Adopted by "Daddy Direction"

~ 15 ~

POV Lizzy

'Wat heb je voor blauwe plekken op je arm, Lizzy?' Daniëlle pakt mijn pols vast en drukt daarna zachtjes op de blauwe plekken op mijn arm. 'Wat is er gebeurd?'

Ik slik even en kijk naar Louis, die zachtjes knikt. 'I-Ik-uh. Nou, i-ik.' Ik laat mijn hoofd hangen en slik de opkomende tranen weg. Er komt geen zinnig woord uit mijn mond.

'Lizzy', hoor ik Louis zacht zeggen en ik kijk op. 'Wil je dat ik het zeg?' Ik haal mijn schouders op. Liam kijkt Louis verbaasd aan.

'Wat zeggen? Hoe kan het dat jij het wel weet?' Louis haalt zijn schouders op.

'Zeg het maar, Louis', mompel ik, terwijl ik me stevig tegen Liam aan klem.

'Lizzy wordt gepest.' Ik slik weer en druk mijn gezicht in Liam's shirt.

'Wat? Waarom?' Ik haal mijn schouders op en begin dan te snikken. 'Rustig maar, Lizzy. Alles komt goed.' Ik schud mijn hoofd.

'Nee, niet alles komt goed! Ze zullen me blijven pesten, wat ik er ook tegen doe! Op aandringen van Louis ben ik vandaag naar de juf toe gegaan, maar het groepje pesters kwam na school naar me toe om me weer in elkaar te slaan.'

'Ik ga je helpen', beloofd Liam me. Ik kijk op met betraande ogen.

'Hoe?'

'Ik werd vroeger ook gepest. Ik ging toen op boksen, zodat ik meer zelfvertrouwen zou krijgen en me kon verdedigen.'

'Lieverd, je moet geen geweld stimuleren', zucht Daniëlle.

'Verdedigen is juist goed. Lizzy moet voor zichzelf leren opkomen. Niemand mag haar op zo'n manier aanraken. Niemand mag haar pijn doen. Ik zeg niet dat zij degene moet zijn die de eerste klappen uitdeelt, maar dat zij zich moet kunnen verweren tegen de klappen.'

'Ze gaan toch nooit stoppen. Ze pesten me al jaren', mompel ik in Liam's shirt. De tranen komen weer op. 'Dat krijg je als je zonder ouders opgroeit. Dan gaan mensen je anders behandelen.'

'Lizzy, je moet hun gedrag niet goed praten. Liam heeft gelijk. Je mag anderen geen pijn doen. Je hebt al genoeg pijn gehad door in een weeshuis op te groeien.'

Daniëlle's telefoon gaat af. 'Oh sorry, deze moet ik nemen.' Ze loopt richting de keuken. 'Met Daniëlle.'

'Ik wil naar boven', mompel ik tegen Liam's shirt. Ik ben helemaal klaar met dit onderwerp. Liam vertellen over het pesten, oké. Maar ze kunnen er toch niks aan veranderen.

'We zijn nog niet uitgepraat', zucht Liam. Ik schud mijn hoofd.

'Ik wel. Alsjeblieft, pap.' Liam zucht nog een keer, maar zet me dan toch op de grond neer. Meteen vlucht ik naar boven.

Eenmaal op mijn kamer aangekomen, ga ik zuchtend aan mijn bureau zitten met mijn handen in mijn haren. De tranen beginnen langzaamaan te stromen en zachte snikken ontsnappen uit mijn mond. 

Niemand vind me leuk. Niemand mag me. Waarom doen Liam en de jongens zo aardig tegen me? Is het alleen maar omdat ze medelijden met me hebben? 

Ik ben ze alleen maar tot last. Wat heeft Liam nou aan een kind dat gepest wordt en vervolgens boven op haar kamer gaat janken? Ik kan net zo goed weg gaan...

Niemand zal me missen.

Ik pak snel wat kleding bij elkaar, die ik in een rugzak prop. Mijn schetsboek en potloden stop ik er ook bij. Zachtjes open ik mijn slaapkamerdeur en kijk de gang door. Niemand te zien. Ik sluip de gang over en ga dan voorzichtig de trap af. Zodra ik in de gang sta, trek ik mijn schoenen aan en gris ik mijn jas van de kapstok. Ik kan er natuurlijk niet bij, maar omdat ik hard trok is mijn koordje nou afgebroken, waardoor ik hem toch heb kunnen pakken.

Zachtjes loop ik richting de voordeur, open hem en kijk dan nog een keer achterom. Niemand heeft me door, gelukkig. Ik glip langs de voordeur en doe hem zachtjes achter me dicht. Daarna vertrek ik de schemerige buitenwereld in.

POV Liam

'Ik breng Bear naar zijn bed.' Daniëlle knikt. Louis staat ook op. 

'Ik ga wel even kijken bij Lizzy.' Ik knik even en verlaat, met Bear op mijn armen en Louis achter me, de woonkamer. Het valt me gelijk op dat het tocht in de gang. Ik draai me om naar Louis.

'Had je de voordeur niet goed dicht gedaan?' Louis haalt zijn schouders op. Ik begin de trap op te lopen en hoor Louis weer achter me aan komen. 

Eenmaal boven aangekomen, scheiden onze wegen zich. Ik help Bear met zijn pyjama aan te trekken, maar stop als ik iemand naar Bear zijn slaapkamer hoor rennen. 

'Lizzy is weg.'