Gorgeous

Challenge # 03

Tarantado

Bruno's

"Look behind you. Make sure that no one is following us."

Cinderella looked behind. She was twitching her lips, biting the lower part from time to time. She is really something. I thought about her being an agent too. Maybe she is. Iyong galaw niya kasi, iyong tapang niya, iyong paghawak niya ng baril, she is fearless and there's no way she's just an ordinary person.

"Ohhh! Bread!"

"What?" Napatingin ako sa kanya. Kasalukuyan niyang inaabot iyong tinapay sa likod. Umayos siya ng upo at nagsimulang kumain. "What are you doing?"

"Kumakain ako. Sayang naman kasi ito. Luh, marami kayang batang nagugutom sa mundo." Isang buong loaf iyon ng sliced bread. Sumasayaw – sayaw pa siya habang kumakain.

Panaka – naka ay tumitingin siya sa likuran tulad ng bilin ko sa kanya, mukhang wala namang nakasunod sa amin, palabas na kaming dalawa ng lugar na iyon. I needed to get out of here, think of a new plan and strike again. Ilanga raw na akong tinatawagan ng HQ. Kailangan na nila ng update and all I can give them is the phrase I am on it. Kailangan ko nang matapos ang trabaho ko.

"Teka, baka papunta na iyong Daddy ko sa tinadahan ni Aling Puring. Kailangan ko siyang tawagan."

"Wala tayong phone."

"Ooh phone!" I guess I spoke too soon. Heto na naman siya at inaabot ang phone sa likuran. Basic phone lang iyon.

"Check for the messages." Inutusan ko siya. Napakunot ang noo niya habang nakatingin sa akin.

"Hoy, 'wag mo akong mautos-utusan ha. Hindi moa ko pinapakain." My mouth parted a bit. Mayamaya ay idinikit na niya ang telepono sa tainga niya.

"Check the messages after." I told her again. She stuck out her tongue. Mayamaya ay nagsalita na siya.

"Dadd! Dadd! H'wag ka nang pumunta sa Tindahan ni Aling Puring." Natahimik siya. Hindi ko naman siya masyadong binibigyan ng pansin. I was too much in the driving. In my head, I need to get out if here. Mas ligtas ako kung malayo na ako sa lugar na ito. Suddenly, I heard someone sobbing – of course, it was her. Binaba niya na ang phone. Namumula ang mga mata at ilong niya.

"What's wrong?"

"Wala. Nag-aalala sa akin ang Daddy ko. Sabi ko sa kanya, wait niya na lang ako sa bahay. Kagabi pa pala niya ako hinahanap. Nakaka-touch lang kasi talaga dapat hindi niya ako hinayaang mag-isa. Sabi ko naman sa kanya iyon." Pinahid niya ang kanyang mga luha. "Anyway, gusto mo ng bread?" Nakangisi na siya noon – ang bilis ng pacing ng moods niya, parang baliw...

Kakaiba nga.

She's a bit childish. She reminds me of my brother – Elias Martin. Childish rin iyon. Parang tanga madalas.

Kain lang siya nang kain. Binuksan niya pa nga iyong stereo at naghanap pa ng magandang station. She seemed to be okay.

"Don't stare too much." She said to me.

"What? I am minding my driving."

"Sinungaling. Nakikita kong tinitingnan moa ko sa gilid ng eyes mo. Stop it okay? I don't need complications. I can't have a boyfriend 'till I turn 35. Hindi tayo pwede. Ilan taon ka na ba? Forty-ish? Kapag ni-wait mo akong mag-35, bale fifty-six ka na noon. Lolo ka na noon."

"I am not staring at you and I will never wait for you to turn 35, honey. If I want you, I'll take you here and now, no questions ask."

"Grabe! Ang taas ang confidence mo! Adonis ikaw ba iyan?"