GH 20

5.6K 112 2
                                    

A/N:

Pasukan na naman! -.- So, please bear with my slow updates. Maybe once a week? Ine-edit ko rin kasi yung ibang chapters na lame at magulo. Hindi ko pa nae-edit to kaya pasensya na sa typos at wrong grammars.

Tahimik lang kaming dalawa ni Carl simula ng pumasok kami sa kotse. Mahigit 30 minuto narin ang lumilipas ngunit hindi pa rin ito kumikibo and the awkwardness is killing me. Damn that Alex! Kung hindi ko lang kaylangang gamitin siya pang blackmail sa lokaret kong kaibigan ay hindi ko naman hihingiin ang buong pangalan niya. But seriously? Carl being like this is making me insane.

Sumulyap ako kay manong Edgar, tahimik lang itong nagmamaneho. I suddenly remember manong Javier, Lance's driver madaldal kasi ito at makulit. Simula ng aksidente ay wala akong narinig kung anong nangyari sa kanya. Is he still alive? Guilt instantly came to me. I have to ask my father kung anong nangyari sa kanya. Sigurado akong alam niya dahil si lolo ang nag ayos ng lahat ng bills nina Lance, baon na raw kasi sa utang ang business nila na pilit na isinasalba ni Lance at ng tita niya pati ang mga properties nila ay nakasangla na rin. He didn't tell me about all of his problems that time na lalong dahilan para maging miserable ako.

"Hey... what are you thinking?" Carl whispered in my ear, isinandal nito ang ulo sa balikat ko

"Not mad anymore?" I asked, ibinaling ko ang tingin ko sa bintana. Wala namang masyadong matatanaw kundi ang mga puno at mangilan ngilang kabahayan.

I felt his hand hold mine, he gently squeeze it. "I wouldn't get mad at you, never. I'm just upset" he answered "You can always tell me about your thoughts. I'll listen."

I suddenly felt the urge to cry. After 7 years of pain I have someone to talk to that will understand. Yung hindi iisiping baliw na ko... yung hindi ako mamadaliing mag move on. I inhaled deeply trying to stop the tears.

"I'm sorry for being an asshole"

"It's just your fever that's making you moody" I chuckled remembering our childish conversation

"Nah. Even if I don't have a fever, ayoko pa ring lumalapit sayo si Gavin" He retorted

"Seriously? What's your problem with him?" I asked tilting my head to look at him

"Don't change the topic Mrs. Montereal" he rolled his eyes

"Back from being ill-tempered, aren't we?" I said sarcastically. Inalis nito ang ulo sa balikat ko at umupo ng maayos, I was about to withdraw my hands from him ng hinigpitan nito ang kanyang hawak. I glared at him.

"I just want to know..." ani nito na diretso lamang ang tingin "You can always tell me Celine, I won't judge"

It felt uncomfortable. Carl saying things like this with Manong Edgar around. Walang isip isip na napatingin ako rito, diretso lamang rin ang tingin nito at tahimik na nagmamaneho. Carl sighed, napatingin rin ito sa driver.

"We'll talk about this some other time." He said "You don't have to worry, he won't tell anyone. Para na rin naming siyang pamilya" dagdag nito, his voice is soft.

What did I do to deserve Carl? Heck, he didn't deserve someone like me. Ayoko ng ganito... I felt something... something dangerous. I washed the thoughts away; I still have lot things to do.

Umusog ako palapit kay Carl at niyakap ito. He froze; I suddenly felt the urge to laugh. Marahil ay nagulat ito sa ginawa ko, just like how shock he was when I kissed him.

GLIMPSE OF HIMTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon