DÜŞLERDE YILDIZLARA UZANIR RUHUM

1.Bölüm: YENİ HEYECAN

(Geldiğinizi belirtmek için bir emoji alabilir miyim?🌌)

"Gelmese de yıldız gökyüzünde hazırdır yeri ve bulmasa da inci aynı dalgada savrulmuştur eşi..."

Şimdi nerede olduğumu bilmediğim bir sokakta ellerimi ceplerimde yerleştirmiş yavaşça yürüyorum. Herkesin hayran kaldığı şehrin kıyısında denizlerle boğuşan dalga gibi sarsılıyor zihnim. İyi olduğumu düşünmelerini sağlıyorum. Ve doğru olan buysa bile her yanlışımda ürpertiyle alıyorum nefeslerini.

Ben Derya Urakçı. Bugün mesleğime ulaşabilmek için son adımın içine giriyorum. Eğer her acıya rağmen dayanabilirsem yanan ışıkların altında yeşertebilirim umutları...

Bedenimi saran soğukluk fazla geldiğinde adımlarımı eve çevirdim. Okulun ayarladığı sitede yaşayan şansı insanların arasındaydım. Ama bana ait sadece küçük bir valiz vardı. Böyleyken kendimi ait hissedeceğim bir ortamı nasıl oluşturacağımı bilmiyorum.

Eve geldiğimde yavaşça dış kapıyı kapattım. Ceketimi çıkarıp koltuğun üzerine koydum. Çantamda çalan melodiyle irkilip etrafımı kontrol ettim. Bu korkuyu nasıl atlatacağımı bilmesem de alışacaktım. Buna eminim.

"Annem" arıyor.

Yüzümdeki hafif gülümsemeyle telefonu açtım.

"Efendim anne?"

"Nasılsın?"

"İyiyim sen?"

Aslında gerçekten iyiydim. Oldukça geniş evde camla kaplı duvar büyüklüğündeki balkon muhteşemdi. Karşımda yüksek binalar, süslemek için kullanılan ışıklar. Hiçbir özelliği olmasa bile burası çok güzel.

"Bende iyiyim kızım."

Bunu duyduğuma sevinmiştim. Çünkü onlardan uzak olmak beni kimsesiz yapmasa bile öyle hissettirecek kadar çok üzüyordu.

"Bizimkiler ne yapıyor?"

"Uyudular, sen de uyu."

"Uyuyacağım şimdi. İyi geceler."

"İyi geceler, kendine dikkat et."

"Tamam. Merak etme beni."

Gülümseyerek telefonu kapattıktan sonra yatak odasına ilerledim. Boğucu bir koku vardı. Adını bilmediğim...
Camı açıp aşağıya doğru baktım. En alt katta renkli yanan ışıklarla beraber gelen ses dikkatimi çekmişti. Biraz daha eğilip görmeye çalıştım. Ve asla bunu yapmanızı tavsiye etmem. Üst kattan gelen sesle irkilip kendimi odanın kapısına kadar çektim. Koşmuş da olabilirim.

"Düşeceksin kız!"

Kalbim delice atmaya başlamıştı. Sebebi zaten belliydi. Beklemediğim bir an. Saçlarımı geriye atıp yavaşça tekrar cama yaklaştım. Başımı yukarıya doğru çevirip sesin geldiği yöne baktım. İki kişi vardı. Acaba hangisi? Bunu anlayabilmek için cevap vermem gerekecekti.

"Düşmezdim."

Biri fazla gülüyor, diğeri onun aksine yüzüme bile bakmıyordu.

"Tabi canım."

Gülümseyip önüme döndüm. Çok fazla konuşmayı sevmezdim. Hele ki başımı yukarıya çevirip kuş gibi bakmayı hiç...

"Eğer kapıya çıkarsan seni bizi yetiştirecek kişiyle tanıştırabilirim küçük kız."

Bakışlarım tekrar yukarıya döndü.

"Olur."

Ne kadar çabuk tanışırsam o kadar iyiydi benim için.