ဝေဒနာရထား{Completed}

🚉Chapter (5)🚉

ေဒၚဂ်ဴးဂ်ဴးအပါအဝင္ ဝန္ထမ္းအားလံုးအိပ္ေနသည္မွာ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္တာနဲ့သိသာေနသည္။မီးမ်ားအကုန္ပိတ္ထားကာ ဆိုင္ေရွ့ အုပ္ေဆာင္းပံုသ႑ာန္မီးလံုးေလးသာ ခပ္ပ်ပ်ထြန္းထားသည္။ အေနာက္ဘက္ဝန္ထမ္းတန္းလ်ားနားေရာက္ေတာ့မွ ေရာင္ဝါေျခအစံုကို ရပ္ခ်လိုက္သည္။တန္းလ်ားမွာ နွစ္ထပ္တိုက္ျဖစ္ျပီး ေယာက်္ားသားမ်ားသာ ေနထိုင္ေသာတန္းလ်ားျဖစ္၍ မ်က္နွာစာဝရန္တာတြင္ ေယာက်္ားဝတ္ ဆိုင္တံဆိပ္ပါေသာတီရွပ္မ်ား၊ပုဆိုးမ်ား၊အတြင္းခံမ်ားကို ၾကိဳးတန္းမ်ားနွင့္ တြဲေလာင္းခ်လွန္းထားသည္။အစ္ကိုတည္ၾကည့္အခန္းဆီေရာက္ဖို့ ဘယ္လိုသြားရမလဲဟူေသာနည္းလမ္းနွင့္ အစ္ကိုတည္ၾကည္ ဝရန္တာသို့ ထြက္လာေအာင္ ဘယ္လုိအသံလုပ္ရမလဲဟု ေရာင္ဝါၾကိတ္စဥ္းစားေနမိသည္။

ဘုတ္...။

"အမေလး..လန့္လိုက္တာ"

ပစၥည္းတစ္ခုခုျပဳတ္က်သည့္ ဘုတ္ခနဲဟူေသာအသံကိုၾကားလိုက္ရသျဖင့္ သရဲေျခာက္သည္ဟုထင္ျပီး ေရာင္ဝါ အာေမဋိတ္ျပဳမိကာ ျပဳတ္က်လာေသာ ပစၥည္းကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ေယာက်္ားဝတ္အတြင္းခံတစ္ထည္...။ ဘယ္သူ့အတြင္းခံမွန္းေတာ့မသိ..ေရာင္ဝါ့ေရွ့တည့္တည့္သို့ ဘုတ္ခနဲျပဳတ္က်လာသည္။ေလတစ္ခ်က္အေဝွ့မွာ ဝရန္တာၾကိဳးတန္းကေန ေအာက္ထပ္သို့ လြင့္က်လာတာပဲျဖစ္ရမည္။ထုိိအတြင္းခံကိုငံု့ၾကည့္ရင္း ေရာင္ဝါ မဲ့ျပံဳးေလးျပံဳးလိုက္မိသည္။

ေရွ့တည့္တည့္က်လာေသာအတြင္းခံကို ရြံရွာရွာနွင့္သာ ေကာက္ကိုင္လိုက္ျပီး ေရာင္ဝါ တစ္စံုတစ္ခုလုပ္ရန္အၾကံထုတ္ေနမိသည္။ ေလွ်ာ္ျပီးသားအတြင္းခံျဖစ္၍ အနံ့မနံတာပဲ ေရာင္ဝါ့အတြက္ ကံေကာင္းသည္ဆိုရမည္။ေနာက္ဆံုး အၾကံတစ္ခုရသြားျပီး ဝရန္တာတြင္ရွိေသာ ဖုန္တက္ေဂ်းတက္မွန္ခ်ပ္မ်ားကို ထိုအတြင္းခံနွင့္ အားပါပါေကာက္ေပါက္လိုက္သည္။

ျပတင္းေပါက္ဘက္တြင္ကပ္အိပ္ရေသာ တည္ၾကည္ခန့္ညားမွာ ေဘးတြင္ရွိေသာျပတင္းေပါက္မွန္ကို တစ္စံုတစ္ခုလာရိုက္ခတ္သည္ျဖစ္၍ အလန့္တၾကားနွင့္အိပ္ရာနိုးလာသည္။နဂိုကတည္းက အအိပ္ဆတ္တာမို့ အိပ္ေနသည့္အနား အပ္တစ္ေခ်ာင္းက်လွ်င္ေတာင္ အိပ္ရာကနိုးသည္။ မွန္ခ်ပ္ကို ဘာလာရိုက္လဲသိခ်င္စိတ္နွင့္ ဝရန္တာတံခါးကိုဖြင့္ကာ ဝရန္တာသို့ ထြက္လာလိုက္သည္။