Shyly Inlove with Mr. Jeon || TAEKOOK ✓

Conversation 21

Taehyung's Point of View

Bigla akong nagising sa isang hindi pamilyar na kuwarto. Asan ako?

Iginala ko ang paningin ko ng mahagip ang isang frame na may picture ni Jungkook!?

N-nasa kina Jungkook ako!?

Bababa na sana ako ng biglang may gumulat sakin. W-wait... siya yung babaeng tinatawag na love ni Jungkook pero ba't parang isip bata?

"Hi! You supposed to be my kuya's boyfriend?" Nagulat ako. Boyfriend? K-kuya? So hindi pala girlfriend to ni Jungkook?

"Ahh baby hindi e. Hindi ko boy-"

"Because his my wife." Nagulat ako sa biglaang pag pasok ni Jungkook. "Jiwon, why are you here?" Tanong ni Jungkook sa kapatid niya.

"Im just watching him sleeping. He's so cute. Im thinking why mom and dad hates him before."

"Jiwon, just.. just go to your room please?" Pakiusap naman ni Jungkook. Tumango nalang yung kapatid niya at saka umalis.
Naguluhan ako sa sinabi ni Jiwon. Hates me? Their mom and dad? Before? Kilala ako ng mga magulang niya?

"Look, I'm sorr-." Hindi ko na siya pinatapos ng magsalita ako. "Uuwi na ako." Walang ganang sabi ko sakanya. "It was already dark outsid-."

"Si jimin. Pupunta-"

"I already told him that your not feeling well."

"Hinahanap na ako ng mga kai-."

"I already say that your with me."

Nagulat ako sa sinabi niya. Naguluhan. Papatayin siya nina Jackson, Baekhyun pati ni Yiren kapag alam nilang kasama ko siya.

"Your not. Your joking. Let me go." Sabi ko at akmang tatayo ng hawakan niya ang mga kamay ko.

"Trust me. I already said to them na bukas ka uuwi."

Wtf.

"Trust? Trust ba kamo?" I said, sarcastically.

"Nakuha mo pa talagang sabihin na magtiwala ako sayo?" Dagdag ko pa.

"I-im sorry." Sorry nanaman. Puro siya sorry.

"Let me go." Pagpupumiglas ko. Binitawan niya naman ako pero hiwakan niya ang damit ko. "Ihahatid na kita." Pagprisinta niya. Inalis ko ang kamay niya sa damit ko.

"Kaya kong mag-isa." Mariin kong sabi at lumabas ng kuwarto. Namangha nalang ako sa bahay... i mean mansion nila pero hindi ko na masyado iyong binigyan ng pansin. Bumaba ako sa hagdan at umalis. Nakita ko naman ang motor kong nakaparada sa may labas kaya kinuha ko ito. Swerte at andito yung susi. Inistart ko ang motor. Nagtaka ako dahil hindi siya nag start.

Tinignan ko sa baba ng motor. T-tangina, sinira nila yung motor. Pano ko to sasabihin kay Jackson?!

Inis na ibinato ko ang susi at tumakbong papalabas ng mansion. May guard na sinabihan ako ng wag lumabas pero hindi ko iyon sinunod. Probably, inutusan siya ni Jungkook na pigilan ako. Tumakbo ako ng tumakbo hanggang sa biglang may humarang na black na van sa harapan ko. Akala ko si Jungkook iyon pero nagkamali ako.

Napalunok ako ng may mga dala silang pamalo at naka mask silang lahat. Sa tantcha ko ay nasa anim sila na ngayon ay nakapalibot sa'kin.

"Siya ba yung Jungkook?" Rinig kong tanong nung isang lalaki sa kasama niya. "Siya na ata." Rinig ko na sagot ng isang lalaki kaya mas lalo akong nataranta.

"H-hindi ak-"

Hindi ko na natapos ang sasabihin ko ng biglang may sumigaw. "Ako si Jungkook. Anong kailangan niyo sakin!?" Sigaw niya kaya napunta sakanya ang atensyon ng mga lalaki.

Napaupo ako. Natataranta, hindi alam kung anong gagawin. Parang bata na nakapulupot ang braso sa tuhod.

Nakita kong tumakbo si Jungkook papunta sa'kin at saka niyakap ako.

"Uyy nanonood ba ako ng kdrama? Puta kung oo, andito na kaming sisira sa love story niyong tangina!" Sigaw nung lalaki at nagsimulang pagpapaluin.... si jungkook.

Umiiyak ako habang dumadaing sa sakit si Jungkook. "B-bakit m-mo to ginagawa!?" Usal ko habang umiiyak. "Y-you know I love you-Ahhh!" Mas lalong umiyak ako dahil sa malakas na daing niya.

