Verguld zwart • Stranger Things ✔

6 - Slapeloze nachten

Eindelijk was het vrijdag. Will had avonden lang het spel voorbereid en hij was zo zenuwachtig dat hij de hele nacht had liggen woelen. Dat kwam niet alleen omdat hij zich afvroeg of de anderen het wel leuk zouden vinden – zeker omdat zijn vrienden in Hawkins steeds minder interesse hadden getoond in de campagnes die hij had uitgedacht. Ivory had hem verteld dat ze met zijn vijven zouden zijn, maar wie ze had uitgenodigd wist hij niet.

Zou Onyx meedoen? Dat was de vraag die steeds bleef terugkomen. Ivory had gezegd dat ze haar broer wel kon overhalen om mee te doen, maar ze had er daarna niets meer over gezegd. Misschien was het beter van niet, hij voelde zich iedere keer zo vreemd wanneer Onyx bij hem was en hij wilde niet dat anderen dat zouden opmerken – en al helemaal niet dat de jongen het zelf doorhad.

Toch was hij teleurgesteld toen hij later die middag na schooltijd door drie andere leerlingen werd opgewacht. Kim, een Koreaanse jongen met enorme brillenglazen die uren lang over dinosaurussen kon praten; Mandy, die hem nog geen enkele keer had aangekeken en Simon, een jongen die hem om de een of andere reden aan Dustin deed denken. Het zorgde ervoor dat hij zich bij hem nog het meest op zijn gemak voelde.

'Jullie kennen Will allemaal, toch?' zei Ivory. Hij schrok toen ze zijn hand vastpakte.

Simon knikte enthousiast, Mandy wierp een vluchtige blik op hem en Kims aandacht was afgeleid door een lange blondine die net langsliep en de starende jongen simpelweg negeerde.

Ivory gaf een kneepje in zijn hand. 'Ik ben heel benieuwd! Zullen we gaan?'

Will knikte een beetje wezenloos. Eigenlijk wilde hij zijn hand uit die van Ivory trekken, maar haar greep was nogal dwingend en hij was bang haar boos te maken. Daarom liet hij het maar zo, al zat er een zeurend gevoel in zijn maag toen ze zijn hand bleef vasthouden terwijl ze naar haar huis toe liepen. Gisteren was hij voor het eerst zonder krukken naar school gegaan, nu wenste hij dat hij iets langer had gewacht.

Zodra ze na een minuut of vijf bij haar woning aankwamen en ze zijn hand losliet om de deur te openen, liet hij zijn handen vlug in zijn zakken glijden. Hij kreeg het heet van schaamte en keek een beetje opgelaten een andere kant uit. Zodra de deur open was, ging hij erdoor naar binnen. Net als de anderen deed Will zijn schoenen uit en liep op zijn sokken de woonkamer binnen. Het was een kale ruimte die ze binnengingen. Er stonden wat meubels, maar de meeste tafels en andere oppervlakken waren leeg. Het klonk er zelfs een beetje hol. Aan de muren hingen geen foto's, er was bijna niets wat iets vertelde over de mensen die hier woonden. Behalve de boekenkast dan – Will geloofde dat die altijd iets zei over een mens. Nieuwsgierig liep hij ernaartoe. Er waren veel titels die hij ook gelezen had, en hij dacht aan de keren dat hij Onyx in de pauze had zien lezen. Zonder er echt bij stil te staan strekte hij zijn hand uit en streek hij met zijn vingers langs de ruggen van de boeken. Even was het alsof hij muziek hoorde, net als de keer dat hij langs het muzieklokaal was gelopen. Zijn wangen begonnen te gloeien bij de herinnering aan die dag. Als hij zijn ogen sloot, kon hij Onyx' handen nog steeds op zijn heupen voelen.

Will voelde dat er iemand vlak naast hem was komen staan. Heel even sloeg zijn hart een slag over toen hij een flits van zwart haar zag toen hij zich omdraaide – daarna zag hij dat het Ivory was.

'Kom, laten we beginnen.' Ze pakte hem bij zijn pols en trok haar mee alsof hij zelf niet bij machte zou zijn om de tafel te vinden.

Will zette zijn tas op de tafel, ritste hem open en haalde de benodigdheden eruit. Hij klapte zijn aantekeningenboek open, haalde de karakterschetsen eruit.

'Ik heb voor jullie een basiskarakter gemaakt, dat is makkelijker voor de eerste keer. Er is een bard, een druïde, een ranger en een Barbarian.'