Nefes alamadığım için elimi boğazıma getirip derin derin nefes almaya başladım. Tüm uzuvlarımın acıdığını hissediyordum fakat bu fiziksel bir acı değildi, ruhsaldı. Canım acıyordu, kalbim kırılıyordu, ruhum her geçen gün daha fazla inciniyordu. Ben...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bölüm Şarkısı: Lewis Capaldi / Someone You Loved
Bölüm:3 "Kötüyüm, gitgide daha kötü olacağım ama yalnız kalmaya alışıyorum, bu bile bir şeydir, bir avantaj, bir zaferdir..."☁
/ Frida Kahlo/
***
Havalimanına gelmemizle derin bir nefes vererek arabadan indim. Şüphesiz göreceklerimle üzüleceğimi ve kırılacağımı biliyordum çünkü çok büyük bir ihtimale karşı Savaş abim sevgilisine benden çok daha iyi davranacaktı ve yine ben, bana değer vermeyen kişi için saatlerce ağlayıp, üzülecektim.
Arabadan inen Gökmen abimin yanına hızlıca varıp gitti yere doğru gitmeye başladım. Kısa bir yürüme sonrasında bekleme salonu gibi bir yere gelmiştik. Çok fazla havalimanına gelmediğim için neyin ne olduğunu bilmiyordum.
Abim yan yana olan koltukların birine oturduğunda ben de vakit kaybetmeden yanına oturdum. Annemler daha gelmemişti, aslında şimdiye kadar gelmeleri gerekiyordu ama bilmiyordum.
"Annemler neden yok?" diye Gökmen abime sorduğumda, baktığı telefonundan kafasını kaldırmadan, "Gelmeyeceklermiş." demesiyle ofladım. Bu hiç iyi olmamıştı işte. Savaş abim ve Gökmen abim bir olup eve gidinceye kadar beni perişan edebilirlerdi. Böyle şeyleri daha önce birçok kez yaşamıştım. Şüphesiz ikisi çok iyi anlaşıyorlardı.
Karşıdan gelen Savaş abimi ve yanındaki kızı görmemle gülümseyerek ayağa kalktım. Her ne kadar bana kötü davransa da onu seviyordum ve özlemiştim. Ellerinde bavullarıyla yanımıza gelmeleriyle Savaş abime kollarımı dolayıp, kokusunu derince içime çektim.
Dört ay kadar uzun bir süre görmeyince, her kardeş gibi ben de abimi özlemiştim. Savaş abim bana sarılmamıştı ama olsundu. Sarılmama izin vermesi bile benim için büyük bir şeydi.
Savaş abimden kollarımı çektikten sonra, yanında ki sevgilisi olduğunu tahmin ettiğim kıza elimi uzatıp, "Şeyma." diyerek gülümsedim. O da elimi sıktıktan sonra sahte bir şekilde gülerek, "Alev." demesiyle onun aksine tatlı bir şekilde gülümseyerek geri çekildim.
Tam fiziğine yakışan bir isimdi. Gerçekten çok beğenmiştim. Zaten Savaş abime de böyle bir kız yakışırdı çünkü o da karizmasıyla tüm dikkatleri üzerine çekebilecek bir adamdı.
Gökmen abim ve Savaş abim de erkek bir şekilde selamlaştıktan sonra Gökmen abim sadece sevgilisine, "Hoş geldin." dedi. Alev abla da kafasını sallamakla yetinmişti. Umarım bana iyi davranırdı çünkü bir ablamın olmadı şu dünyada istediğim şeylerin arasındaydı ve biz Alev ablayla abla kardeş gibi olabilirdik.
