Dancing in the Burning Sand (Isla Vagues Series #3) (COMPLETED)

Kabanata 37

Kabanata 37:
Worship

I can only heard noises, hurrying footsteps, then the sounds of the stretcher pagkatapos ay muli akong nawalan ng malay. Hindi ko alam kung gaano katagal.

Naaninag ko ang nakakasilaw na ilaw nang buksan ko ng bahagya ang mga mata. Inangat ko ng dahan dahan ang kamay at napaigik ako ng may gumapang na sakit sa tagiliran ko. Bigla akong humugot ng hininga at kinagat ang pang-ibabang labi.

My eyes were still blur when I open it. Nasilaw pa ako sa ilaw na nasa kisame. The smell of alcohol and chemical is lingering on my nostrils. I am breathing massively because of the pain in my side. Kaunting galaw lang at napapangiwi ako sa sakit.

I adjusted my vision. Kumurap-kurap ako hanggang sa luminaw na ang mga mata ko at makita ang puting kwarto. Smelling the scent of the room and seeing the things inside make me realized I am in the hospital.

Doon ko naalala iyong lahat. Kung anong nangyari kaya ako narito ngayon. My body tremble on remembering what happened. Sumagi sa isip ko muli iyong eksaktong insidente at ekspresyon ni Kuya habang ginagawa iyon sa akin na nagpalamig sa buong katawan ko.

My eyes heated.  I gasped. Nanginig ako sa takot nang maalala iyon. Pinikit ko ang mata at sinubukan iyong kalimutan pero parang nakamarka na ang eksaktong eksena na iyon sa isip ko. Imposible nang makalimutan.

"Kally?" isang marahang pamilyar na tinig mula sa kanan ko. Then I feel a fingers slowly wrapping on my hand. Napalingon ako roon at bahagyang napapikit muli sa sakit.

Zaiden gasped when our eyes met.

"God finally you're awake! How are you?" I can feel the relief and concern on his tone. My mouth parted a bit on seeing the fear on his eyes. He sigh in relief as his hold on my hand tightens.

Tumikhim ako bago buksan ang bibig at pakiramdam ko hindi ako makakapagsalita. He look at my body, examining me. Para bang siya ang nasa puwesto ko at nakakaramdam siya ng sakit sa kaunti ko lamang na kilos. 

"I'm fine..." saad ko sa paos na tinig. Nanunuyo ang lalamunan ko. Zaiden reach something in the side table and I saw the hydro flask. He put a straw on it.

"Huwag kang tumayo. Anong nararamdaman mo? Masakit pa ba ang sugat?" inabot niya sa akin ang hydro flask na nakabukas na at may straw. Tinapat niya pa sa labi ko ang dulo noon para makainom ako ng maayos.

I sipped and I taste the water. The coldness of it sent relieved on my dry and aching throat. Huminahon ako at bahagyang nawala ang nginig sa katawan ngayong nakita ko siya.

I immediately feel safe and secure on seeing him here with me. Kaya humigpit rin ang hawak ko sa kanya.

"Medyo m-masakit pa ang sugat. Hindi ako makagalaw nang maayos." sabi ko sa kanya at bahagya ng ayos ang tinig. Lumamlam ang mga mata niya ng marinig iyon mula sa akin.

"Damn it. If I just know that this would happened I should left the office earlier! Fuck!" aniya at gamit ang isang kamay ay ginulo ang buhok. Napapikit siya ng mariin at kita ko ang pagtangis ng bagang niya.

Pinisil ko ang kamay niyang akma niyang ikukuyom.

"Hindi mo dapat sisihin ang sarili m-mo. Wala naman sa atin na inaasahan na mangyayari ito, kahit ako." sabi ko at nilunok ang garalgal sa tinig.

Nagiging emosyonal ngayon dahil hindi ko magawang matanggap na sa lahat ng taong gagawa sa akin noon, si Kuya pa.

I don't know what I did wrong, that he even turn into this extent. Paano niya naisip na gawin sa akin iyon? Paano niya nagawa?