As Of Now [Editing]

As Of Now Chapter 9: Breaking Into Pieces

Me and Carol practically stomped towards the cafeteria. With people giving us dirty looks, Seriously?

First it was the packed oven [siksikan sa AudiGym], Matthew's mystery gesture, now evil glares?

"Bakit ang bad mood mo?" sabi ni Carol pagkatapos niyang paalisin lahat ng dugo niya sa mukha niya.

Tinusok ko ulit yung pasta plate na kinakainan ko habang nagba-blush ng onte. Hindi ako masyadong makita ni Carol dahil sa hamahaba kong bangs na hindi exactly bangs. Para siyang extra hair na may shorter than the actual length. I rolled in the noodles coated with white sauce and nearly poked my tongue with the fork. 

"Camille!" sinigawan na ko ni Carol na kahit ngayon, mapula pa rin. She's pretty when she's embarassed xD

"Ano?!" I exploded. Binitawan ko fork ko at nagsalita while chewing. How charming of me. 

"Alam mo na galit ako pero hindi naman ako galit kay Demitri ehh. Napahiya lang." sinabi ni Carol, twirling a piece of hair on her shoulders.

"Ano naman connection nun sa akin?" tinanong ko habang kinukuha ulet yung fork at kinain ko yung nakasabit na noodles sa bibig ko.

"Just a warm-up. Bakit ka galit na galit?" sinabi niya. 

Ngayon nakita na ni Carol kung gaano ako kapula. Kaso, Carol being dumbfounded as always, di siya maka-isip kung galit ba ko or nahihiya.

"Aba'y ewan." sinabi ko.

Binigyan ako ni Carol ng 'Darn, why?' face at tumayo siya.

Tiningnan ko kung san siya pupunta pero wala, tumayo lang siya dun for about ten seconds at pinalo yung table. Tas sinigawan ako. Geez, she's too sentimetal. Kulang na lang maging blonde siya. Dumbfounded + Sentimental = Professional Blonde.

"Camille, di ko na ata kaya. Una, inis na inis ka di mo alam kung yang posisyon ni Reyes sa team naten. Malamang yang kinagagalitan mo kay Reyes na naman. So sabihin mo na at ihahampas ko na ulet ang ulo ko sa pader dahil sa drama mo, teh!" sinabi niya in a rather harsh tone. 

Ako maarte? Well, if you count the last few days, yes.

Now, Carol tries to slip out of the booth and walks towards me and repeatiedly pokes me on my shoulder. Natapon tuloy yung fork sa pasta plate. Nung malapit na talaga sa bibig ko.

"Bili na Camille. Sabihin mo naaaaaa ... Sabihin mo, sabihin mo, sabihin mo, sabihin mo, sabihin mo, sabihin mo, sabihin mo, sabihin mo, sabihin mo, sabihin mo naaaa!" sabi niya.

She sounds like a child right now.

"Carol ....." I soothed. Inalis ko yung tumatapon na buhok sa mga mata ko at tiningnan ko siya with an apologetic pair of eyes.

"Camille, wag mo na kong saraduhan. Alam kong malaki ang tinatago mo." sinabi niya 

My expression turned into a hurt, tangled face. Wala pa kong nasasabi sa kanila about Cortez. Ngayon na second quarter na, Lahat ng pinagsamahan namin, bakit hindi ko pa nasasabi yun? 

"Carol, masakit din." sinabi ko. 

Alam niyo yung feeling sa throat niyo na paiyak na kasyo tapos hindi mo pinapatulo at kailangan mo pa kasing magsalita? Yung kapag may isa ka pang sabihin, waterworks agad?

Nawala ang field of vision ko dahil sa palapit na tumulong mga luha. Kaka-move on ko lang kay Cortez, tapos uulitin na naman ng oras ang noong nangyare? De javu.

Di ako tumitingin kay Carol pero naramdaman ko na lumingon siya paalis sa'kin at nagsimulang maglakad. Sumakit ang dibdib ko hanggang sa may tumulong luha. I quickly swiped it off, na di masyado nahahalata. Ginawa ko na nagmumukhang inaalis ko buhok ko sa mukha ko pero sa totoo lang, pinapahid ko mga luha na non-stop na tumutulo. 

