Verguld zwart • Stranger Things ✔

1 - De val

Hij had niet willen verhuizen. Zelfs al praatten mensen achter zijn rug om, zelfs al noemden ze hem zombiejongen, zelfs al was hij een paar keer héél dicht bij de dood geweest – Hawkins was zijn thuis geweest. Soms voelde het alsof hij van zijn vrienden was vervreemd omdat er twee jaar van zijn leven waren weggerukt, maar op de momenten dat ze elkaar nodig hadden waren ze er voor elkaar. Onvoorwaardelijk.

Toch had hij niet geprotesteerd toen zijn moeder had willen verhuizen. Na zo lang alleen te zijn geweest had ze eindelijk opnieuw een vriend gehad. Bob. En hoewel Bob aanvankelijk als een indringer had gevoeld, had Will uiteindelijk wel met hem kunnen opschieten. Maar toen ging Bob dood. Zijn moeders hart brak, nog steeds zag hij haar pijn iedere dag in haar ogen, in de nieuwe rimpels op haar gezicht. Zij had een nieuwe start nodig gehad, weg van de plaats waar ze haar kind bijna was kwijtgeraakt, waar ze haar geliefde door een monster verscheurd had zien worden.

Dan ging hij toch niet klagen over een gebrek aan vrienden? Hij had geknikt toen zijn moeder gezegd had dat er ook leuke mensen op zijn nieuwe school zouden zitten, zelfs al geloofde hij daar niet in. Hij was raar. Dat had men ook al gevonden voordat hij voor dood werd verklaard en daarna terugkwam uit de dood. Hier zou het vast niet anders zijn.

Maar hij sloeg zich er wel doorheen. Dat moest. Voor haar.

Gelukkig was ze niet meer alleen. Nu was ze samen met Jim Hopper, sinds een paar weken. Na het gevecht met de Mindflayer was er niet veel van zijn huis overgebleven, en hoewel het vroeg was, was hij samen met El bij hen ingetrokken.

El – die nu zijn stiefzusje was geworden. Hij mocht El graag, en het was fijn om iemand bij zich te hebben die wist wat hij had meegemaakt. Toch vond hij het lastig dat ze nu altijd in de buurt was, zelfs al gingen ze ieder hun eigen weg.

Met zijn vijven in een huis wonen – het was gewoon wennen. En na alles wat er gebeurd was, kreeg hij snel hoofdpijn en voelde hij zich verstikt. Al in zijn eerste week hier had hij een favoriet plekje gevonden in het bos dat Willowdale omringde. Het was een stenen ruïne waarvan nog twee muren overeind stonden. Er zaten boogvormige gaten in de wanden, waardoor het hem aan een kasteel deed denken. Een met mos overgroeide trap liep naar boven, en vanaf daar kon hij op de bovenkant van de muur klimmen zodat hij zo'n vier meter boven de grond zat. Daar zat hij het liefst, met zijn tekenblok in zijn schoot. Urenlang kon hij schetsen. De ruïnes vervormden zich dan tot een stevige vesting, paarden galoppeerden over het plaveisel en aanvoerders riepen hun mannen bijeen omdat de vijand in aantocht was. Een rode gloed in de verte kondigde de komst van de Urg'pits aan, vuurorks die alles om zich heen in brand staken.

Hij miste het bedenken van D&D-campagnes. Hoewel hij besloten had dat hij er te oud voor was, bleven de beelden vaak door zijn hoofd spoken. Op de een of andere manieren moesten ze eruit. Schetsen was een manier, al had hij vaak ook papier bij zich om zijn ideeën op te zetten. Misschien kon hij ooit wel een boek schrijven.

Hij pakte een groen potlood en begon woudtrollen te tekenen die door de goede partij waren ingelijfd. Anders zou het een ongelijke strijd worden. Bijtend op zijn lip werkte hij verder aan de scène, even vergat hij alles. Het feit dat hij morgen voor het eerst naar zijn nieuwe school moest, de drukte thuis, de nachtmerries die hem uitputten...

Een tak knapte. Een nare prikkeling gleed langs zijn nek.

Met een ruk keek hij om. Door de wilde beweging verloor hij zijn evenwicht. Even ving hij een blik op van een in zwart gekleed figuur, daarna graaide hij met zijn vingers naar houvast. Zijn schetsboek gleed van zijn schoot, zijn potlood rolde ervan af en viel naar beneden.

Met een kreet van angst probeerde hij zijn balans te hervinden, maar het muurtje waarop hij zat was maar smal. Zijn hart klapte pijnlijk in zijn borst toen hij viel. Zijn handen klauwden naar de bovenkant van de muur, zijn nagels schraapten over het ruwe gesteente. Op de een of andere manier slaagde hij erin om zijn benen naar beneden te slingeren zodat hij niet op zijn hoofd zou vallen.