SARE (Tamamlandı)

57

Sare Demirdağ

Resmen ellerimde kan kalmamıştı. Morarmıştı.

Koruma dayanamayıp diğer elime pansuman yapmaya bile başlamıştı.

Demek ki insanlarda az da olsa merhamet vardı.

Titreyen parmaklarımla zihnimde beliren tek numarayı tuşladım.

Diğer elimin pansumanı neredeyse bitmişti. Vücudum titremekten başka bir şey yapmıyordu.

Elime pansuman yaparken bile kapıya bakmayı ihmal etmiyordu. Hızlı olmam gerekiyordu biliyorum.

Telefon ilk çalışta açılmadı. Heyecanımın kat ve kat artmasıyla kalp atışlarımı parmak ucumda dahi hissediyordum.

Derin derin nefes alıyordum. Elimin acısından mı yoksa olacakların korkusundan mı işte onu kestiremiyordum.

O an telefonun açılmasıyla aldığım nefesi veremedim.

"Bir ipucu mu buldun?"

Belki de haftalar sonra sesi kulaklarıma doldu. Ondan bu kadar kaçmaya çalışıp hatta bunu başarıp daha sonra ilk onu aramam trajikomikti.

"LAN! Konuşsana"

Asla huylarından vazgeçmiyordu.

Yanımdaki adamın çabuk olmamla alakalı kaş göz işaretleriyle kendime geldim.

"Berk"

Ses tonum hastalıklı gibi çıkmıştı. Kısık ve garip bir ses tonuyla.

Ama duyduğunu anlamak zor değildi. Arabanın ani fren sesi telefondan bile net duyuluyordu.

"Güzelim. Sare'm cevap ver kurban olayım"

"Berk beni Barlas kaçırdı abime söyle ve Rüya'yı bulun "

Telefonun aniden çekilmesi yüzünden susmak zorunda kaldım.

"Duyacağını duydu daha fazla kendimi riske atamam"

Aslında ondan  bunu bile beklemiyordum. Bir şey söylemeden çıkmasını bekledim.

Sağ elime pansuman yapmıştı. Bende sol elime pansuman yapmak için yeni bir pamuk çıkardım.

Umarım Berk Rüya'yı bulurdu. Bu sayede beni tehdit edecek kimseleri kalmazdı.

●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●●

Ayna..

Her daim sevdiğim karşısında saatlerimi geçirdiğim obje.

Bazen kendimi çok yalnız hissettiğimde kendimle konuşurdum. Arada delirdiğimi düşündüğüm bile oluyordu.

Şimdi yine karşısındaydım. Üzerimdeki beyaz elbise tenimin her yerini neredeyse sarmıştı.

Aslında elbise demek ne kadar doğru olurdu bilmiyorum. Daha çok bir gelinliğe benziyordu.

Acı bir tebessüm geçti dudaklarımdan. Eğer abimler beni bu elbiseyle görselerdi sırtının kumaşını eksik yapmışlar diye şikayet ederlerdi.

Aklıma onların gelmesiyle burnumun direği sızladı. Buradan kaçabilirim diye düşünüp kabul etmiştim. Şimdi de beni Rüya ile tehtid ediyordu. Bildiğime göre annesinden başka kimsesi yoktu.

Gözyaşlarımı silip tekrar aynanın karşısına geçtim.

"Babalar kızlarını asla bırakmazlar"

Babalar kızlarını asla bırakmazlar.

İçimden sürekli aynı cümleyi tekrar ettim. Ben daha önce kimseye baba dememiştim. En azından ben hatırlamıyordum.

Ya da ben öyle sanıyordum . Sürekli boynumda olan kolyeyi avcumun içerisine aldım.

"Baba bana çikolata almadın mı?"

Zihnimde aynı anda birçok cümlenin belirmesiyle midem bulandı. Duvarlara tutuna tutuna odadan çıkabildim.

Etraftaki koruma sayısı her geçen saniye daha da çok artıyordu. Buradan kurtulmam gerekiyordu.

Ama nasıl?

Yavaş yavaş ilerledim. Eteğimin uçları yerleri süpürüyordu. Başka zaman olsa bayılarak giyeceğim bu elbiseden şu an tiksinmek hoşuma gitmiyordu.

Eğer işin içinde Rüya olmasaydı. Buradan kesinlikle kurtulurdum. Ama o elimi kolumu bağlıyordu.

Barlas ' ı mutfak kapısından görebiliyordum. Hararetli hararetli konuşuyordu.

İçim ister istemez umutla doldu.

Ses çıkarmamaya özen göstererek ilerledim.

"Lan ne demek kızı elimden kaçırdım"

Sinirle köpürüyordu. Yüzümde uster istemez gülümseme oluşmuştu.

Abim en azından Barlas'ın hain olduğunu biliyordu. Onlara zarar veremezdi.

Rüya da güvence altındaydı.

"Bulacaksın hemen. Çabuk ol"

Barlas orada sinirlene dursun ben kapının oradan uzaklaştım. Kimseye güvenmem gerektiğini hayat her gün öğretiyordu.

Sabah mutfakta bulduğum bir bıcağı komodine koymuştum. Gidip kuşağıma yerleştirdim.

Benim kaybedecek bir şeyim kalmamıştı.

●●●●●●●●●●●●●●●

Bölüm sonu...

Kuşak kısmını bol düşünün lütfen ❤❤

Sınır 500 oy

Kendinize iyi bakın ❤❤