Silent #1 ASLFJ: A Silent Letter For HIM

41: Jian's Reason

Jian Angelo Lane's POV

"Dos, It's still hurting." I exclaimed. He enters my door fast and sudden looks for me. Lagi ko na tong nararamdaman. Every night, Every day and even Every hour. This damn head always hurting because of that disease that came in to my brain.

"Why are you stop taking medicine, Jian? Now! You don't know what do." Dos shouted. Well, he's just trying to be a good brother.

"Babes? Are you fine?" nag-aalalang tanong ni Angeline galing sa labas ng kwarto.

Bakit siya nandito? Tsh.

"Tell her, I'm not here!" I suggest.

"What babes? You don't want me to come here?" I rolled my eyes then she pouted. Tuluyan na siyang nakapasok sa kwarto ko. Nakakainis. Porket hinalikan ko siya nung 1st Day hindi na niya ako tinatanan. Remember when I kissed a girl? That's her! Hindi na siya tumigil.

I used my thumb by the way, it's not a kiss, diba?! Kissing thumb, maybe? Ginawa ko lang naman yun para mawala na si Althea sa buhay ko at inisip ko kung gagawin ko yun lalayuan na niya ako.

Mag-isa nalang ako sa kwarto ko. 2 Hours na rin ang lumipas simula kanina. Napakatahimik ng paligid, Kaya namimiss ko yung maingay na yun eh.

Okay, Fine. Ang sama ko. Sinabi kong di ko siya naalala. Pinagtayuban ko siya palayo at ngayon tuluyan na siyang umalis sa buhay ko.

I have a cerebral aneurysm. It was diagnosed after ako naospital. The moment I remember na si Althea ang matagal ng missing memory na hinahanap ko, Doon ko naman siya kailangang layuan. Dahil sa sobrang information na di ko na naprocess sa utak, hindi ko na kinaya kaya naundergo ako as coma. Pero after 3 days nagising na ako na nasa States. Galing no? Feeling ko nga nagteleport ako eh.

After ako magising, that was the moment na inatake si Dad sa puso. Kailangan niyang magrecover kaya ako muna ang pinapagawa niya sa naiwan niyang trabaho.

Nung una, sinisi ko ang sarili ko kung bakit ako nagkaganito. Doon naman pumasok si Mom. Sinabi niya ang lahat sakin including kay Mrs. Domingo at Si Hailey na niloko lang ako. Nakakainis nga eh, kung makita ko lang yun. Grr..

"Jian, you need to forget that girl. If not you'll die." Mom said as she entered my peaceful room. Great! Soon to be hell.

"Mom, I'm not dying." I replied and do a big sigh.

"Jian, lumalaki na ang sugat mo sa utak. Naoperahan ka na ng doctor pero diba bumalik na naman? That girl makes you feel the worst. Forget her." Mom answered.

"I don't want to. Pinagtabuyan ko na siya sa lahat ng kaya kong gawin. Hindi ko naman siya kayang kalimutan." I replied and start shaking my hair.

"Mom.. Althea was really a friend of mine. Actually, I like her. I like her to be my min— " I added.

"So you stop taking medicine and don't want a surgery?! " she exclaimed.

"How about your father? You're ready to throw everything for that girl? She even makes you feel worst. Siya ang dahilan kung bakit ka nagkaganyan diba? Lalong lumala ang sakit mo sa utak dahil naalala mo siya na di naman dapat talaga." Mom scolded me. She sudden leave my room and shut the door hard. Fine. She's angry!