယ္။

** အိုး...တကယ္ကို မေန႔ကကိစၥႀကီးျဖစ္ခဲ့တာဘဲ့ ငါအိပ္မက္မ်ားမက္ေနတာလားလို႔ေတာင္ ေတြးေနတာ **

မာနႀကီးတဲ့ကြၽန္ေတာ့္ေယာက်ာ္းရဲ႕ ကိုယ္ဝန္ရိွေနတယ္တဲ့(Complate)Where stories live. Discover now