CARMEN

19. Bölüm

Austin'le ilgili bazı gerçeklerin farkına varmak Axel'la yaptığım anlaşmayı gözümde daha katlanılabilir kılmıştı, normalde hiç hazzetmediğim tiplerden olduğu için onunla bir dakika dahi geçirmeye tahammülüm yoktu fakat şu an buluşma noktamıza ilerlerken neredeyse sabırsızlanıyordum. Bana mesaj olarak attığı konuma doğru ilerlerken etrafta giderek azalan insanlar ve sokak lambaları yüzünden tedirgin hissetmeye başlamıştım gerçi, söz konusu Axel olduğunda iç organlarımın sağlığını garanti edemiyordum ne yazık ki.

Biraz ilerideki bir geri dönüşüm tenekesine yaslanmış bir eli cebinde beklediğini görünce biraz rahatlasam da aynı zamanda gerildiğim için durumum değişmemişti. Elindeki telefonun parlaklığı yüzüne vuruyor ve alnına düşen kıvırcık kızıl saçlarını parlak bir kırmızıya çeviriyordu, adım seslerimi duyunca telefonu arka cebine sokarak bana sırıttı. "Ah, Carla, ben de tam kaybolduğunu düşünmeye başlıyordum."

"Carmen," diye düzelttim. "Buluşmak için daha merkezi bir yer seçseydin böyle endişelere gerek kalmayacaktı," diye ekledim kendimi tutamayıp. Birkaç metre ötemizdeki sokak ışığının titrek turuncu ışığı tarafından zar zor aydınlatılan bu daracık patikada gecenin bu vakti onunla yalnız olmamayı tercih ederdim.

Sinirlerimi bozan gülümsemesini iyice genişleterek uzanıp omzuma hafifçe vurdu. "Hadi ama, Zack'in kız arkadaşı değil misin? Kötü çocukları sevdiğini sanıyordum, kötü çocuklar hep karanlıkta saklanır, bilmiyor musun?"

Gerileyip kolundan kurtulduktan sonra omzumu elimle silkeledim, bu onu daha çok güldürmekten başka bir işe yaramamıştı. "Birincisi: Zack'in kız arkadaşı değilim, yalnızca liseden tanıdığı biriyim. İkincisi: kötü çocukları sevdiğimi de nereden çıkardın?"

Deri ceketinin cebinden çıkardığı sigara paketinden çıkardığı sigarayı dudaklarının arasına sıkıştırmadan önce gözlerini kısarak beni inceledi. "Peki, Zack'in kız arkadaşı değilsin diyelim. Austin'in 'eski' kız arkadaşı değil misin? Bu daha da kötü." Sigarayı yakacak çakmağı bulabilmek için üzerindeki tüm cepleri yokladı.

"Austin ve kız arkadaşı hakkında ne biliyorsun?" diye sorarken mideme biri yumruk savurmuş gibi hissederek kasıldım. Bir cümlenin içinde Austin'in kız arkadaşından bahsetmek ve o kişinin ben olmaması hala alışmaya çalıştığım bir durumdu.

"Vay... bilgileri önceden istiyorsun demek, zeki kız. Ama anlaşmamıza göre önce yarışı bitirmemiz gerekiyor, henüz senin isteklerini benimkilerin önüne koyabilecek kadar sana güvenmiyorum." Dışarı doğru kocaman bir duman bulutu üfledi. "Kişisel algılamanı istemem tabii."

Ayakkabımın ucunda duran çakıl taşını ona doğru tekmeledim. "Ben sanki sana çok güveniyorum da..." Sırf birkaç şey öğrenebilmek için onun kontrolü altında olma fikri inanılmaz derecede sinirlerimi bozuyordu, üstelik bundan son derece keyif aldığını belli eden sırıtışı her geçen saniye yüzüne iyice yayılırken kaçıp gitmemek için zor duruyordum. "Yarış bittikten sonra benimle konuşacağını nereden bileyim? Ya sadece kazanmak için beni bir şeyler bildiğinle ilgili kandırıyorsan?"

Yarıya inen sigarayı yere atıp botunun ucuyla basarak söndürdü, böyle sıcak bir yaz gecesinde son derece ağır ve kalın görünen siyah bir çift bot giydiğine inanmakta güçlük çekiyordum. "Doğru," dedi ileri doğru yürümeye başlarken, "bilemezsin."

Ağır adımlarla arkasından ilerliyordum, gölgemi gördüğü için de arkasına dönüp gelip gelmediğimi kontrol etme gereği duymuyordu. "Ama bana sorarsan bunun garantisini umursamayacak kadar çaresiz durumdasın."

Beni bu şekilde kışkırtıp yanında durmamı ve ona yardım etmemi bekliyordu, işin daha kötü kısmıysa sahiden de dedikleri doğru olduğu için tıpkı beklediği gibi yanında duruyor ve ona yardım etmeye gidiyordum. "Sessizlik," dedi, sesinden güldüğü belli oluyordu. "Bu da demek oluyor ki haklıyım, gerçi inkar etsen de düşüncelerim değişmeyecekti. Büyük ihtimalle şu an aşk acısından ölüyorsun ve bana sorarsan çok aptalca, yerinde olsam Austin denen adi herif için tek bir damla gözyaşı dökmem. Vücudundan kaybettiğin suya yazık."