Si Carol, pumunta lang pala sa kaniyang upuan, contrast to mine. Pero may natamaan siya, at si Demitri yun. 

"Demitri?" sinabi ni Carol.

Ayokong tumingala, hindi pwede ngayon. Not when I'm so vulnerable. So weak. Unable to speak, my lips dry from all the crying. Inayos ko lang ng inayos ang buhok ko pero nahuhulog na lang sa mukha ko. And that's how I wanted it. A curtain blocking my sign of weakness from the world. 

I'm that girl who is supposed to be eating Carbonara, but instead, got mad with her bst friend that was just trying to reach out and asking me if I'm fine. My hair falling all over my face, tears dfripping down my chin. Analke ng pinsala na iniwan ni Matthew Cortez. Baka kapag hindi ako maaalahanin sa mga nangyayari, mangyari na naman.

I brushed my bangs off, rolling my pupils to the top corner of my eye. Ang ganda ng view. Si Carol haway ni Demitri in a hug tapos nag-reresist si Carol. Ampula ni Carol. Si Demitri nagmumukhang vulnerable, like me. Wondering what will happen, if I lit my face up and pretend like nothing happened. But something did. 

"Camille! Tulungan mo naman ako dito!" sinigaw ni Carol. 

Hindi ako kumibo. "Pasensya Carol. Busy......" sinabi ko in an annoyed tone.

"Demitri, ayan ka pala." 

"Camille ................ "

Tumingala ako. With bright sparkles lining my eyes, called tears. Halatang umiyak ako. Ramdam kong umakyat ang dugo ko sa mukha ko, making me scarlet. Well, ilong at mata lang.

He wore that concerned look like when I found myself sounding so dumb kung nagtaka ako kung ano posisyon niya. His eyes filled with 'What's wrong' s as if he didn't know.

Magkaparehas ang mukha naming pula. Bakit naman siya namumula? 

I slid out of the booth and ran towards the restroom. Hindi siya malayo, Buti nakayanan ko pang tumakbo, ang feeling ko bibigay na tuhod, paa at hita ko. I felt like jelly when I looked at those soulful earth brown eyes. 

Nawala ang gana na tumakbo. Each step closer to the restroom, pabagal ng pabagal ang lakad ko. Ni-lock ko yung pinto ng cubicle at doon ako umiyak. Sa totoo lang, hindi ko alam kung bakit ako umiiyak ...... 

Si Matthew Alexander R. Cortez. 

Ang una kong relasyon na natapos ng ganon ganon lang. Like a fling ....

Never have I ever accepted being a fling. A fling is for players who couldn't keep a single relationship steady because they're too childish to be serious. Player = childish.

"Ayoko nang mangyare etoh.  Hindi lang ako basta bastang pwedeng paglaruan .....

But how would I know?

I was never good enough. 

I never will.

I'm not pretty like Leigh.

I'm not talented like Nica.

I'm not as smart and leader-like as Kyra.

I don't know what to do with my face and hair often.

I'm not showcase worthy.

I do my work at the day of the submission.

I'm not gonna be good enough.

And that's how it's always gonna end."

Hopeless words rang through my head, pushing my self-esteem down to the ground. 

--------------------------

"D-Dawn? Hi. B-ba't ka .. napatawag?" sinabi ko, covering my face with my free hand to stop the tears from streaming.

"Ate, nasaan ka? Hindi ka nakita nina Ate Carol pati ni Kuya Demitri." sinabi niya, genuinely worried.

I sniffled a bit from what I was about to say.

"Dawn ....." I stuttered, habang iniisip ko kung ano ang pwede kong sabihin. Para masabi ko sa kanya na okay lang ako. Na di ko kailangan ng tulong. Kase, problema ko lang talaga yun. Kilala ko si Dawn, hindi niya ako makukuha lang sa advice niyang pang-professional [I honestly didn't know where that even comes from]. I don't wanna be seen as a little thin sheet of paper that anyone can just crumple and toss out. 

It was just a time to go sentimental for me.