As Of Now [Editing]

As Of Now Chapter 11: Cool Off

I collapsed onto bed after that mall crawl day and that unexpected meeting with Matthew Cortez. I swear, I wanna punch a hole onto my wall. But am I actually gonna get worked up from that?

No thanks. I think I've had enough drama for one week.

"Ate Camille, eto nga pala yung wedges na hiniram ko." sinabi ni Dawn na pumasok sa kwarto ko. Man, she changes fast. Naka-long sleeved shirt at shorts siya na pambahay. 6: 31 PM na. Online muna ako. Pagkatapos ko nga lang magpalit.

------------------------

"Hi Carol :) " sinabi ko sa harap ng laptop ko, video chat.

"CAMILLE! Ohmaygosh, namiss kita ng sobra." sinabi niya, halos yakapin na niya laptop niya. Lol, no.

"Yeah, ako rin. Namimiss ko na kayo." sinabi ko na nakangiti.

"So ano ba nangyari sa'yo? Ayy eait, baka masaktan ka ulit. Sorry ...... uhmmm, tapos mo na homework sa Math?" sinabi niya, tumigil siya sa may sorry niya at hiniling ko dun sa oras na yun na may sabihin siya tungkol kay Matthew Reyes.

"Uhmmm, no. Hahaha, Polynomials ehh. Fail ako diyan nun first year tapos di ako masyadong nakinig sa discussion this week sooo...... Nada." sinabi ko

We went on like that for an hour and a half. Hanggang sa nag-nine yung orasan at tinigil namin yung video chat. Downer sa chat namin ay wala siyang nasabi tungkol kay Matthew. That's seriously didn't make me feel any more brighter, pero at least nakausap ko si Carol. Ang pinag-usapan namin ay si Demitri, yung sports events, inimbita daw kami ni Demitri para manood ng laban nila sa Tuesday. Awesome. At nung isang point of time sa chat, sumama si Dawn kasi wala 'daw' siyang magawa. Sa kadami-dami niyang photocopy na kailangan niyang sagutan? Bukas 'daw' niya sasagutan. Oh wow. Tapos sinabi ni Carol na hindi kami ganung magkamikha ni Dawn. No duhh, Carol.

Sinarado ko laptop ko at nilagay sa slide-in compartment ng couch ko. Darnit, I love this couch. If it weren't for my dad's awesome job, wala kaming Japanese-styled lantern lights, slide-in compartment couches, wala kami sanang kwarto. Thank the Lord.

Wala pang dumadaang tulog sa katawan ko. Hindi ako makatulog, tossing and turning was a must pero hindi gumana. Tumabi ako sa binatana ko at tumingin sa window view ng langit sa ilabas.

Naalala ko yung isang formal evening na kung saan ako naimbita. Dahil kay Cortez yun, btw. Inimbita niya ko sa isang family dinner ng extended family niya and it took a ton of convincing that I wouldn't promise anything to his family too soon. Heck, first year yun, paano naman ako mae-engaged sa first year bf ko?

Forever Yours?

Meanwhile, inimbita niya ko dahil gusto daw akong makilala ng parents niya since sinasabi niya na "tinutulungan" ko daw siya sa schoolwork niya. Noong time na yun, hindi pa ako nagsisisi. Ang naisip ko lang noon ay kung paano ko babaguhin ang saloobin ni Matthew. Pagkatapos ng dinner namin, pumunta kami sa terrace nila.

Umupo kami sa mga hagdanan at tumingin lang sa langit katulad ng ginagawa ko ngayon.

*Flashback* "Sorry sa family ko. Don't worry, hindi yun totoo." sinabi ni Matthew.

"Ohhh. So hindi tayo tatagal." sinabi ko ng nasa mahina na boses para hindi siya ma-force sa early commitment. Don't get me wrong, I'm not sure of forever but I just wanted to be with him.

Tahimik siya nang kaonteng oras. I stuttered and he finally spoke. "I heard what you said." sinabi niya sa'kin at hinawakan niya kamay ko, entwining it in his.

"Camille, thank you." sinabi niya, sinasarado mata niya.

"Saan?" sinabi ko, tinitingnan siya kaso hindi niya kita.