Chapter 4

19.6K 373 13
                                    

JACOBO VILLAFUERTE III, 29, son of THE Jacobo Villafuerte Jr. Who owns unforgivable Businesses ranges from food production to trading, a sole hier of the empire, a real manifestation of "born with a golden spoon". A sought after bachelor, ruthless when it comes to business and women ranges from the most controversial to the most praised women in the Elite Society. 6'5, well built and is now sitting in his Lamborghini watching a very petite woman in her kiddie wear.

"Sir, babalik na po ba tayo sa opisina?" Si Arnel,

I was brought back from the thought of that handful woman awhile ago. Tinanguan ko si Arnel.

It was a week since I fired my number 32nd secretary and it was the first time seeing one fired secretary mustered all her strenght to throw her cheap shoes at me. Well, if I were her, I will do the same because having me as a boss requires a lot of patience and you should be highly competent as well. Till then, I cannot find any suitable secretary and right now I really need one to accompany me on my meeting. Kaya nga, I was try'na convince that egoistic ex secretary to rehire her but the nerve, she has all the guts to talk back to me as if I am just a 'nothing'?.

But why her? I already asked that myself. Yeah, why her? I read her data file and it was as blank as a blank canvass I bought when I was 10. Graduated a 2 year course and no work experience or whatsoever. Skills? Makes delicious coffee... yeah, that one, she got me on that. But all in all, it was not impressive kung wala lang sigurong nag backer nito ay baka hindi ito tinanggap ng HR ng kompanya ko. But why her? Well, I must admit, she is kind of intriguing and a hell of a woman.

Growing up, I was told to be superior at everything. Being part of the alpha family, all eyes were on me, all are expectant for me to be THE Jacobo Villafuerte III of the business world, so to fail is not even on my vocabulary. And with that, women from all races, elite or not are dying to be in my circle. All are willing, a one night stand or even dreamt on being married by me. But that mere secretary was the first woman to show no interest, even walked out infront of me? How dare she! Yeah, how dare she stepped on my ego.

Hindi ko malaman kung bakit ko pinag-aaksayahang panahong puntahan pa ang lugar kung saan nakatira yung tinanggal kong sekretarya, I can just order people to do that but I must admit, it was all worthwhile.

Matapang talaga siya at hindi siya apektado sa akin, which professionally necessary in my type of work. I don't need romantic drama, seeing those women being crazy over me really are a waste of time and I don't have the time to waste. Maybe that was the reason why I want to rehire her.

"Order the HR department to find ways to convince Ms. Avila to reconsider my offer, I'll double her pay, with doubled overtime pay as well and additional benefits such as travel, clothing allowance or even buy her a house, just do it!" Utos ko kay Arnel. Arnel could be a good secretary too and knowing he studied accounting made him my first choice but he is not permanent, pinalitan lang niya si mang Lito saglit habang nagpapagaling ng kanyang karamdaman at babalik na ulit siya sa pag aaral.

