Yetişkin içerikli sahneler bulunmaktadır.
"Senin seviyorum deyişlerin," dediğimde Mirza'nın kalbimin içine soktuğu bıçak daha çok batmaya başladı. "Senin kurban oluşların..." Bıçak bir kez daha çevrildi. Gözlerimden akan yaşlar yanaklarımda durdu...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
*
18 Kasım 2021 (Kitabın güncel tarihidir.)
"Evet, hanımlar. Derin derin nefesler alıyoruz, öyle duruyoruz. Karınlarımız sıkılaşıyor, löp löp sallanmıyor." Pilatesçi ablamızın bağırarak söylediği şeylerle birlikte, zorlukla derin derin nefesler almaya başladım. Bu pilatesçi ablayla ta telefonun ekranından aramızda bir bağ oluşmuştu. İnanıyordum bu göbeğimi bu pilatesçi abla eritecekti.
Operasyonumun adı; göbeğimdi.
O göbek eriyecekti. Hayır, yani ben kendimi bazen öyle bir yemeye kaptırıyordum ki; tabii sonra göbeğimde başını alıp gidiyordu.
Bacaklarımın arasında duran topu biraz daha sıkıştırdığımda pilatesçi abla, "Durmak yok!" diye bağırdı. Tamam pilatesçi ablacığım durmak yoktu ama böyle giderse ben de birazdan son nefesimi verecektim.
Vallahi sıka sıka karın diye bir şey kalmamıştı bende. Bildiğiniz yanıyordu yani.
"Evet, şimdi düzenli bir şekilde nefes alıp veriyoruz." Canım pilatesçi ablamın söyledikleriyle birlikte nefes alıp vermeye başladığımda, "Off..." diye bağırdım. Bacağımın arasına koyduğum koca pilates topunu kaldıramıyor, doğru düzgün nefes alıp veremiyordum.
"Nefes alıp veremiyorum."
"Başlayacağım böyle işe ya..." diye ağzımın içinden homurdandığımda, bacaklarımın arasındaki topu fırlattım. "Yapmıyorum pilates falan. Pilates kim, ben kim zaten. Göbeğimle kardeş kardeş takılırım ben." Karşıma koyduğum telefonumu aldığımda, açtığım pilatesçi ablayı kapattım.
Yattığım yerden zorlukla doğrulduğumda, ders çalışırken yemek için aldığım çikolatamı açıp, yemeye başladım.
Spor yaptıktan sonra oturup çikolata yemek en büyük hobilerimin arasındaydı. On dakika yerde tepinir, sonra da bir güzel çikolatamı yerdim.
Visal mahallesiydi burası. Girdap'ın kuytu bir köşesine sıkışmış olan Visal mahallesi... Burada insanlar birbirine yardımcı olur, bir lokma ekmekleri dahi olsa birbirleriyle paylaşırlardı. Haksızlığa göz yumulmaz, mazlumun yanında olunurdu.
Ben de bu mahallenin çocuğuydum işte. Çocukluğum bu sokaklarda geçmiş, gecenin bir körlerine kadar sokaklardan içeriye girmemiştim. Gecenin körlerinde saklambaçlar oynar, sonra abimle birlikte duvarların arasında ateş böcekleri arar, oturur o ateş böceklerini izlerdik. Annem ve babam bizi zorla eve sokarlardı.
