Beauty and the Beast

#23: Darryl Castro

Kabanata 23: Darryl Castro

 

-Darryl’s POV-

 

“Kasal na sila, Kuya” tipid kong sabi habang kaharap ko ang isang parisukat na marmol kung saan nakasulat ang pangalan ng isang taong mahalaga sa buhay ko.  

Darren Castro

 

Huminga ako ng malalim at pinigilan ang mga luhang nagbabadyang tumulo sa mula sa mga mata ko. I don’t want to cry. Marahas kong naikapit ang mga kamay ko sa mga damong nasa paligid ko. Ang sama ng loob na itinago ko sa loob ng mahabang panahon, ngayon ay tuluyan ng lumabas.

Jared Montello will pay for this.

 

“Isa siya sa mga naging dahilan kung bakit ka namatay, Kuya. Ngayon, hindi ko hahayaang maging masaya siya, pagbabayaran niya ang naging pagdurusa ng pamilya natin. Ang naging pagdurusa mo. Sisiguraduhin ko na tulad mo ay labis din siyang masasaktan sa pag-ibig, mabibigo sa babaeng mahal na mahal niya. I’ll make sure that he’ll suffer a lot, tapos isusunod ko ang babaeng naging dahilan ng lahat ng ito. Wala silang karapatang maging masaya Kuya, wala…” matalim ang pagkakabitaw ko sa mga salitang iyon. Kasabay ng pagtulo ng mga luha ko at ang pagdaloy sa buong katawan ko ng galit na ikinimkim ko ng higit apat na taon.

“Time of death 2:07 am”

 

Halos mabasag ang puso ko, ni Mama at Papa matapos sabihin iyon ng isang doctor na siyang sumubok na i-revive ang Kuya Darren ko. Napatingin ako sa sa katawan ng Kuya ko na nakahiga sa hospital bed. Unti-unting nabuo ang luha sa mga mata ko, ang Kuya ko.

 

Naaksidente kasi ang Kuya Darren ko, car accident. Bumangga ang sasakyang minamaneho niya sa isang poste. Malakas ang naging impact kaya malaki ang damage sa Kuya ko dahilan para mag-agaw buhay ito sa ospital. At ngayon nga… binawian na siya ng buhay. Hindi ako makapaniwala sa nangyari sa Kuya ko, ang sabi ng mga pulis kaya daw siya naaksidente ay dahil sa lasing siya nung nagmaneho siya. Fck! Kilala ko ang Kuya ko hindi siya magmamaneho ng sobrang lasing, alam niya ang ginagawa niya. 

   

“Hindi! Hindi! Hindi ang anak ko!” sigaw ni Mama habang humahagulgol. Niyakap siya agad ni Papa na umiiyak din habang niyayakap at sinusubukang aluin si Mama.

“I’m sorry, Misis Castro” nakayukong saad ng Doctor.

“Hindi! Hindi!”

“Kuya ko…” mahinang sambit ko habang unti-unting lumalapit sa lugar kung nasaan ang Kuya ko na nakahiga at wala ng buhay. Hindi ko na napigilan ang sarili kong humagulgol sa harapan ng kapatid ko.

 

Hindi ko matanggap na wala na siya. Hindi! Hindi!

 

“Kuya bakit mo kami iniwan?” I cried habang nakatingin sa kanya. “Hindi!” sigaw ko. “Hindi mo kami pwedeng iwan Kuya, marami ka pang pangako sa akin di ba? Sabi mo tutulungan mo ako kapag nag-college na ako. Sabi mo tutulungan mo pa akong manligaw… sabi mo…” hindi ko natuloy ang sasabihin ko dahil sa pag-iyak ko.