'NEDAMET' -Bir Pişmanlık Hikayesi (Bitti)

17.Bölüm:En Zor Seçim

'Gözümün nuru, o serserinin ateşinde yanmayacak.' 🌩️🌧️

....

"Eren" dedi genç kız fısıltıyla. Yavaşça ayağa kalktı. 15 yaşında bıraktığı erkek kardeşi, 3 yılda koca adam olmuştu. Büyümüş, uzamış ve olgunlaşmıştı. Evlerinin haylaz küçüğü, artık bir genç adamdı.

Yanağına bir damla yaşın süzüldüğünü hissetti Eva, kardeşine duyduğu hasret tüm varlığını titretiyordu. Yanına yaklaşmak, bunca ayrı geçirilen zamandan sonra sıkı sıkı sarılmak istiyordu.

Eren tepkisizdi, şaşkınlığını gizlemeye çalışıyordu. Hatırladığından çok farklıydı, çok sevdiği uzun saçları kısalmıştı, bedeni üç yolda bir çırpı gibi kalmıştı. Gözleri solgun ve yorgundu.

3 yıldan sonra ablası karşısındaydı, sadece bir metre ilerisinde duruyordu. Zihninde onu gördüğü son an yer aldı, genç kız tüm ailesinin karşısında bir adamın elinden tutmuş, arkasına bile bakmadan gitmişti.

İki elini istem dışı yumruk yaptı, bunu sindiremiyordu. Ablasının bir adamı onlara tercih etmesi gerçeğine alışamıyordu. Gidişiyle evdeki her şeyi değiştirmişti. özellikle Eda, ayrı geçen her günde ona öfke biriktirmiş, ömrü boyunca affetmeyeceğini defalarca dile getirmişti. Günlerce ablasının gidişine gözyaşı dökmüş, birlikte uyudukları odayı da yatağını da darmadağın etmişti.

Karşılıklı duruyordu iki kardeş, tepkisiz ve şaşkınlardı. Eva'nın yanağına usulca bir damla yaş süzüldü, kardeşinin gözlerinde gördüğü mimiksiz ifade canını hiç olmadığı kadar yaktı.

Tek kelime etmeye cesareti yoktu, onun ağzından çıkacak bir kelimeyle tüm gücünü, cesaretini yitirebilirdi.

Özlem bakışlarını ağabeyinden ayırıp yanındaki genç adama çevirdi, tepkisiz duruşu iki kardeşi de şaşırtmıştı.

"Eren.. İyi misin?" diye sordu, genç adam kafasını eğdi. Ellerini yumruk yapmıştı, bedeni kaskatı kesilmişti. Cevap verecek, tek kelime edecek gücü yoktu. Zihni, üç yıl önce bir adam uğruna onları terk ettiği anı hatırlatıyordu.

Volkan da tıpkı kız kardeşi gibi şaşkındı, bakışını yanındaki kıza çevirdi, "Eva" dedi, genç kızın yanağına bir damla yaş daha süzüldü. Hak etmiyordu, sırtını dönüp gittiği ailesinin yüzüne bunca zamana rağmen hala bakmaya yüzü yoktu. Kafasını eğdi, yanağına usulca bir damla yaş süzüldü.

Eren'in deniz gözleri tepkisiz olduğu kadar da dolu doluydu. Bunca zamanda öfke biriktirdiği, geceleri yatağa her girdiğinde hatırladığı, durumunu delice merak ettiği ablası karşısındaydı.

"Abla.." Dedi fısıltıyla. Yanağına bir damla yaş süzüldü, Volkan ve Özlem'in bakışı buluştu, ikisininde kafasında tek ihtimal belirdi. Karşılıklı ve tepkisiz duran iki kardeşe baktıkları anda benzerlikleri ilk defa dikkatlerini çekti. İkisinin de göz rengi denizin en güzel tonuydu.

"Eren" dedi Özlem, şaşkındı. "Eva Abla.. senin ablan mı?" diye ekledi. Genç adam tek kelime edemedi, gözleri ablasından başkasını görmüyor, kulakları ablasının nefesinden başkasını duymuyordu.

Gözlerini yavaşça yumdu, zihninde tek bir an belirdi. 3 yıl önce bir seçimle karşı karşıya kalan ablası, ailesine rağmen genç adamın elinden tutup evden çıkmıştı.

Onun gidişi evdeki birçok şeyi değiştirmişti, Eda önce öfkeyle birlikte uyudukları odayı yatağıyla darmadağın etmiş, ardından da günlerce pencerenin önünde nöbet tutup geri dönüşünü beklemişti.