SIZI

Bölüm 6 "GERÇEKLER YAKAR"

"Tamam dostum size iyi eğlenceler...ımm kızlar ne yapacaklar?"

"Yeliz bugün annesiyle olacakmış, Gece de evde yalnız kalmak istediğini söyledi."

Duyduğum isimle ellerim terlemeye başlarken artık daha iyi anlamıştım her şey için çok geçti.

"Peki hepsine selam söyle görüşürüz."

Telefonu kapatırken aklımdaki düşüncelerle çoktan savaşmaya başlamıştım, gitmemeliydim. İçimdeki özleme söz geçiremezken bir kez olsun yüzünü görmek istiyordum. Daha fazla dayanamayıp yola çıkarken tek dileğim gittiğimde Kara'nın evden çıkmış olmasıydı. Saatler sonra tanıdık evin önüne geldiğimde Kara'nın arabasının olmaması içimi rahatlatmıştı.

Çok heyecanlanmıştım sanki ilk defa bir kızın karşısına çıkıyordum, bu kadarı benim için bile fazlaydı. Sonunda kapıyı çalarken beklemeye başlamıştım, birkaç dakika sonra kapı açıldığında günlerdir gelmediğim için kendime küfrediyordum. Gözlerindeki korku yerini heyecana bırakmıştı, elindeki kağıdı sıkı sıkı tutuyordu. Yine bir şeyler yazmış olmalıydı, gözlerimi ellerinden çekip gözlerine bakarken ismimi söylemesi içimde bir şeyler koparmaya yetmişti.

İsmimi daha önce kimsenin bu kadar güzel söyleyemediğine yemin edebilirdim. Daha fazla konuşmadan duramazdım.

"Beni içeri almayacaksın sanırım."

"Abim için geldiysen evde değil Barlasla dışarı çıktılar."

"Haberim var..zaten senin için geldim"

Söylediğimle yüzü anında değişirken bakışlarıyla beni öldürmek üzereydi.

"Benim için gelme nasıl gittiysen bence öyle gittiğin yerde kal"

"İçeride konuşsak olmaz mı?"

Kapının önünden çekilip içeri giderken bende arkasından girmiştim. Bana çok çektirecekti bundan eminim. Belki daha bir şeyler başlamamıştı ama başlayacak olan şeyleri de ben mahvetmiştim. Karşısına otururken bana nefret eder gibi bakması canımı acıtmıştı.

"O gece aniden gitmem gerekti özür dilerim, biliyorum bana yazdıklarına cevabım bu olmamalıydı ama sebebim çok acildi"

"Acil olan sebebin kimse onun yanında kalmaya devam etmeliydim!!"

Söyledikleriyle kahkahamı serbest bırakmıştım bana daha öfkeli bakışlar atarken bu kızın nasıl her haliyle güzel olabildiğini düşünüyordum. Mükemmeldi. Onun için söylenecek başka bir şey olamazdı.

"Sebep babamdı, onunla ilgili öğrenmem gereken şeyler vardı gitmek zorundaydım. Ancak benden başka kimse de bilmediği için diğerlerine de açıklama yapamadım."

"Bana neden yaptın bu açıklamayı?"

"Çünkü, sana o günde söylemiştim bu kadar kısa sürede bana çok başka şeyler hissettiriyorsun ve benim bunu kaybetmeye niyetim yok. Beni bu seferlik affedebilir misin?"

Birkaç dakika öylece yüzüme bakmıştı. Ciddi olup olmadığımı anlamak ister gibiydi. Her şeyden korkan, çekinen bir hali vardı. Geldiğinden beri bunu hep belli ediyordu. Her şeyden şüphe duyuyordu. Bunu ona yapan her kimse bedelini ödeyecekti. Karşısından kalkıp yanına otururken ellerini yavaşça ellerime almıştım. Bu hareketim onu iyice germişti.

"Bana güvenebilirsin Gece. Sana asla vermem, başkasının zarar vermesine de izin vermem. Senden sadece bir şans istiyorum."

Yüzü ve elleri rahatlayıp gevşerken sadece birinin elini tutmasına ihtiyacı varmış gibiydi. Yıllardır sadece adını duyduğum ama asla tanımadığım biriydi benim için bundan sonra hem yanımda hem de en iyi tanıdığım kişi olacaktı.

"Sana kahve yapayım ne dersin? Bak daha önce kimseye kahve yapmadım"

Yüzündeki gülümseme büyürken mutfağa doğru yol almıştık. Bana kahve yapmam için malzeme verirken ben onu seyretmekten nasıl kahve yapıldığını bile unutmuştum. Sanırım yapmam gereken şey kahveyi ve suyu bardağa dökmekti. Kahkaha atmaya başladığında saçma bir şeyler yaptığımı anlamam uzun sürmedi.

"Daha önce kimseye neden yapmadığın belli oldu. Çünkü yapmayı bilmiyorsun."

"Bunun böyle yapıldığını düşünüyorum kahve ve su"

Elimden bardak ve suyu alırken kahvelerimizi hazırlayıp masaya koymuştu. Kahvelerimizi içerken hala bana gülmeye devam ediyordu. Bu gülümseme artık hayatımın her anında olmalıydı. Ayağa kalkıp onu da elinden tutarak kaldırmıştım. Gözlerine bakarken kaç gündür yapmak istediğim şeyi artık yapmalıydım. Saçlarını kulağının arkasına itmiştim, bu bambaşka bir histi. Kimsede hissetmediğim ve hissedemeyeceğim.

Ona daha çok yaklaşırken nefes alışverişi hızlanmaya başlamıştı, aynı benim de olduğu gibi. İçimdeki cesaretle dudaklarımı dudaklarına bastırırken daha önce nasıl bundan mahrum kaldığımı anlamaya çalışıyordum. Yıllardır neredeydi? Neden bu kadar geç kalmıştı? Geceyi kendime daha çok çekerken o anda hiç duymak istemediğimiz bir ses kapıda belirmişti.

"GECE!!!"

Umarım beğendiğiniz bir bölüm olur. Yeni bölümde görüşmek üzere.