"Yes sir"

~~~~~~~~~~~~~~~~

I was just swivling my chair infront of my table. I need reports and it took people time just to give it to me. That's the price I have to pay for firing too many secretaries.

"Hey, William, 5 minutes na and still no reports are handed in this goddamn office. Should I fire you all?" Mabilis kong ibinaba ang telepono. I really cannot take waiting.

Biglang bumukas ang pinto ng office and I saw William rushing to my desk with his apologetic look but I don't need apologies right now.

"Sorry sir"

Pinisil ko ang sintido ko, to calm but theres no calming for me.

"Apologies cannot bring back lost times, can it William?" I did that unsympathetically. William's face turned pale.

"N-no sir"

"Then, get lost and next time don't make me wait"

Mabilis itong umalis, I could have fired him but I am not in the mood right now.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Bigla akong lumabas ng bahay ng may marinig akong pagsabog, nasa bandang talyer iyon kaya natataranta ako dahil nandoon si tatang.

"TANG!" kumaripas akong tumakbo dahil nakita ko siyang nakadapa sa sementadong daan. Naglabasan na din ang mga tao sa paligid, ang iba para makiusyoso at ang iba naman ay agad rumisponde.

"TANG!" Ninerbyos na ako dahil hindi pa ito gumalaw. Agad kong nilapitan kahit mausok pa, marami ding nagkalat na mga bakal sa paligid.

May dugo na dumaloy mula sa ulo ni tatang kaya hindi ko napigilang umiyak.

"TULONG, TULONGAN NIYO PO SI TATANG!"

Agad naman na may rumisponde, may tumawag na pala ng ambulansya. May dumulog kay tatang at binigyan siya ng unang lunas ngunit natatakot ako dahil hindi pa din nagising si tatang.

"Sir, kumusta po si tatang bakit hindi pa po siya nagising?" Sinusundan ko ang mga rescuer na siyang nagbigay ng first aid kay tatang, tumayo kasi ito at nagtungo sa nakaparadang ambulansya at kumuha ng strecher para siguro isakay si tatang. Huminto naman ito at magalang akong sinagot.

"Miss kailangang madala sa Ospital ang ama mo, temporary lang yung lunas na binigay namin. At base sa obserbasyon ko, baka seryoso ang lagay ng ama mo ngayon"

Para akong nasabugan din ng marinig ko ang sabi ng rescuer, parang humina ang tunog sa paligid. Parang nag slowmo ang lahat at ang tanging narinig ko nalang ay ang mabilis na pagpitik ng puso ko. Para akong mamatay dahil sa narinig. Buti nalang kinilabit ako ng isang taga amin, bumalik ako sa huwesyo ko.

"Sundan mo na ang tatang mo, ayon na sa ambulansya"

Mabilis akong tumango at mabilis na sumakay sa ambulansya. Mahigpit kong hinawakan ang kamay ni tatang na ngayon ay nakapikit parin, walang malay.

Hindi ko napigilang umiyak, paano nalang kung seyoso ang lagay ni tatang, paano ko tutustusan ang pangangailangan sa ospital gayung wala akong trabaho, kahit may maliit na ipon kami ay alam kong kulang pa iyon.

"Tay! Lumaban ka ho. Wag kayong mawala sa amin. Di namin kaya"

Nang makarating kami sa ospital ay mabilis naman na-asikaso si tatang, sunod ako ng sunod sa mga nag aasikaso sa kanya lalo na sa doctor na siyang tumingin kay tatang. Nang matapos ito ay inilibot nito ang mata sa paligid ng mamataan ako ay lumapit siya sa akin.

"D-dok, kumusta ho ang lagay ni tatang?" Takot akong magtanong dahil takot ako sa marinig kung sagot ngunit kailangan.

"Kailangan natin i MRI ang tatang mo para malaman natin kung ano ang problema bakit hindi pa siya nagising. Sa gayon malaman natin kung ano ang nangyari sa kanya"

"Ah d-dok, m-mahal ho ba ang ganoon?"

"May kamahalan din, sige miss doon ka nalang makipag usap sa cash division para maiproseso na natin ang MRI ng ama mo"

Tumango nalang ako nang nagpaalam na ang doktor sa akin. Nanlumo akong naglagad papunta sa hospital bed kung saan nila pinuwesto si tatang. May mga nakasaksak na ditong mga aparatus na hindi ko malaman kung para ano o saan gagamitin.

"Paano na to tang, ano ang gagawin ko? Gumising ka naman oh, takot na takot ako ngayon wala akong malapitan para humingi ng tulong, hindi ko kayang mawala ka" napasigok na ako dahil sa iyak, wala akong maisip na makatulong sa amin. Ngayon ko lang talaga ikinagalit kung bakit kami naging mahirap.

TO BE CONTINUED...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

AN: Sorry, not really familiar with any medical terms or the processes done in the hospitals (never been there, I mean seriously) not sickly si author eh. So, i just put it there just to discribe the severity of Christy's father. Chour! Mapapa english pa tayo dito. But still, happy reading! 😘

I hate you BossWhere stories live. Discover now