Η διάδοχος

κεφάλαιο 3

Το τρένο έφτασε στον προορισμό του πάνω στην ώρα που οι πρώτες ακτίνες του ηλίου άρχισαν σιγά σιγά να ξεπροβάλλουν πίσω απ τα βουνά… η Angelξύπνησε από τις κραυγές ενθουσιασμού της April , η οποία κάτι έδειχνε με το δάχτυλό της φωνάζοντας κάτι που εκείνη την στιγμή της Αngelτης φάνταζε ακατανόητο. Κοίταξε από το παράθυρο προς τον προορισμό που έδειχνε και έμεινε άφωνη! Το Χόγκουαρτς σε όλο του το μεγαλείο. ποτέ δεν είχε φανταστεί το κάστρο τόσο μεγαλειώδες, τόσο μεγαλοπρεπές , σε κανένα από τα ατελείωτα όνειρά της. Το επιβλητικό κτήριο της μετάδιδε μια ενέργεια  την οποία δεν μπορούσε να εξηγήσει. Το μόνο που μπορούσε να σκεφτεί εκείνη τη στιγμή ήταν το πότε θα φτάσουν επιτέλους ώστε να βαλθεί να εξερευνήσει το κάστρο. Λες και κάποιος διάβαζε το μυαλό της , εκείνη την στιγμή το τρένο σταμάτησε και παιδιά άρχισαν να ξεχύνονται στους διαδρόμους του.

-Γρήγορα Aprilπροχώρα! Σχεδόν φώναξε η Angelμη μπορώντας να περιμένει άλλο! Βγηκαν και οι δύο από το τρένο χαμένες ανάμεσα στο πλήθος, κρατόντας τις αποσκευές τους στο χέρι. Ξαφνικά μια βροντερή φωνή ακούστηκε και όλα τα παιδιά έμειναν ακίνητα.

-Οι πρωτοετοις να έρθουν μαζί μου! Παρόλο που η μέρα δεν είχε φέξει καλά καλά , η Angel  μπορούσε να διακρίνει από πού ερχόταν η φωνή, από έναν άντρα ψηλό , τόσο ψηλός που και οι μπασκετμπολίστες που έβλεπε ο θείος της ο Ronaldστην τηλεόραση ( ο θείος της ο Ronaldήταν μάγκλ) τον έφταναν μετά βίας στον ώμο , και μαύρα γένια κάλυπταν το πρόσωπό του. Παρόλη την κατά κάποιο τρόπο τρομακτική του όψη, το πρόσωπό του έκπεμπε μια κάποια ζεστασιά , που έκανε την Angelνα τον συμπαθήσει χωρίς ούτε καν  να τον έχει γνωρίσει.

-Λοιπόν μικροί μαγοι, ονομάζομαι Χάγριντ, και θα φροντίσω να φτάσετε όλοι με ασφάλεια στο κάστρο…

- τι εννοείτε με ασφάλεια; Υπάρχει κάτι επικύνδυνο εκεί έξω; Είπε τρομαγμένη η April. Ο Χαγκριντ έσκασε ένα χαμόγελο και της απάντησε :

- μην ανυσηχείς , όσο είστε με τον γέρο-χαργκριντ τίποτα δεν πρόκειται να σου συμβεί! Κάτι υπήρχε στον τόνο του που καθησήχαζε την Angel. Λοιπόν παιδιά επιτρέψτε μου να σας ξεναγήσω. Από εδώ πάμε στα θερμοκήπια. Αν στρίψετε το κεφάλι σας προς τα εκεί είμαι σίγουρος πως μπορείτε να δείτε…. Η Angelδεν τον άκουγε. Κάτι άλλο είχε τραβήξει την προσοχή της. Μια σκιά άρχισε να κινήτε στο δάσος απέναντί της. Δίστασε για ένα λεπτό , αλλά η περιέργειά της νίκησε , κι έτσι , βγήκε από την ομάδα παιδιών στην οποία βρισκόταν και πλησίασε προς τον θάμνο. Εριξε μια διστακτική ματιά , αλλά χωρις να δει τίποτα. Έβαλε τα χέρια της μέσα αλλά μάταια. ΄Εμεινε προβληματισμένη εκεί κάμποσα λεπτά , ώσπου ο ήχος ενός κορακιού που έκραζε από το απέναντι δέντρο την επανέφερε στην πραγματικότητα . Κοίταξε πίσω της , αλλά οι υπόλοιποι ήταν κιόλας μακριά . Έφυγε τρέχοντας για να τους προλάβει και έφτασε ακριβώς στην στιγμή που πλησίαζαν την πόρτα του κάστρου. Εκεί, η διευθύντρια του σχολείου, η κυρία Μακγκοναγκαλ , για την οποία είχε ακούσει τόσα από τις αδελφές της , τους περίμενε με ένα φαρδύ χαμόγελο.

