A Hopeless Wind (NEUST Series #1) (COMPLETED)

Chapter 19

I wish I could turn back the time when we were still happy, and my heart was still not in pieces.

We're so near in his apartment when the rain pours, hinawakan niya ang aking kamay at sabay namin itong tinakbo.

"Darn it! you're wet." Napa-kurap ako at nagtama ang aming mga mata, his lips became half-open.

"I-I mean—" Bahagya akong natawa.

"Iyong damit ko lang naman iyong bahagyang nabasa, tsaka matutuyo din ito." Hinawakan niyang muli ang aking kamay at nagtungo na kami sa mismong tinutuluyan niya.

"Feel free, I'm just going to my room." Tumango ako at umupo sa isang mahabang sofa, inilapag ko sa aking gilid ang maliit na bag na aking dala. Pinunasan ko ang basa kong sarili, kahit na hindi naman talaga masiyadong basa ay nararamdaman ko na ang lamig sa aking balat.

I was playing the tip of my finger and tapping my feet on the floor when he go out into his room. He's holding now a blue shirt, and his right hand's holding a towel, napansin ko na nakapagbihis na din siya ng kaniyang pang-itaas na damit.

"Here, change your dress." Inabot niya iyon sa akin, napatitig ako doon. I thought it's just only in a movie, that it's only happening in a book.

"H-Hindi na, matutuyo na ito." Lumapit siya sa akin at umupo sa aking tabi. Nagulat ako ng magumpisa siyang tuyuin ang aking ilang basa na buhok gamit ang tuwalya na kaniyang huwak.

"It's all clean." I bit my lower lip. Loving him is the best thing that happened in my life, iyong sa tuwing kasama ko siya parang wala ng puwang ang lungkot sa akin, na kahit ano pa ang sabihin ng ibang tao kung minsan ay wala na akong pakialam doon, basta alam ko na mahal niya ako.

"Now, go to the restroom and change your dress, or else I'm the one who'll do that for you." Tumayo ako agad, kasabay ng pag-init ng aking pisngi. He raised his brows while grinning at me. Kaagad kong kinuha ang nasa gilid ng sofa na damit at agad ng tumalikod sa kaniya para magtungo sa restroom.

"Hulya, here's the—" Paglingon na paglingon ko muli sa kaniya ay hindi ko inaasahan na ganito siya kalapit, kaya naman nabunggo ako sa kaniyang katawan. My knees turned into jelly, I feel the heat came from his body. Our eyes met as I heard the loud heartbeats of mine.

Marahan niyang hinaplos ang aking kanan na pisngi, nakita ko ang pag-alon ng kaniyang adam's apple, ang kaniyang mga mata ay lumamlam, kagaya ng isang kalangitan kapag natabunan ang araw ng kaulapan.

I felt my knees weakened more, like it's a water now. It feels like there's a high voltage run into my veins, na tila ba ang sariling tibok ng puso ko ang magiging dahilan ng aking pagka-bingi sa sobrang lakas nito. I feel that I'm the most beautiful woman in the world, when he starts kissing me. Ang paggalaw ng kaniyang labi, ang mainit nitong dampi, na tila ini-ukit ng siya lamang ang aking mamahalin.

"Like a wind, I always need you in my life, love..." he said in a husky voice.

I was looking at my room's ceiling while my hand is on my lips. Hanggang ngayon ay malinaw na malinaw ang nangyari kanina. He said sorry about that, habang ako naman ay nanatiling tulala kanina, habang hawak ang tila namanhid kong labi.

Halos mapalundag ako sa aking kama ng tumunog ang aking cellphone, siya ang tumatawag, bumuntong-hininga naman ako ng malalim bago sagutan iyon.

"H-Hello," bungad ko. Sandaling katahimikan ang dumaan, tiningnan ko pa kung na-end ba ang tawag ngunit hindi naman.

"I'm sorry about the kissed," mahina ang kaniyang pagkakasabi. Back then everytime I imagined myself having a boyfriend, a kissed from forehead and a hug at my back was enough, ang nakatatak pa sa aking sarili ay magpapahalik lamang ako sa aking labi kapag kaharap ko na sa altar ang lalaki na mahal ko at mamahalin din ako, pero kapag pala sa reyalidad parang wala nalang iyon sa iyo, hangga't ang dahilan nito ay ang tao na iyong minamahal.