Verguld zwart • Stranger Things ✔

9 - De misdaad van het slapen

In 1685.

Will hoorde de woorden wel, maar ze wilden niet binnenkomen. Wat bedoelde Onyx? Het jaar 1685? Maar – hoe kon dat? Een paard stoof recht op hem af en Will voelde de paniek door zijn borstkas razen. Hij wilde wegspringen, maar Onyx hield hem stevig vast en voor hij het wist, slaakte hij een gil.

'Ssh.' De oudere jongen trok hem nog dichter tegen zich aan. Het wilde paard was slechts een paar stappen bij hem vandaan – hij zou hem zo onder de voet lopen! Vlak voordat hij de vermorzelende hoeven verwachtte, draaide hij zijn hoofd opzij en drukte zijn gezicht tegen Onyx' borst aan.

Die trilde zachtjes doordat de jongen grinnikte.

'Het zijn maar beelden, Will. Afdrukken van het verleden.' Onyx' vingers streken kalmerend door zijn haren.

Verward maakte Will zich weer van de jongen los. Hij keek over zijn schouder, waar het pikzwarte paard verder galoppeerde. Het was dwars door hem heen gerend. Verbluft keek hij naar Onyx op.

'Wat – wat is dit?'

'Dat is wat ze nou magie noemen.' De jongen gaf hem een knipoog.

Met open mond bleef hij de zwartharige jongen aanstaren. Magie? Hij was natuurlijk niet onbekend met bovennatuurlijke dingen, maar dit...?

'Is het allemaal een hallucinatie? Of zijn we echt... door de tijd gereisd?'

'Dat laatste. Best cool toch?' Onyx liet hem weer los en schoof zijn handen in zijn zakken. Hij glimlachte scheef. 'Als kind heb ik al ontdekt dat dit soms gebeurt als ik een instrument bespeel. Normaal neem ik niemand mee, maar als geschiedenisfanaat dacht ik dat jij het wel leuk zou vinden.'

Nu hem niets kon overkomen, begon het enthousiasme inderdaad omhoog te komen. Toch zat er een naar gevoel in zijn maag. Brandlucht prikkelde nog steeds zijn neusgaten en overal lagen poelen bloed, lagen kermende mensen of verminkte paarden. Tijdens de missies die hij verzon praatte hij altijd heel makkelijk over gevechten en veldslagen, maar het nu met eigen ogen zien... Dat was toch heel anders en hij vond het moeilijk om al het lijden aan te zien.

'We kunnen ze zeker niet helpen?'

Onyx schudde zijn hoofd. 'Nee. Zoals ik al zei – we zien alleen letterlijk het verleden. We kunnen er geen invloed op uitoefenen.' Onyx begon in de richting van de gebouwen te lopen. 'Maar zo krijg je wel een beeld van een echt westerndorpje.'

Vlug liep Will met hem mee, bang voor wat er zou gebeuren als hij Onyx zou kwijtraken.

'Zijn we hier dan alleen... mentaal? Of zijn we verdwenen van de plek waar we net waren?' Het was allemaal te moeilijk om te bevatten.

'In de gewone wereld slapen we totdat we weer terugkeren.'

'En kun je je ook naar andere plekken transporteren? Bijvoorbeeld – naar de oude Egyptenaren?'

'Alleen als we in Egypte zijn. Het is wel plaatsgebonden. Maar we hadden ook duizend jaar terug in de tijd kunnen gaan.'

'Wauw zeg.' Vol ontzag keek hij naar Onyx op.

Hij werd gaver en gaver en het voelde nog steeds heel onwerkelijk dat hij dit uitgerekend aan Will wilde laten zien. Jarenlang was hij onzichtbaar geweest en daarna was hij de freak van de school geweest. Maar Onyx... Onyx gaf hem het gevoel dat hij normaal was en dat Onyx juist zelf degene was die bijzonder was. Maar deze keer op een positieve manier!

Will was opgelucht toen ze het slagveld achter zich lieten en het dorp bezochten, al hing daar ook een grimmige sfeer. De luiken zaten dicht en het was uitgestorven op straat. Af en toe zag hij iemand naar buiten gluren en Will moest zichzelf eraan blijven herinneren dat niemand hen kon zien. Hij vroeg Onyx op welke plaatsen hij nog meer was geweest en merkte dat het steeds makkelijker werd om met hem te praten. Hij bleef mysterieus en spannend, maar Will voelde zich wel bij hem op zijn gemak en hoewel hij eerst ieder woord had overwogen, merkte hij dat hij zelf ook makkelijker kletste. Helemaal comfortabel was hij toch ook weer niet. Onyx kon hem op een hele eigenzinnige manier aankijken waardoor zijn hart allerlei gekke sprongen maakte en hij begon te blozen. Soms raakte hij Will ook even kort aan om hem ergens op te wijzen, waarna het was alsof zijn hele arm of schouder in brand vloog.