Libellus Fabulis - kortverhalen

"What's in a name?"

Nadat ik de man, zoals zijn laatste wens had geklonken, in de tombe had gelegd, haalde ik het zwarte flesje tevoorschijn. Ik staarde nog even naar de tekening die erop geschilderd was: een paarse bloem, in de vorm van een helm, prijkte op het dodelijke flesje. Zwijgend maakte ik hem open en keek een laatste keer naar mijn geliefde. Ik had al vaker gestorvenen gezien, maar geen enkele even mooi als mijn geliefde. Zij was zo prachtig... de dood had simpelweg geen greep op haar gehad.
Haar donkerblonde haren hadden nog steeds een gouden gloed, alsof ze in de zon stond. Ze had haar ogen gesloten. Haar wangen en lippen waren nog steeds dezelfde dieprode kleur die ik kende: de kleur van liefde, de kleur van rozen, maar ook van het bloed aan mijn handen.
Ik zette het flesje aan mijn lippen en goot het vergif naar binnen. Moeizaam slikte ik het smerige, bittere goedje door, de neiging om het direct weer uit te spugen negerend. Direct nadat ik het had doorgeslikt, begonnen de tintelingen op mijn tong en in mijn mond. Snel stapte ik naar voren en drukte een laatste kus op de zachte mond. Toen zakte ik door mijn benen en kwam terecht op de koude vloer van de familietombe van mijn vrouw.

Hoelang zou het duren?
Misschien had ik het moeten vragen aan de apotheker. Ik wist immers niet wanneer de page terug zou komen, of wanneer Balthasar achterdochtig zou worden en broeder Laurence zou roepen. Toch had ik niets aan die kennis gehad, want mijn gevoel voor tijd was helemaal verdwenen. Was er een seconde voorbij gegaan? Een minuut? Een uur?
Mijn gevoel in mijn tong en mond waren inmiddels helemaal verdwenen. Mijn huid begon kouder en klammer te worden en de tintelingen begonnen zich te verspreiden door mijn lichaam. Maar er was geen weg meer terug. En ik wilde ook niet terug. Ik moest het wel doen, voor Mercutio, voor Tybalt, voor Paris. Daarnaast zou ik weer samen komen met mijn geliefde. Ik kende haar nog niet eens een week, maar ik wist dat ik niet zou kunnen leven zonder haar.
Mijn gedachten gingen terug naar onze eerste ontmoeting. Het was puur toeval geweest: als hun dienaar wél had kunnen lezen, als haar familie Rosaline niet had uitgenodigd, als ik Benvolio niet had kunnen overtuigen of als ik haar niet had gezien tussen de andere gasten... Het maakte allemaal niet uit. Als ik haar niet op het gemaskerde bal had ontmoet, dan wel ergens anders. Voorbestemde geliefden vinden elkaar altijd, daarvan was ik overtuigd.

Waar blijft het licht?
Ik kon niet langer wachten, ik wilde haar engelachtige gezicht weer zien. Moeizaam glimlachend dacht ik aan het moment na het bal. Omdat ik niet wilde dat onze magische dag van ontmoeting zou eindigen, was ik naar haar tuin gegaan. Ze had me nog niet gezien, terwijl zij vanaf haar balkon haar liefde aan mij verklaarde. Haar zachte, melodieuze stem had gezegd dat het haar niet uitmaakte wat onze achternaam was. Het had haar niet uitgemaakt uit welke families we kwamen. Ze zou graag onze namen willen veranderen, alleen maar om bij elkaar te zijn. 'Immers,' had ze gezegd, 'wat betekent een naam? Ruikt datgene wat we een roos noemen niet even zoet onder een andere naam?'
'Noem me maar gewoon geliefde,' had ik glimlachend gereageerd. Nog dezelfde avond hadden we besloten om te trouwen.

Geliefde...
Wat was de naam van mijn geliefde geweest? Was dit een bijwerking van het vergif? Mijn hartslag sloeg een slag over. Moeizaam draaide ik mijn hoofd terug naar de engel naast me. Toen schoot haar naam weer mijn gedachten binnen.
Julia Capulet.
Tevreden sloot ik mijn ogen. De tintelingen hadden zich ondertussen door mijn gehele lichaam heen gewerkt. Ik kon mijn benen niet meer bewegen. Ook mijn armen lagen verlamd naast me en mijn handen verroerden zich niet meer. Ze waren voor eeuwig om het flesje en de dolk met Paris' bloed vast komen te zitten.

Het was bijna zover, dat voelde ik aan alles.
Ik kon niet meer zeggen of ik wel of niet een hartslag had. Ademhalen werd steeds moeilijker. Mijn gevoel was compleet weg uit mijn hele lichaam. Toen haalde ik een laatste keer adem. Ik bleef net lang genoeg bij bewustzijn om een slaperige stem te horen die ik nooit meer zou moeten kunnen horen.

'Romeo!' fluisterde Julia.

***
Gebaseerd op William Shakespeares "Romeo and Juliet"

Afbeelding:
https://stocksnap.io/search/monkshood
Informatie monnikskap:
https://monicawilde.com/monkshood-wolfsbane-poisoning/, https://nl.wikipedia.org/wiki/Aconitine#Symptomen
Informatie "Romeo and Juliet":
https://en.wikipedia.org/wiki/Romeo_and_Juliet#Scene_by_scene, https://genius.com/William-shakespeare-romeo-and-juliet-act-5-scene-3-final-scene-annotated
***