-Καλως ορίσατε πρωτοετοίς στο Χόγκουαρτς , την ποιο θαυμαστή σχολή για μάγους και μάγισσες που υπήρξε ποτέ! Όπως πιθανότατα ήδη γνωρίζετε,  Είμαι η διευθύντριά σας ,η  κυρία Μακγκοναγκαλ. H γυναίκα ηταν ψιλόλιγνη, με τα μαλλιά πιασμένα ψιλά σε έναν σφιχτό κότσο. Παρόλο την πρόσχαρη έκφρασή της , τα μάτια της έδειχναν κουρασμένα, και τα χρόνια είχαν αφήσει το στίγμα της στο πρόσωπό της, το οποίο άλλωστε έπρεπε να είναι όμορφο, χωρίς όλες αυτές τις ρυτίδες. Αφού τέλειωσε τον λόγο της, της Angelτης φάνηκε αιώνας, τους προσκάλεσε μέσα στο κάστρο. Παρόλο που προχωρούσαν γρήγορα, η Angelκοιτούσε δεξιά και αριστερά, προσπαθώντας να απομνημονεύσει στο νού της όσο πιο πολλά απ όσα έβλεπε. Λίγα λεπτα αργότερα έφτασαν μπροστά από μια θεόρατη πόρτα.

-Κι από εδώ, καλώς ορίσατε στην μεγάλη αίθουσα! Είπε κάνοντας τους νεύμα να μπουν στο δωμάτιο.Αφού δίστασαν λίγο, μερικά παιδιά από την πρώτη σειρά άρχισαν να περνούν το κατώφλι της και σύντομα , έφτασε η σειρά της Angel. Αν και οι αδελφές της της είχαν μιλήσει συχνά για την συγκεκριμένη αίθουσα, τίποτα από  τις διηγήσεις τους δεν μπορούσε να συγκριθεί με αυτό που έβλεπε. Η αίθουσα ήταν θεόρατη και σαν κοίταζες πάνω είχες την εντύπωση πως έβλεπες ολόκληρο τον ουρανό με τα άστρα. Η Angelκοίταζε το ταβάνι μαγεμένη, μη μπορώντας να ξεκολλήσει τα μάτια της από το υπέροχο θέαμα. Έτσι προσηλωμένη που ήτανε , δεν κοίταζε μπροστά της, με αποτέλεσμα να σκοντάψει και να πέσει κάτω. Διάφορα παιδιά από την ομάδα αρχισαν να την δείχνουν με το δάχτυλο και να χασκογελάνε.

-Νομίζω μόλις βρίκαμε μια μικρή Χαφλπαφ είπε ένα κορίτσι με μαύρα ίσια μαλλιά και σχιστά μάτια και αυτή και η φίλη της έσκασαν στα γέλια. Εννοιωσε τα μάγουλα της να κοκκινίζουν από ντροπή.

-Τι θα λεγες να σκάσεις Marlene; Ακούστηκε μια φωνή άγνωστη εώς τώρα στα αυτιά της Angel. Ένα κορίτσι αδύνατο, με γαλανά μάτια και μια ξανθιά κοτσίδα βγήκε από το πλήθος και πλησίασε προς το μέρος της.

-Είσαι οκαυ; Την ρώτησε σκύβοντας προς το μέρος της και προσφέροντάς της το χέρι της για να την βοηθήσει να σηκωθεί. Η Angel δεν απάντησε παρά μόνο της χαμογέλασε με ευγνομωσύνη.

-Το όνομά μου είναι Celeste. Είπε χαμογελώντας. Κι εσύ είσαι….;

-Angel. Το όνομά μου είναι Angel.

- Λοιπόν Angel, χάρηκα αφάνταστα για την γνωριμία!

-Κι  εγω το ίδιο ! τα δυό κορίτσια έμειναν έτσι κοιτάζοντας η μία την άλλη για αρκετά δευτερόλεπτα, ώσπου η φωνή της Μακγκόναγκαλ αντήχησε στην αίθουσα.

- Ας αρχίσουμε σιγά σιγά….. η Angelένοιωσε την καρδιά της να σφίγγεται, αλλά αυτή τη φορά ένοιωθε περισσότερη αυτοπεποίθηση. Γιατί αυτή τη φορά είχε μια αληθεινή φίλη στο πλευρό της . Τουλάχιστον μπορεί να μην ήταν ακόμα ,αλλά κατι μέσα της την διαβεβαίωνε ότι θα γίνουνε.