Adopted by "Daddy Direction"

~ 2 ~

POV Lizzy

'En dit is Lizzy', zegt mevrouw Summers, als het stel voor me staat. Het is een man met bruin haar, bruine ogen en een klein baardje en een vrouw met lang, bruin golvend haar en blauwe ogen. Ik glimlach zwak naar ze. 

'Hallo Lizzy', begroet de man me met een glimlach. 'Ik ben Liam en dit is Daniëlle, mijn vriendin. Wil je wat over jezelf vertellen?' Ik knik langzaam.

'Ik ben Lizzy. Ik ben negen jaar. Ik vind het leuk om te tekenen, te voetballen en te zwemmen. En ik vind lezen ook leuk om te doen.' Liam kijkt Daniëlle even aan en knikt dan.

'Oké. Leuke hobby's heb je.' Hij gaat weer rechtop staan. Hij zat gehurkt voor me, zodat ik hem recht kon aankijken. 'Wat is er gebeurd met je knieën?' vraagt hij dan.

'Ik was met een paar klasgenoten na schooltijd aan het voetballen en struikelde over een tegel', zeg ik snel. Liam knikt weer.

'Zullen we naar de volgende gaan?' stelt mevrouw Summers voor. Liam en Daniëlle knikken. Mevrouw Summers stelt het volgende meisje aan ze voor en knipoogt nog even naar me. Ik glimlach terug en kijk dan weer naar beneden. 

Even later zit ik met mijn schetsboek aan een tafel in de eetkamer te tekenen. Ik begin met het schetsen van een boom. Uiteindelijk wil ik een soort parkje maken met een voetbalveldje. 

'Lizzy?' hoor ik mevrouw Summers' stem door de eetzaal. 'Ga je je spullen inpakken?' Ik kijk haar verbaasd aan en zie dat Liam en Daniëlle achter haar staan. 'Liam en Daniëlle willen je voor een weekje in huis nemen, om te kijken of het wat is.' Ik knik en sta op, nog steeds verbaasd. Ik klap mijn schetsboek dicht en loop naar boven. Ik hoor iemand achter me aankomen en kijk om. 

Daniëlle kijkt me met een geruststellende glimlach aan. 'Ik kom je helpen met je spullen', legt ze uit. Ik knik even en ga haar voor naar mijn slaapkamer. Ik pak mijn koffer onder het bed vandaan en loop naar mijn kledingkast. Zoveel kleding heb ik niet, maar dat is tot nu toe geen probleem geweest voor me. Daniëlle helpt me met alles netjes in mijn koffer neer te leggen. 'Is dit alles?' Ik schud mijn hoofd en pak het dagboek van mijn vader uit mijn nachtkastje. Ik controleer nog snel of de foto van mijn ouders in het dagboek zit en leg hem dan bovenop mijn kleding. 

'Dat was alles.' Daniëlle knikt en ritst de koffer dicht. Ik pak mijn rugzak en jas nog van de kapstok in de kamer en open de deur voor Daniëlle, die mijn koffer draagt. Ik kijk nog even de kamer rond en knik dan. Ik heb alles.

Ik volg Daniëlle naar beneden, waar Liam al klaar staat. Hij steekt met een glimlach zijn hand naar Daniëlle uit, die de koffer aan Liam overhandigd. 'Moet je nog afscheid nemen?' Ik knik en loop naar de woonkamer, waar een groep kinderen zit. 

'Doei!' Iedereen kijkt verbaasd op. Meteen staat Billy op en rent naar me toe. Hij is anderhalf jaar oud en ik bracht hem best vaak naar bed toe. 

Billy klemt zich vast aan mijn onderbeen. 'Niet weggaan', mompelt hij. Ik kniel voor hem neer en open mijn armen voor hem. Hij gaat er in staan en begint te snikken. 'Ik wil niet dat je weg gaat.'

'Ik kom nog wel een keertje terug, oké? Beloofd? En het is nou voor een weekje. Daarna kom ik weer terug', zeg ik tegen hem. Ik weet niet of ik na dit weekje weer terug ga naar het weeshuis, maar dat zien we tegen die tijd wel weer. Billy knikt en veegt zijn tranen weg.

'Beloofd?' Ik knik. 'Ik ga je missen.' Ik glimlach naar Billy.

'Ik jou ook. Ga je goed luisteren naar mevrouw Summers en de oudere kinderen?' Billy knikt snel. 'Ik moet nou gaan, Billy.' Billy knikt weer en kijkt naar beneden. Mevrouw Summers komt naar me toegelopen en tilt Billy op.

'Kom, dan gaan we Lizzy uitzwaaien.' Billy knikt. Ik glimlach naar mevrouw Summers en draai me dan weer om naar Liam en Daniëlle.

'Oké. Ik ben klaar om te gaan.' Ik loop richting de voordeur en volg Daniëlle en Liam vervolgens naar een auto. Liam opent de kofferbak en legt mijn koffer daarin. Ondertussen neem ik nog afscheid van mevrouw Summers. 'Bedankt voor alles wat u voor me heeft gedaan.' Mevrouw Summers glimlacht naar me.

'Het ga je goed, mijn kind. Ik zie je vast nog wel een keer weer.' Ik knik snel. 'Stap maar in de auto. Ik zal je missen.'

'Ik u ook', zeg ik met een glimlach, voor ik de autodeur open en instap. 'Doei!' Mevrouw Summers zwaait naar me. Ik glimlach als ik zie dat Billy hetzelfde doet en sluit dan de autodeur. Ik doe mijn gordel om en kijk weer naar mevrouw Summers en Billy. Inmiddels zijn er meer kinderen naast mevrouw Summers komen staan, die me nou allemaal uitzwaaien. Ik zwaai met een glimlach terug. 

Liam start de auto en rijdt langzaam weg. Ik zie mevrouw Summers en de groep kinderen kleiner worden, tot we de hoek omrijden en ik ze helemaal niet meer zie. 

Na - ik denk - een kwartiertje gereden te hebben, stopt de auto voor een groot huis. Mijn mond zakt open. 'Wonen jullie hier met zijn tweetjes?' vraag ik verbaasd. Daniëlle lacht en schudt haar hoofd.

'Nee, met zijn drieën. En nu jij er bent, met zijn vieren.' Ik frons. 'Wij hebben een zoontje, genaamd Bear. Hij is drie jaar oud.' Ik knik even.

'Waar is hij nu dan? Je kan toch geen driejarige alleen thuis laten?' Liam schudt zijn hoofd en rijdt de poort door, die inmiddels open is. 

'Nee, mijn moeder past op hem.' Ik knik begrijpend en wacht tot de auto stil staat. Langzaam stap ik uit, terwijl ik de omgeving in me opneem. 

'Wow.'

'Kom je?' vraagt Liam. Ik kijk op en pak zijn uitgestoken hand aan. 

In dit verhaal is Daniëlle de moeder van Bear. Daniëlle is een fictief persoon, wat inhoudt dat ik haar zelf heb bedacht. Voor het verhaal vond ik dit makkelijker, dan Cheryl toe te voegen in het verhaal en dan al het gedoe rond Bear te hebben. 

Oh, en Karen en Geoff wonen in Watford, in plaats van in Wolverhampton. Met de reden dat ze zo sneller bij hun kleinkind zouden zijn als er wat aan de hand zou zijn ;)