So Close (Book 1)

Chapter 2

NAT'S POV 

Nandito ako ngayon sa Fashion Show sa New York.  In fact, isa ako sa mga models. 

Friend ko kasi ang designer at kinuha niya ako para magmodel para sa kanya. Okay lang naman, past-time namang naming magkakaibigan ang pagmomodel. Tsaka free time ko ngayon. I specifically cleared my schedule for today. Finally, wala akong gagawin kundi maglakad lang sa runway.

Ngumiti si Tammy Mara, ang kaibigan naming designer, sa akin. 

"Sana makapunta rin ako sa Milan at Paris." sabi niya. 

"Oo naman, Tam. Magaling ka kaya!" sabi ko.

Tinuro ko pa nga ang ginawa niyang mga damit pati ang suot ko. 

"Ang ganda kaya ng mga designs mo, tipong Louis Vuitton at Hermés ang level mo." tuloy ko. 

Yinakap niya ako. 

"Salamat talaga, Nat. Alam mong life-saver ka talaga!" sabi niya. 

When she pulled back, I smiled at her. 

"Ano ka ba? Friends tayo and I know you'd do the same for me too." I said. 

Nagtatawag na ang director at lumayo na rin sa akin si Tammy. Nasa may kalagitnaan ako ng line.

...

Nagsimula na rin ang fashion show. Sa unang labas pa lang, marami na ang pumalakpak. Hanggang sa lumbas ako at nang matapos. And it has been customary na lumabas lahat ng models wearing the designer's creations. 

Lumabas kami ng mga models at sumabay kay Tammy. We were clapping and strutting down the runway nang biglang nagkagulo. 

"THERE'S A BOMB INSIDE THIS BUILDING!" 

Ang mga models nagsitakbuhan na kahit naka high heels. Ako naman, parang nasabay sa alon kasi halos hindi ko na maramdaman na tumatakbo na ako sa sobrang lakas ng pagtulak sa akin. 

"BOMB!"

Mas nagkagulo ang lahat nang may sumigaw ulet. 

I felt the dress tearing from my body. 

The shoes slipped from my feet but I didn't keel over. Marami kasing tao sa harapan ko kaya wala talagang chance para masubsob at madapa. 

The massive wig on top of my head fell. 

Marami nang nagtutulakan. 

May nabasag na pingga sa may gilid ng tenga ko. 

May nagmamadali maabutan ang exit. 

Malapit naman e....

Kaso hindi ko naabutan. 

Kasi may nakatulak sa akin sa pader...

at dumilim ang panigin ko.

_______________________________________________________________________

The light was so intense. Ang sakit sa mata. 

Bakit kasi kung makapag-ilaw wagas? 

"Natalie? Natalie, anak?"

I squinted at my mom. She was beside the bed and looking at me worriedly. 

"Natalie?"

"Hmm?" I responded. 

Ngumiti siya. The relief was evident in her face. 

"Thank God you're okay. Natakot kami nang tumawag si Bryce." she told me.

I frowned.

"Kumusta na ang show ni Tammy? Nahanap ba nila ang sumigaw ng 'bomba?'" I asked. 

Mom looked at me with wide eyes. 

"Anak, matagal nang natapos ang show ni Tammy." she said. 

"Pero, ma--"

"Natalie?" a voice asked. 

My head snapped up. The voice was unfamiliar. It was so low and manly. May timbre pa nga ang boses niya e. Pero in his voice, parang may strain. Parang he's trying to prevent something... I just can't place my finger on what that was.

Yung boses pala came from a big man. Matangkad, maskulado at gwapo. He was wearing a gory tuxedo. His hair was disheveled from what probably came from an accident.

"What do you remember?" tinanong sa akin ni dad. 

I turned to him and answered. 

"Fashion show ni Tammy. Tapos yung bomb scare at stampede." 

Dad shook his head. 

"Natalie, anak, matagal na natapos ang Fashion Show ni Tammy. Mahigit mag-iisang taon na rin yon." sagot ni dad. 

"Pero--"

I was cut off kasi dumating ang doctor. Agad-agad tumayo si mom at linapitan siya. 

I watched them talk and occasionally look at me. Finally, linapitan ako ng doctor. 

"Mrs. Ross, anong natatandaan mo?"

"Mrs. Ross?" I asked. 

"Doc--" sabay-sabay sinabi ni mom at ng lalaki.

"Can you tell me everyone's name in this room?" tanong ni doc.

I nodded. 

I turned to dad and said his name. Tapos kay mom. Pero I stopped at the man. 

"I don't know you." I finally said.

Nanlaki ang mga mata nilang lahat kesa kay doc. 

Lumapit sa kama ko ang lalaki.

"Natalie, 

ako to. Si Bryce....

Ang asawa mo."