Kenma'nın anne babası doktor ile konuşuyordu, Kuroo çocuğun yanı başında oturmuş, sıkıntıyla bekliyordu. Doktoru dinlemek istememişti çünkü dediklerinin hepsi bildiği şeylerdi zaten. Bir sürü araştırma yapmıştı bu zamana kadar.
Uyuyan çocuğun parmaklarının oynadığını fark edince başını kaldırıp yüzüne baktı hemen. Gözleri aralıktı biraz.
"Kenma! İyi misin?" Kenma gözlerini yavaş yavaş Kuroo'ya çevirdi ve "su" diye mırıldandı. "Burada var. Gel seni oturtalım." Uyandığında su isteyeceğini bildiği için hazırlayıp koymuştu. Çocuğu koltuk altlarından destekleyerek oturur hâle getirdi ve yavaş yavaş su içirdi. O sırada annesi içeri girmişti.
"Oğlum, iyi misin?" Yaşlı gözlerle baktı kadın oğluna. Kenma suyunu yuttuktan sonra başını salladı. İyi falan değildi aslında. Ama yalandan kim ölürdü ki?
Kolundaki seruma baktı ve 'umarım beslemeye falan kalkmamışlardır' diye düşündü ama öyle yaptıklarını biliyordu.
Kenma anne ve babasıyla konuşurken Kuroo kenarda durmuş, yere sabitlemişti bakışlarını. Kenma bayıldığında çok korkmuştu, durumu daha da ciddi olabilirdi. Her ne kadar üzülse de daha kötüsü olmadığı için şükretti.
Kaç dakika geçmişti bilmiyordu. Ailesi odadan çıkınca çocuğun yanına yanaştı. Bir süre hastanede kalacaktı, büyük ihtimalle muhasebeye gitmişlerdi.
"Mutlu musun?" Kuroo şaşkınlıkla baktı çocuğa.
"Ne?"
"Sonunda tedavi olacakmışım ya. Mutlu musun?"
"Evet. Ölmeyeceğin için mutluyum." Dalga geçer gibi güldü Kenma. Başkası mutlu olsun diye yaşamak istemiyordu.
"Ben değilim." Gözünden bir damla yaş süzüldü.
"Kenma, lütfen öyle söyleme."
"Her şey ne kadar zor biliyor musun? Canım ne kadar acıyor, düşüncelerim beni nasıl yiyip bitiriyor farkında mısın? Ben bu şekilde yaşamak istemiyorum."
"Bu şekilde yaşamayacaksın Kenma. Psikolojin ve düşüncelerin düzelsin diye elimizden geleni yapacağız."
"Ben istemedikçe hiçbir şey elde edemezsiniz."
"Biliyorum, ve istemeni sağlayabileceğime inanıyorum." Kenma başını çevirdi. Hüngür hüngür ağlamak istiyordu. Burdan kaçıp bir yerde ölüp kalmak istiyordu.
"İmkansız." diye mırıldandı titreyen dudaklarıyla. Kendini kabullenemeyecekti, buna öylesine emindi ki. Asla eskisi gibi olamayacaktı. Kalorileri düşünmeden yiyemeyecekti. Yemekten zevk alamayacaktı. Vücudundan ve kendinden nefret etmeden yaşamayacaktı. Adı gibi emindi buna.
"İyileşeceksin Kenma. Her şey daha güzel olacak. Söz veriyorum."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
promise || KuroKen
FanfictionİÇERİK UYARISI:YEME BOZUKLUĞU, DEPRESYON Aşklarım lütfen bir yeme bozukluğu ya da bozulmuş yeme davranışı yaşıyorsanız, hatta yaşamasanız da sizi etkileyeceğini düşünüyorsanız lütfen okumayın.
