18
มันไม่ได้ช่วยสมานแผลข้างในหรอกนะ
Milly's
ฉันขลุกตัวอยู่ในห้องโนเอลจนเกือบสี่โมง
ไม่น่าล่ะ ถึงหิวขนาดนี้ ตาก็บวมจัดจนไม่กล้าจะออกไปไหน =_=; โชคดีที่โนเอลจัดแจงออกไปซื้ออาหารให้ อยากจะคิดเหลือเกินว่าเขาเป็นคนดี แต่ก็แอบคิดไม่ได้ว่าเขาน่าจะรู้สึกสมเพชฉันมากกว่า T^T จริงๆ ตอนแรกเขาจะโทรสั่ง เพราะไม่กล้าปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียว แต่สุดท้ายฉันก็ยืนกรานให้เขาออกไปจนได้
...เพื่อที่ตัวเองจะได้ปล่อยโฮออกมาอีกระลอกแบบจัดหนักจัดเต็ม ฟังเพลงอกหัก ดูเอ็มวีเพลงเศร้าต่างๆ กลิ้งไปกลิ้งมาบนพื้น บ่นโวยวายคนเดียวในห้องนอนโนเอลแบบกะเอาให้ตายกันไปข้าง จมูกจึงไม่หายแดงสักที แต่ก็รู้สึกดีขึ้นหลังจากที่ได้ระบายออกไป จะได้ไม่ต้องกลับมานั่งสะอึกสะอื้นกลั้นน้ำตาอีก ตอนที่โนเอลกลับมา เขาก็งงๆ เหมือนกันว่าทำไมฉันดูอารมณ์ดีขึ้น ก่อนจะสรุปเอาเองว่าฉันป่วยเป็นไบโพล่าร์ -_-"
"แน่ใจนะว่ากลับห้องเองได้" โนเอลถามย้ำเป็นรอบที่ห้า
"เออ" ฉันตอบพร้อมถอนหายใจ "ฉันไม่ได้โดนรถชนขาขาดสักหน่อย" ฉันว่า
"เดี๋ยวก็ชนให้ขาดจริงๆ เลยนี่ คนอุส่าห์เป็นห่วง -_-^"
"ขอโทษทีค่า ขอบคุณนะคะที่เป็นห่วง" ฉันหันไปยิ้มลาให้โนเอลเพื่อให้เขารู้ว่าฉันไม่เป็นไรแล้ว ก่อนจะเดินหน้าซังกะตายออกมาจากห้อง และก็แจ๊กพ็อต...
ทีเจเพิ่งเดินออกมาจากห้องตรงข้าม
เขาหันมามองฉัน ก่อนจะพุ่งเข้ามา
แล้วฮุกหมัดใส่โนเอล...?
"ไอ้เวร แกทำอะไรมิลลี่วะ!" เขาตะโกนขณะจะปล่อยหมัดที่สอง แต่โดนโนเอลสวนกลับ
"ฉันไม่ได้ทำโว้ย! แกนั่นแหละ!"
"ฉันทำอะไร แกบ้ารึเปล่า!"
YOU ARE READING
I fancy this. (TH)
Teen Fictionเรื่องราวของเพื่อนร่วมหอพักสองคน ความรู้สึกจากคนสองคน ผ่านสองมุมมอง
