Verguld zwart • Stranger Things ✔

17 - De ruil

Opal landde op de rand van het dak, met uitgespreide vleugels om zijn evenwicht te bewaren. Langs Onyx heen, wierp hij een minachtende blik op Will.

'Ga je echt met me vechten omwille van een mens?' Hij snoof laatdunkend.

Onyx keek zijn tweelingbroer met een ondoorgrondelijke blik aan. Hij voelde er niets voor om zijn broer aan te vallen. Dan moest hij zich inhouden; hij kon hem toch moeilijk doden en dat was wel hoe ver ze elkaar misschien zouden drijven. 'Ik zou dat liever niet doen en hoop dat we tot een overeenstemming kunnen komen.'

De angst die van Will achter hem afsloeg, leidde hem af. Het was al zo'n getekend kind... Het laatste wat hij wilde was zijn trauma's verergeren.

'Een overeenstemming? Ik wil terug wat van mij is.'

'Ruil hem met me.'

Opal fronste. 'Tegen wat?'

Onyx wierp een blik over zijn schouder. Met hulpeloze ogen keek Will naar hem op. 'Ik schenk je een van mijn krachten.'

Opal had een scheppend vermogen – hij kon zelf wezens creëren. Daar hielden zijn gaven echter op. Die van Onyx waren misschien minder uitgesproken, maar hij wist dat zijn broer jaloers was omdat hij meer talenten had om te ontwikkelen.

'Je muzikale krachten?'

De gedachte alleen al liet zijn maag verkrampen. Zijn muzikale magie, de manier waarop hij anderen ermee kon betoveren en waarmee hij zelfs tijdsbarrières kon doorbreken... Daar had hij de afgelopen jaren al zijn tijd in gestopt. Dat maakte hem tot wie hij was. Toch hield hij zijn gezicht in de plooi. 'Jij hebt geen ritmegevoel, dat verandert daardoor niet.'

'Hmm.' Hij bestudeerde Onyx' gezicht.

Onyx beschouwde dat als een goed teken. Hij nam het in elk geval in overweging.

'Ik wil je droomkrachten.'

Onyx knikte langzaam. Hij gebruikte ze niet heel vaak om mensen of Gevallenen te manipuleren, al had hij Wills familie op die manier wel vanuit Hawkins hierheen gelokt. 'Goed.'

Opal kneep zijn ogen iets samen, hij leek ervan overtuigd dat er een addertje onder het gras school. 'Je meent het echt? Je geeft je talent op voor dat snotjong? Ik snap er niets van. Ben je net zo achterlijk als onze zus, dat je voor een mens bent gevallen? Liefde maakt ons zwak.'

Onyx was er nog niet over uit of het liefde was wat hij voor Will voelde. In elk geval ervoer hij wel de drang om de jongen te beschermen, daar voelde hij zich goed bij. 'Liefde maakt je zo zwak als je zelf toelaat. Een stapje terugdoen, jou je zin geven en daar later spijt van krijgen, getuigt pas echt van lafheid.'

Opal gromde. 'Goed dan. Als jij het zo graag wilt, ga ik akkoord. Ik krijg jouw droomvermogens en ik laat de sporen van mijn Demogorgon uit hem verdwijnen.'

Onyx keek achterom naar de jongen. 'Daarvoor moet je wel nog één keer naar onze wereld. Ga je daarmee akkoord?'

Will beet op zijn lip, zijn blik was schichtig. Hij leek het allemaal nog niet goed te bevatten. Toch knikte hij.

'Mooi.' Opal klonk ongeduldig. 'Dan gaan we meteen.' Hij sloeg zijn vleugels uit.

'Wacht,' zei Will zacht. 'Als Ivory meegaat, heeft ze dan haar taak uitgevoerd? Wordt haar verbanning dan opgeheven.'

Opal knikte. 'Ja. Dan mag ze terugkeren.'

Will haalde diep adem. 'Goed dan. Laat haar me brengen.'