Adopted by "Daddy Direction"

~ 4 ~

POV Lizzy

Nadat ik mijn koffer heb uitgepakt, ga ik aan het bureau zitten en pak ik mijn rekenboek. Juf Natasja wilde dat wij sommen gingen oefenen als huiswerk.

Ik zucht en sla het boek open. Ik vind rekenen niet zo leuk. Ik ben er ook niet goed in. Misschien dat ik het daarom niet leuk vind.

Mijn klasgenoten zijn wel goed in rekenen en noemen mij dom, omdat ik het niet begrijp. Dan zeggen ze dat ik maar eens beter moet opletten, maar dat doe ik al! Ik let heel goed op op wat de juf zegt, maar als ik dan zelf de sommen moet maken dan snap ik het niet meer.

Ik bijt op mijn lip en denk na. Drie keer negen. Ik zucht en probeer me te concentreren op de som, maar het lukt me maar niet om het antwoord te geven.

Na een tijdje nagedacht te hebben, pak ik mijn rekenboek op en loop ik naar beneden. 'Uhm', begin ik. Moet ik nou papa zeggen, of Liam? 'Pap?' vraag ik een beetje onwennig. Liam kijkt verrast op. 'Kun je me helpen met mijn rekensommen? Ik begrijp er niks van.'

'Ja, natuurlijk! Kom maar naast me zitten!' Hij zat aan de tafel achterin de woonkamer op zijn laptop. Liam schuift een stoel naar achteren, zodat ik naast hem kan zitten. Ik klim op de stoel en leg het rekenboek voor me. 'Wat begrijp je niet?'

'We krijgen nou keersommen, maar ik begrijp er niks van.' Ik slaak een zucht. 'Ik weet nog niet eens wat drie keer negen is.' Liam pakt mijn pen van de tafel en begint te schrijven.

'Wat ik altijd deed, was dit.' Hij laat zien wat hij heeft opgeschreven. 'Ik maakte altijd een rijtje met de tafels die ik nodig had. Zo wist ik zo goed als zeker dat ik ze goed had.' Ik knik even.

'En hoe doe je dat hier dan?' vraag ik en ik wijs een andere som aan. 3876 min 1893.

'Ik schreef de getallen altijd onder elkaar en rekende ze zo uit. Zes min drie is?'

'Drie.'

'Zeven min negen?' Ik kijk hem verbaasd aan.

'Dat kan toch niet? Negen is meer dan zeven.' Liam knikt.

'Kijk, omdat je hiervoor nog een acht hebt staan, kun je daar een getal van lenen. Dus die acht die naast de zeven staat, wordt een zeven. En die zeven wordt zeventien, want die acht is tien keer zoveel waard als de zeven.' Ik kijk hem verbaasd aan.

'Huh?'

'3876 bestaat uit verschillende groottes. De drie, staat voor drieduizend. De acht staat voor achthonderd. De zeven staat voor zeventig en de zes is gewoon een zes. Elke stap die je naar links zet, wordt de waarde van het getal met tien keer verdubbeld. Tientallen zijn tien keer meer waard dan eenheden en honderdtallen zijn weer meer waard dan tientallen.' Ik kijk hem nog steeds raar aan. 'Als je bij de zeven wat tekort komt, dan "leen" je een getal van de acht. Maar de acht is 100 punten waard. Dus je som wordt nou 170 min 90.'

'Ohh.' Ik kijk toe hoe Liam de acht doorstreept en er een zeven van maakt. 'Dus dan wordt het tweede getal van rechts een acht?' Liam knikt. 'En het getal links daarvan wordt dan een negen?' Liam knikt weer. 'En het laatste getal wordt een een.'

'Juist. En wat komt er dan uit?' Ik denk even na.

'Duizend, negenhonderd, tachtig, drie. Uhh. Dus... duizendnegenhonderddrieëntachtig?' Liam klapt in zijn handen. 'Oh wauw! Bedankt!' Ik wil het rekenboek weer oppakken, maar bedenk me dan. 'Mag ik hier blijven zitten?'

Liam knikt verbaasd. 'Natuurlijk mag dat!' Ik glimlach naar hem en richt me dan weer op mijn rekensommen.

'Klaar!' roep ik na een tijdje. Liam schrikt op. 'Wil je het controleren?' Liam knikt, maar typt nog wat in. 'Pap?'

'Even wachten, Lizzy. Ik maak even dit mailtje af. Dan zal ik je rekensommen nakijken.' Ik knik en leg het boek weer voor me neer. Ik kijk naar een paar plaatjes die in het boek zijn geplaatst. 'Oké, klaar. Laat maar zien!' Ik geef Liam mijn rekenboek en kijk naar zijn reactie. 'Ziet er goed uit. Goed gedaan!' Hij geeft me een schouderklopje.

'Bedankt!' zeg ik blij. 'Ik begrijp het eindelijk een beetje!' Dan schiet me ineens wat te binnen. 'Pap?' begin ik twijfelend. Liam fronst en knikt als teken dat ik verder moet praten. 'Onze juf wil dat we volgende week wat vertellen over onze ouders. Maar omdat ik geen ouders had, mocht ik het over het weeshuis doen. Maar nou heb ik jullie.' Liam knikt langzaam.

'En nou wil je vragen of je wat mag vertellen over ons?' Ik knik. Liam kijkt me twijfelend aan. 'Ik ga het straks even overleggen met Daniëlle, oké?' Ik frons, maar knik dan toch.

'Is goed!' Ik kijk om me heen. 'Waar is Daniëlle eigenlijk?'

'Ze ging samen met Bear boodschappen halen', legt Liam uit. 'Ik moest nog wat doen voor mijn werk, dus ik kon het niet doen. En er moest iemand thuis blijven voor jou.' Ik knik even.

'Wat voor werk doe je eigenlijk?' vraag ik nieuwsgierig.

'Ik maak muziek. En ik heb een tijdje samen met een groepje jongens muziek gemaakt, maar toen namen we een pauze en gingen we allemaal onze eigen muziek maken. Maar nou hebben we plannen om weer samen muziek te gaan maken.' Ik speel de woorden nog een paar keer af in mijn hoofd en knik dan, als teken dat ik het begrijp. 'En daar moet nog wat voor geregeld worden.' Ik knik weer.

'En mama?' Het is eruit voor ik er erg in heb, maar toch voelt het niet heel raar.

'Daniëlle speelt in musicals.' Ik knik. 'Dus ze danst, zingt en acteert.' Weer knik ik. 'Weet jij al wat je later wil worden?'

Ik denk even na. 'Ik wil iets met sport doen!' Liam grinnikt even.

'Die had ik kunnen verwachten.' Ik glimlach breed.