Karanlığın Kurbanları (YAZILIYOR)

Havada kaos vardı

Heryer zifiri karanlıktı hava kaos dolu rüzgarlar estiriyordu  .şiddetle yağan kasvetli  yağmuru ancak kaos dolu rüzgarlar yatıştırabilmeye yeterdi   .  zaten kimsenin önünden bile geçmek lstemediği eski bir kasabada yaşıyordum.  Öylesine bir bankta oturmuş en sevdiğim şarkıyı mırıldanırken  bir bildirim sesi ile ilkildim, bu saatte kim mesaj atabilirdi ki? Kot pantolonumun arka cebinden yavaşça telefonumu çıkardım ve gelen bildirime bakmak için telefonumu açtım. Hiç bilmediğim bir numaradan gelmişti rehberimde böyle bir numara kayıtlı değildi . Mesajda bu gece eve gitmemem gerektiği yazıyordu. Bu da neydi şimdi? biri benimle oyun oynuyor olmalıydı ama eğer bu bir oyunsa  hiç komik olmadığı  gerçeğini de değiştirnezdi  . Mesaja bir süre daha baktıktan sonra zihnimin bir köşesinde endişe habercileri yanıp sönmeye başlamıştı.  annem evdeydi ama korkmuyor da değildim. Sonunda eve gitmeye karar verip sırt çantamı aldım ve hızlı adımlar ile eve doğru ilerlemeye başladım sokağın sonundaki oldukça eski ve çok da güzel görünmeyen bir evde yaşıyordum bulması da çok zor olamazdı. Kısa bir süre sonra eve vardığımda   kapıyı tıklattım bir müddet bekledim   fakat hiç yanıt alamamıştım hiç kimse kapıyı açmıyordu bu sefer daha güçlü bir şekilde kapıyı tıklattım cevap değişmemişti git gide telaşım artmaya başlamışdı ya başlarına birşey geldiyse diye geçirdim içimden. Annemi aramaya karar verdim rehberime girdim ve annemi bulmaya çalıştım nihayet bulmuştum telefon çalıyordu . Anlaşılan o ki kimsenin bu çağrıya yanıt vermeye niyeti yoktu . Ellerim neredeyse buz tutmuş bir vaziyetteydi telefonumu tekrar sırt çantama atacakken birşey farkettim Ah ne kadar aptalım dedim kendi kendime. Anahtarlarımın sırt çantamda olduğunu nasıl unuturum! Derin bir nefes aldım ve kapıyı sessizce araladım içeride garip bir uğultu sezmiştim. içeriya adımımı atar atmaz  kalbime derin bir bıçak saplanmış hissine kaptırmıştım kendimi. O sırada tekrar bir bildirim sesi işittim bu sefer sinirlenmiştim yere fırlattığım çantayı yerden aldım ve içerisinden telefonumu çıkardım bildirim kutusuna tıkladığımda aynı numara ve aynı tür ürkütücü bir mesaja maruz kalmıştım mesajda, "seni uyarmıştım" yazıyordu ne yapacağımı bilmiyordum ama işler ciddileşmeye başlamıştı o korkunç mesajları aklımdan çıkarmaya çalışırken bir yandan da üst kata anneme bakmaya gidiyordum umarım düşündüğüm gibi uyuyordur  diye umuyordum eve girdiğimdeki o uğultu şimdi ise artmıştı sanki biri beni izliyor gibiydi. Yavaş yavaş merdivenlerden çıkmaya başladığımda her attığım adımda biraz daha gerildiğimi hissedebiliyordum . Annemin odasının önüne geldiğimde de, anneme seslendim "Anne Orada mısın? " Diye hiçbir cevap alamadım. Kapı kolunu tuttum ve açmayı denedim kapı kilitliydi. Nasıl olur? Annem kapısını neden kilitlesin ki? Ve bir kez daha seslendim. "Anne Orada mısın korkuyorum eğer oradaysan lütfen cevap ver! " dedim. Hiçbir cevap alamıyordum tekrar ve tekrar. Lavaboya doğru ilerlemeye karar verdim ışığı açtım o sırada olanların gerçekten şaka olmadığını anladığım anı yaşamak üzereydim . Gözlerim fal taşı gibi açıldı ayna kırılmıştı yerde kan damlaları vardı  ve yerdeki kanlara duvar da " Seni görüyorum " Yazılıydı . Kalbim duracak gibi olmuştu nefesim kesildi. Ya bunları yapan anneme de birşey yaptıysa? hızla lavabo dan çıktım elime bir mutfak bıçağı aldım ve kilitli kapıya doğru bir tekme savurdum kapı kırılmıştı. Annemi yerde kanlar içinde bir vaziyette bulmuştum .her yerinde bıçak darbeleri vardı Kalbim hızla atmaya başladı , üstümden neredeyse kaynar sular dökülmüş gibi hissediyordum .dizlerimin üstüne çöküp ağlamaya başladığımda arkamda nefes sesleri hissettim . dönüp baktığımda daha güçlü bir çığlık attım karşımda elinde kuklaları ve silah olarak kocaman bir baltası olan uzun boylu yarı insan yarı iblise benziyen biri ile karşılaştım . yere bırakdıģım  bıçağı aldım ve ayağa kalktım "Sendin! " Diye haykırdım " Sendin! Bizden ne istiyorsun seni pislik " ve bıçağı ona doğrulttum aşağılayıcı bir kahkaha attı . Şaşırmıştım ne yapıyordu bu böyle? Gözyaşlarımı silmeye çalışırken gözlerimin içerisine doğruca dik dik baktığını fark ettim "Parlak yeşil gözler... Sen Evanna olmalısın " dedi oldukça rahat bir ses tonu. ile ismimi nereden biliyordu? "Adımı nereden biliyorsun " dedim ve üzerime doğru yürümeye başladı kaşlarım çatıldı. ne olduğuna anlam verememekle beraber korku dolu gözler ile elinde kuklaları olan adama bakıyordum " Hakkında daha fazlasını biliyorum " Diye karşılık verdi sırıtarak. bunun anlamı neydi hâlâ sorumu yanıtlamamıştı fakat ısrar da etmeyecektim. onu ittim ve Yerde kanlar içerisinde yatan anneme baktım "ONDAN NE İSTEDİN! " Diye bağırmaya başladım .elimdeki bıçağa bir kez daha baktım ve ani bir manevra ile üstüne çullandım "SENDEN NEFRET EDİYORUM AŞAĞILIK! " tüm cesaretimi topladım . Bıçağı tam kalbine saplayacakken bileğimi tuttu ve bıçağı elimden atmamı sağladı "Beni bu kadar kolay öldürebileceğini mi sanıyorsun? " Dedi , yavaşça ayağa kalktı. Ve üstünü silkeledi . O sırada kalkmam için bana da elini uzattığını fark ettim. Kalkmaya hiç niyetim yoktu

DEVAM EDECEK