Siyah Kelebek

S O N

Üşüyorum. Ama yalnızca fiziksel bir şey değil bu. Kalbim donuyor. Beynim uyuşuyor. Ruhum üşüyor. Bitiyorum ben. Ama başlıyorum da. Hatırlamadığım başlangıcımın sonuna geldim sanki. Nereden başladım, nereden bitiriyorum? Ya da ben mi başlattım? Ben mi bitiriyorum? Bilmiyorum. Hatta başlayıp bitirebileceğim bir hayata sahip miyim, ayırt edemiyorum. Sarsıldığımı, hatta titrediğimi hissediyorum. Aklımda onca soru varken çığlık çığlığa bağırmak istiyorum. Duymak istiyorum, birilerinin beni kurtarmak için attığı adımları duymak istiyorum. Görmek istiyorum ama bakamıyorum. Hatta gözlerim açık mı ondan da emin değilim. Yalnızca bir his istiyorum. Netlik istiyorum. Yoksa, yoksa duyduğum sesler bana mı ait? Haykırışlar... Derin ama güçsüz nefesler... Birileri can çekişiyor... Hırpalıyor kendini... Sanki bir kelebek kanat çırpıyor hayata tutunabilmek için... Yardım etmem gerekiyor çünkü kendimi kurtaramıyor olsam bile onu kurtarabilirim. Ellerimi kullanmak için bulunduğu yere bastırdığımda canım acıyor. Kendime vurmuşum... Bir saniye, başka biri ağlıyorsa neden benim yüzüm ıslak? Zar zor parmaklarımı boynuma indirdiğimde hissettiğim nabız gerçek olamaz. B-ben nefes alamıyorum? Evet, evet can çekişen, tutunmaya çalışan benim. Ama kimse yok, neden?! Neden bu haldeyim? Sıkışıyorum, eziliyorum kendi yalnızlığımda. Almaya çalıştığım derin soluklar arasından yüzüme simsiyah bir kelebek konuyor. Kelebekte kendi çaresizliğimi görüyorum. Kararan, yorulan kalbim ve zihnim kelebeğin kanatlarını anımsatıyor. Uçamıyor kelebek, boş, bir günlük kısacık ömrünü çaresizlikle yitirmeyi bekliyor. Tam onu tutmaya çalışırken sapsarı, altından bir ışık kitlesi kelebeği etkisi altına alıyor. Kanatları aydınlanıyor. O altın ışık kelebeğe bir günlük daha ömür tanımış gibi. Kelebek daha güçlü çırpınmaya ve havalanmaya başlıyor. O havalandıkça ben oksijene kavuşuyor gibiyim. Daha hızlı uç kelebek. Kurtar kendini. Mucizene koş. Belki senin mucizen bir gün beni de aydınlatır...

"devamı gelecek"