Broken Wings {VOLTOOID}

Hoofdstuk 1

"Ga water halen, Amelia!" Het was de stem van mijn moeder. Ze is weer eens bezig met "Genezen". Ik pak een roestige emmer en ren naar een dichtbijzijnd riviertje. Ik vul de emmer tot de rand en loop weer terug naar de hut. Het water gutst over de rand en mijn blote voeten worden nat. Niemand in dit dorp draagt schoenen, dat is een voorrecht voor de Rora's: De rijke mensen die niks voor hun arme volk overhebben.

Ik zet het water op het vuur en wacht tot het kookt.

"Doe de bladeren erin," commandeert mijn moeder. Ik pak de kruiden, stop ze in de ketel en roer een paar keer. Ik pak twee handschoenen om niet mijn vingers te branden aan de ketel en zet hem op de tafel naast de patiënt. De jongen die op de tafel ligt, kreunt van de pijn. Ik kijk naar zijn rug en zie de twee grote wonden onder zijn schouderbladen waar het bloed nog uitstroomt. Ik kijk de andere kant op om niet misselijk te worden en pak gauw een doek voor mijn moeder. Ze dept het bloed rond de wonden weg en verbindt de middel van de jongen. Hij probeert rechtop te zitten, maar mijn moeder duwt hem gauw weer terug.

"Dat lijkt me geen goed idee." Ze veegt met een vochtige doek over zijn zwetende voorhoofd. "Blijf nog maar even liggen. Ik haal wat medicijnen tegen de pijn."

Ze kijkt mij aan. "Mijn dochter leidt je wel even af."

Ik geef haar een boze blik. Ze laat me altijd alleen achter met de patiënt. Dat zou niet zo'n groot probleem zijn geweest als ik wat socialer was. Ik probeer een onderwerp te vinden, maar dat is moeilijker dan het lijkt.

"Ehm... Wat een lekker weertje," zeg ik een beetje ongemakkelijk. Hij kijkt me fronzend aan, maar dan breekt er een glimlach door op zijn gezicht. "Nu je het zegt, inderdaad." Hij kijkt door het kleine raampje van de keuken. De zon schijnt fel. Erg fel. Het zou me niks verbazen als het droge gele gras in de fik zou vliegen.

"Zeg, hoe heet je eigenlijk?" Zijn stem klinkt vriendelijk en ontspannen.

"Amelia," antwoord ik. "Amelia Rose. En hoe heet jij?"

"Julian," zegt hij glimlachend. "Julian Lavender."

Op dat moment komt mijn moeder binnen met de medicijnen. Ik sta meteen op.

"Gelukt?"

"Ja, maar de kruidenier zit in de schulden. Hij kan een lange tijd geen kruiden meer leveren aan ons. De Rora's hebben hun eisen verhoogd," zegt mijn moeder terwijl ze de medicijnen aan Julian geeft.

"Bedankt," zegt hij beleefd.

"Graag gedaan, jongen. En blijf uit de buurt van de Rora's. Ik zag er een paar rondlopen een eindje verderop," waarschuwt mijn moeder. Hij maakt een kleine buiging als bedankje en verlaat de hut.

"Amelia, wil jij die zak even leeggooien ergens in het bos?" vraagt mijn moeder. Ik knik en pak de jutezak op en gooi hem over mijn schouder.

Het bos zorgt voor verkoeling op deze warme zomerdag. Ik kijk voor de zekerheid om me heen. Gelukkig zijn er hier geen Rora's te bekennen. Ik haal de zak van mijn schouder en dump de resten engelenvleugels in een gat.