UNDERCOVER LOVE

CASE 06: THE GAME STARTS...NOW!

CASE 06: THE GAME STARTS…NOW!

AAAAAAHAHHHHHHHH!!!!

Biglang napalingon ni Dennis sa akin. At tinanong ako kung ako ba yung sumigaw.

“WHAT?!No way! It’s not me! Hindi ganoon ka tulis yung sigaw ko at hindi rin ako ganoon ka lakas na sumigaw no?May naligaw pa na A sa AHAHHHHH niya.” I’m sure yung sigaw na iyon, dinig hanggang sa gate ng mansion ni CJ.Ang lakas eh. Parang megaphone lang.

(A/N: Yung sigaw kasi…ano…uhm….basta! May PoV ang sumigaw so maghintay na lang kayo.)

“T-tulong! May…may…n-n-nakita… g-gubat….bitin…puno….b-babae.”

May?Nakita?Gubat? Bitin?Puno?Babae… MAY…NAKITA...AKO…SA…GUBAT….NA NAKABITIN…SA PUNO….ISANG BABAE?

“May nakita kang babae na nakabitin sa isang puno doon sa gubat?” diretso-diretsong tanong ko. Agad naman siyang tumango at tinuro kung saan banda niya nakita. And to my surprise….may nakita nga ako…may nakita din akong ibang babaeng nakadapa at takot na takot ang mukha.

“Jasmine, it’s going to be okay.” Pagko-comfort ng lalaki sa babae. But we all know na hindi talaga okay ang nangyari. Na hindi na mababalik ang buhay ng babaeng nakabitin.

“Call the ambulance immediately!” Napalingon ako sa nagsalita and I saw Emily looking so shock. Sino ba naman ang hindi magugulat at matatakot sa nakikita namin.

“J-Jessica?!” Nakita ko rin si Chanyeol na halata ang terror na mukha. Balak na niya sanang lumapit at hawakan ang katawan ngunit pinigilan siya ni Emily.

“You can’t touch her! If you move her body, masisira ang crime scene. Bawal ang tao dito within 5 meters from the corpse.” Babala niya. She’s right. If anyone touch the body baka mawala ang trace ng criminal.  Bakit nasabi ko na criminal? Bakit hindi suicide? Dahil ang katawan ay hindi lang nakabitin. May knife ding nakatusok sa puso nito at ginupit pa talaga ang buhok ng bangkay. Bigla kinuha ni Emily ang phone niya at may tinawagan. I think she called the police.

“At…b-bakit? May authority ba kayo para utusan kami? Sino ba kayo? Junior lang kayo. So hindi nyo dapat kami utusan. And…and…Jessica is our friend.” The other girl said. Tapos umiyak na siya pati ang ibang kasama niya. Natigilan kami ni Emily. The girl has a point. Wala kami sa posisyon para sabihin sa kanila kung ano ang dapat nilang gawin. We are just a mere detective-wannabe junior high student.

“Get out of the way! Get out!  Get your f*cking ass move! Don’t block my way!” may naririnig na akong sumisigaw sa sakit. I think nagsimula na talaga ang rumble. Naiinis na talaga si Danica. Nananakit na siya ng mga tao.

“NOOOO!NO!Not her! Why her!”sigaw ni Danica. Kilala ba niya ang biktima? Habang nagkakagulo ang ibang estudyante, si Emily kumukuha ng pictures. It’s needed. Baka may mangialam pa sa scene.

“Not her! Why? Why Jessica?”

“Danica, it’s going to be okay.” I comforted her. Pero I know na hindi effective. Alam na alam ni Danica na hindi na magiging okay. Just like me and Emily, she’s also a detective-wannabe.

“I totally know na hindi okay,Ericka. I’m not that dumb!” sigaw niya sa akin. Sinigawan ako ni Danica? She never did it before. Never! Kaano-ano ba niya ang biktima.

“Crying is useless.” Biglang huminto si Emily sa pagkuha ng larawan at sinabi kay Danica yun. “Hindi maibabalik ng iyak ang buhay niya. You have to accept it. You basically know na sa ganitong situation, walang kwenta ang iyak mo. Ang iyak niyo. Kahit ilabas mo man yang inis mo at ang pagkawalan mo ng mahal na tao, you don’t have the right to shout at someone.”