Biglang may tumunog, senyales na may mga pulis. Agad na umalis ang mga lalaki at itinapon ang mga kahoy.

Pota ang aga talaga nilang dumating ano!?

Umiiyak ako habang yinakap si Jungkook. "Ahhh!" Daing niya pa. Wala sa sarili kong hinawakan ang mukha niya at pilit ko na ipaharap ang mukha niya sakin. "Huy, K-kookie. Huy, wag ka munang magpaalam ha? Tangina kakakita palang kita after 9 years ago tapos mag papaalam ka uli!? Jungkook, mahal na mahal kita. Hanggang ngayon. Please lumaban ka." Naiiyak na sabi ko. Pinilit niyang ngumiti. "I love you." He just whispered dahil wala ng boses ang lumalabas sa bibig niya. 

May dumating na ambulansya at agad iyon sinakay si Jungkook. "Sir. Can I ask you- saad ng isang police pero agad ko siyang tinignan ng masama. Magsasalita pa sana ako ng bigla siyang umalis.

I look like a tiger, I knew it. 

-------
Andito ako sa hospital. Naghihintay sa labas habang hindi mapakali. Biglang dumating ang mga magulang nina Jungkook dahil dinig na dinig ko ang pagtanong niya kung asan ang anak niyang si Jungkook. Tumingin silang dalawa sakin. Sinusuri ako kung kilala ba nila ako.

"Your my son's boyfriend right?" Sabi ni Mrs. Jeon. Tinanguan ko nalang siya. "Kamusta siya? Anong nangyari?" Sunod sunod niyang tanong.

Triny kong kumalma." May isang black van na h-humarang sakin at inaakalang ako si Jungkook. Biglang dumating ang anak niyo at pinagpapalo ng kahoy. Hindi ko nagawang l-lumaban para sa anak niyo. I-im so-." Hindi ko na napigilang hindi umiyak. "Shh its okay. Dont blame your self." Agad akong niyakap ni Mrs. Jeon.

Nakita ko ang pagkuyom ng kamao ng daddy ni Jungkook. "This is my fault." Wala sa sarili niyang sabi at tumakbo papaalis.

Sinundan ko nalang siya ng tingin at saka humiwalay sa pagkakayakap kay Mrs. Jeon.

"Ahh si Mr-"

"He's doing his work." Sagot niya at nag-iwas ng tingin. Magtatanong pa sana ako ng lumabas ang doctor kung saan nandoon si Jungkook.

"Doc, how's my son?" Agad na tanong ni Mrs. Jeon.

"His breathing was so low dahil na din sa pagkakapalo sakanya ng kahoy. Kailangan niya ng matinding pahinga." Sabi ng doctor. Aalis na sana siya ng tumigil ito sa harapan ko.

"You supposed to his boyfriend, right?" Tanong ni Doc. Tumango nalang ako.

"He said he loves you so much. He'll fight for you. Inaasahan kong makakarecover siya dahil sayo." Pagkatapos nun ay iniwan na ako.

"He really loves you so much and to the point na isasakripisyo niya ang buhay niya just for you. Im really sorry dahil sa ginawa ng anak namin sayo 9 years ago. It was our fault."

Naguluhan naman ako sa sinabi ni Mrs. Jeon.

"Shall we sit first?"

-------
"Laging kinukwento ka samin ni Jungkook. His crush was you since he's elementary. That's why nung nag chat ka ay halos sunugin ang buong mansion. That time, hindi pa kami natatauhan ng asawa ko. And... Im really sorry for that. Binantaan ng asawa ko si Jungkook na kung hindi ka lalayuan ay ikaw ang papahirapan niya. Pagkatapos ka niyang iwan non ay buong linggo siyang nagmukmok sa kuwarto. Hindi inintindi na kumain o kung ano pa man. Tanging tubig ang pagkain niya. One day ay lumabas siya ng kuwarto niya p-pero parang namanhid siya. Isinama namin siya ng daddy niya sa ibang bansa para makalimutan ka niya. Nandoon din ang kapatid niya sa ibang bansa... at sobrang nagsisisi ako.. kami na ginawa namin iyon sa anak namin. Akala ko ay makakalimutan ka niya pero nagsipag siya, tinapos niya ang college at nag masteral. Business, para mapatunayan niya sa'min na magsisisi kami sa desisyon namin. At iyon ang nangyari. Nung nalaman niyang uuwi kami dito sa pinas at natanggap na namin ng papa niya na sobrang mahal na mahal ka niya ay parang biglang umiba ang awra niya."

"Sumigla siya at palagi ng nakangiti. At doon kami natauhan ng papa niya. He's love for you was too special. We really blame ourselves for ruining our son's happiness. Taehyung, I'm really really sorry. It was our fault, not Jungkook."