Nefes alamadığım için elimi boğazıma getirip derin derin nefes almaya başladım. Tüm uzuvlarımın acıdığını hissediyordum fakat bu fiziksel bir acı değildi, ruhsaldı. Canım acıyordu, kalbim kırılıyordu, ruhum her geçen gün daha fazla inciniyordu. Ben...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm Şarkısı: Barış Akarsu/ Islak Islak
Bölüm:7 "İçime dokundu, ağlayamadım. Zoruma gitti, konuşamadım. Beni hep bilmediğim yerlerimden kırdınız, uzanamayacağım yerlerimden yaraladınız. Ben bütün düşüşleri ezberlemiştim ama siz, ezberlerimi bozdunuz...✨"
***
Adamın üstüme gelmeye başlamasıyla, "Yaklaşma." diye çığlık atarak kaçmaya başladım. Gecenin bir vakti ıssız sokakta tek başımaydım. Adam sanki hiç beni duymamış gibi iğrenç bir şekilde sısrıtıp, pis gözleriyle beni süzdü.
"Ceylan gibi kızsın valla. Tadın nasıl güzeldir."
Daha çok çığlık atarak koşuşumu hızlandırdım. Çok korkuyordum hatta öyle bir korkuydu ki, bayılabilirdim. Gözyaşlarım gözümü bulanıklaştırdığında ve bacaklarım koştuğumdan dolayı ağrımaya başladığında daha fazla dayanamayarak yere düşmüştüm.
Tekrardan koşmaya başlayacağım sıra da adam kolumdan tutarak duvara yaslamasıyla boğazımdaki ses telleri kopacak şekilde tekrar ve tekrar çığlık attım.
"Hiştt, bu çığlıklarını altıma sakla."
Çaresizce, "Lütfen, bırak beni." dedim acıyan boğazımla. Artık o kadar çok çığlık atmıştım ki boğazlarım acımaya başlamıştı. Her yutkunuşumda acıyan boğazımı umursamayacak kadar kötüydüm.
Karşımda Gökmen abimin silüetini gördüğümde parladığına inandığım gözlerimle ona bakarak, "Abi!" diye seslendim. "Kurtar beni, lütfen."
Abim beni hiç takmayarak, "Cezanı çek Şeyma. Elimi bile kıpırdatmam." dedikten sonra gitmeye başlamasıyla arkasından, "Abi!" diyerek ona da bağırdım. Abim bile beni kurtarmıyorsa bu dünayadan ne bekliyordum ki?
"Lütfen gitme abi. Ne yaptıysam özür dilerim." dediğimde görüntüsü birden yok oluvermişti. Bayılmadan önce tek duyduğum ses adamın, "Artık benim oldun." demesiydi.
Hızla yataktan kalkıp derin derin nefes almaya başladım.
Az önce ne yaşamıştım ben?
Terden dolayı yüzüme yapışan saçlarımı zorlukla yüzümden çekerek yatak başlığına sırtımı dayadım. Hiçbir şey hissedemeyecek kadar korkmuş ve şaşkındım. Durduk yere böyle bir rüya görmeyi beklemiyordum. Üstüne üstlük Gökmen abimin beni kurtarmaması unutamayacağım şeylerin arasındaydı.
