Verguld zwart • Stranger Things ✔

7 - Moederinstinct

Will staarde naar zijn spiegelbeeld. Zijn haar bleef vandaag niet zitten zoals hij wilde, zijn wangen waren bleek en het shirt dat hij droeg was eigenlijk iets te groot. Het was een shirt van Van Halen. Jonathan had dat voor hem gekocht na het concert. Het was de kleinste maat die aanwezig was geweest, maar de mouwen kwamen alsnog over zijn ellebogen. Na hun gesprek over muziek wilde hij echter toch dit shirt aantrekken. Het gaf hem een beetje zelfvertrouwen. Muziek verbond hen, misschien voorkwam het opgelaten stiltes. Onyx was niet iemand die urenlang praatte en hij was dat al helemaal niet.

Het is geen date, Will.

Dat wist hij heus wel. Onyx zat in zijn examenjaar. Hij zou dit jaar vast achttien worden. Will daarentegen moest nog vijftien worden. Daar zat drie jaar tussen – en op deze leeftijd was dat heel veel.

En dat was natuurlijk niet het enige. Hij wist helemaal niet of Onyx wel op jongens viel. Dat was maar een hele kleine kans. Onyx had gewoon aardig willen zijn, of hij had echt om ander gezelschap verlegen gezeten. Misschien had hij gewoon niet zo veel vrienden. Hij zat tenslotte altijd alleen in de pauzes, zelfs al wekte hij de indruk dat hij daar bewust voor koos.

Hij schudde zijn mijmeringen van zich af. Straks stond de jongen voor de deur en had hij nog niet eens gegeten! Hij gunde zichzelf een zenuwachtig glimlachje in de spiegel, daarna liep hij naar beneden toe.

'Goedemorgen,' groette zijn moeder hem met een warme glimlach nadat hij aan de tafel was gaan zitten. Ze zette een bord voor hem neer. 'El heeft gevraagd of ze straks met Mike kan bellen. Als je wilt kun jij daarna? Misschien kunnen je vrienden volgend weekend wel komen.'

Dat idee deed hem breed glimlachen en hij knikte. Het leek hem heel fijn om zijn vrienden weer te zien. Alleen kon hij straks niet bellen.

'Ik ehm – ik heb eigenlijk met een vriend afgesproken. Die komt me zo halen.'

'Oh?' Zijn moeder keek hem verwonderd aan. 'Wat leuk zeg! Hoe heet hij?'

'Ehm, Onyx. Hij is de broer van Ivory, die hier laatst was.'

Die naam deed El opkijken. De blik in haar ogen was argwanend, haar wenkbrauwen waren lichtjes gefronst. Ze zei echter niets.

'Wat leuk,' zei zijn moeder opnieuw. 'Wat gaan jullie doen?'

'Er is een tentoonstelling over middeleeuwse wapens in de buurt. Hij was gisteren thuis toen we D&D speelden en hij dacht dat ik het wel leuk zou vinden om mee te gaan.'

'Gaaf hoor.'

Hij wist dat zijn moeder zich zorgen om hem had gemaakt, ook toen ze hier waren komen wonen. Ze had dan wel gezegd dat hij nieuwe vrienden zou maken, maar hij had heus wel aangevoeld dat ze dacht dat dat misschien niet zou gaan lukken. Het was hem duidelijk dat ze erg blij was met deze ontwikkeling, zelfs al wist Will niet zo goed of hij Ivory en Onyx vrienden zou kunnen noemen. Ivory had hem gisteren haar vriendje genoemd, iets wat hij helemaal niet wilde. Misschien was hun vriendschap wel voorbij als ze daar achter kwam. En Onyx... Die was gewoon heel moeilijk te peilen. Hij deed nu dan misschien wel aardig, maar hij had hem ook een paar dagen genegeerd. Dat kon hij niet zomaar vergeten.

Will was nog niet helemaal klaar toen er werd aangebeld. Vlug stapte hij in zijn schoenen en propte zijn veters langs zijn voet. Te laat – zijn moeder was al naar de gang gelopen. Zenuwachtig volgde hij haar. Wat zou ze van hem vinden?

De deur ging open. Aan haar houding zag hij dat zijn moeder niet op iemand als Onyx gerekend had. Toen ze over haar schouder keek, zag hij de verwarring op haar gezicht. Is dat hem? vroegen haar ogen hem.